Enkele maanden geleden besloten de broertjes Bob en Harvey
Weinstein, die al jaar en dag films maken via hun productiehuis
Miramax, om voor eigen rekening te gaan werken. Eerder lieten ze
hun projecten verdelen via Disney, maar die tijd is nu afgelopen.
Het gevolg daarvan is dat een hele resem projecten die ze nog in de
kast hadden liggen, nu vierklauwens moeten worden gereleased,
voordat het contract tussen de Weinsteins en Disney is afgelopen.
Het is uitverkoop bij Miramax: al hun films, of ze nu goed zijn of
niet, of er nu nog aan gewerkt moet worden of niet, vliegen zonder
al te veel fanfare de zalen in. In de praktijk wil dit zeggen dat
we tijdens de komende maanden nog heel wat crap van Miramax kunnen
verwachten – films die zo slecht zijn, dat de Weinsteins ze eerst
niet eens wilden uitbrengen in hun huidige vorm. ‘An Unfinished
Life’ is er zo eentje. De prent heeft de juiste geloofsbrieven:
Robert Redford en Morgan Freeman spelen de hoofdrollen, en de
regisseur is Lasse Hallström, toch ook geen sukkelaar. Maar wat we
krijgen, is een opgeblazen melodrama dat bulkt van de
clichés.
Jennifer Lopez speelt Jean Gilkyson, een taaie tante die samen met
haar elfjarige dochter Griff (Becca Gardner) gaat lopen voor haar
vriend (Damian Lewis), een onaangenaam heerschap met losse handen.
Omdat ze niet weet waar ze anders naartoe moet, trekt Jean dan maar
naar de ranch van haar ex-schoonvader Einar (Robert Redford). Einar
ziet Jean niet graag komen, aangezien hij haar verantwoordelijk
houdt voor de dood van zijn zoon, maar goed, z’n kleindochter is er
nu eenmaal bij, dus kan hij het niet over z’n hart krijgen om hen
op straat te zetten. Jean probeert de scherven van haar leven weer
op te rapen terwijl Einar en Griff langzaam maar zeker naar elkaar
toegroeien. Morgan Freeman, in z’n zoveelste rol van wijze oudere
man, kijkt minzaam toe.
Pijnlijke ervaring heeft me geleerd dat het best is om dekking te
zoeken wanneer Hollywood besluit om nog maar eens een inspirerend
drama af te leveren – ga op de grond liggen met je handen op je
hoofd, sluit je ogen, tel tot honderd en hoop dat het tegen die
tijd afgelopen is. ‘An Unfinished Life’ is één van de ergerlijkste
voorbeelden van dat genre die ik tot nu toe gezien heb. Lasse
Hallström heeft ons namelijk een boodschap mee te delen, en die
boodschap is (hou u vast), dat iedereen de spoken van z’n eigen
leven onder ogen moet komen. De dingen waar je bang voor bent, waar
je spijt van hebt, die je liever zou vergeten. Als je dat niet
doet, als je blijft vluchten voor die dingen, zal je leven voor
altijd onafgewerkt blijven. Diep, vindt u ook niet? Bodemloos
zelfs.
Om die zedenpreek kracht bij te zetten, voorzien de makers elk
personage van een motherfucker van een trauma. Sommigen
onder hen hebben er zelfs twee, voor het geval u het allemaal nog
niet melodramatisch genoeg zou vinden. Jean is niet alleen op de
vlucht voor haar ex-vriend, maar moet ook nog eens leven met de
wetenschap dat zij achter het stuur zat toen het ongeluk plaatsvond
waar haar man in stierf. Morgan Freeman, als vriend des huizes,
werd niet zo lang geleden vermalen door een wilde beer en overleeft
nu dankzij morfineïnjecties. Einar zit niet enkel met de dood van
zijn zoon opgezadeld, maar óók met het feit dat hij ladderzat was
toen die beer aanviel, zodat hij Freeman niet kon helpen. Zelfs de
eigenaresse van het plaatselijke café waar Jean gaat werken heeft
een treurig verhaal te vertellen. Iederéén in deze film heeft ooit
wel eens een letterlijke of figuurlijke berenaanval moeten
weerstaan. De vraag is alleen hoe je daarmee omgaat.
Dat is een flinke brok miserie, en Hallström perst dat scenario uit
voor alles dat het waard is. De weemoedige dan wel hysterische
monologen volgen elkaar in sneltempo op, afgewisseld door tedere
scènes tussen Einar en z’n kleindochter. ‘An Unfinished Life’ is
een feest van plat sentiment en vreselijke clichés. In die mate
zelfs, dat ik het niet uitgesloten acht om een variant op het
drinkspelletje “horrorzuip” te bedenken voor deze draak: telkens
wanneer één van de personages een oud trauma opbiecht, of wanneer
de regisseur een clichématig symbooltje gebruikt (elke scène waarin
de beer te zien is, bijvoorbeeld), giet je een glas bier door je
keelgat. Hou het nummer van het dichtstbijzijnde ziekenhuis binnen
handbereik, want alcoholvergiftiging lijkt me niet
uitgesloten.
Hallström wil echter niet alleen een tranentrekker maken, hij heeft
ook de ambitie om er een stukje onvervalst Americana uit te
persen. De hele prent barst van de iconische Amerikaanse beelden,
inclusief verweerde gezichten onder een cowboyhoed, weidse
landschappen waar je beter met een paard kunt rijden dan met een
auto en wilde dieren die nog vrij rondlopen door de o zo groene
natuur. Na een uur krijg je zin om iets naar het scherm te
smijten.
Robert Redford en Morgan Freeman voeren alweer hun vertouwde
nummertje op als krasse knarren die flink door het leven zijn
aangepakt, en de resultaten daarvan meedragen in elke groef in hun
gezicht. Ze acteren niet slecht, maar we hebben hen dit soort
rollen al zo dikwijls zien spelen dat het schier onmogelijk is om
nog verrast te worden. Jennifer Lopez levert dan weer een eentonige
vertolking af als mishandelde huisvrouw – tijdens één bepaalde
scène heeft ze een conflict met haar dochter, en het is dat meisje
waar we naar kijken, niét La Lopez. Het is geen goed teken wanneer
een volwassen vrouw van het scherm wordt gespeeld door een
kind.
‘An Unfinished Life’ is een weerzinwekkend voorspelbare melofilm –
hoe manipulatiever Hallström te werk gaat, hoe groter je weerstand
tegen dit ding wordt. De Weinsteins hadden ‘m beter in hun kast
laten liggen.
