Of de charmes van de sibillijnse Trish Keenan er voor iets tussen
zitten, laten we in het midden, maar voor Broadcast hebben we
altijd een boontje gehad. Eind jaren ’90 hoorde de Britse band tot
de nieuwlichters op het toonaangevende Warp-label, de uitvalsbasis
van elektronicapioniers als Aphex Twin, Autechre of Squarepusher.
Met hun officieuze debuut ‘Work and Non Work’ (een verzameling
singles) en opvolger ‘The Noise Made By People’ viel Broadcast op
als een vreemde eend in de bijt: het gezelschap bracht schaamteloos
melodieuze popmuziek, voorzien van kleine weerhaakjes. De
kristalheldere, wat kille vocalen van Keenan deinden mooi op wat
leek als nostalgische sixtiesmuziek. De clevere sound van Broadcast
bestond uit een verraderlijk eenvoudig versmelten van analoge
instrumenten als bas, gitaar en drums met elektronische
spielereien. Vergelijkingen met de dromerige sound van Stereolab waren niet uit de lucht en
bovendien niet onterecht. Maar het retrogeluid van Broadcast bleek
tegelijk schatplichtig aan de film noir, wat de schijnbaar luchtige
songs een verrassende suspens verleende.
Twee jaar geleden – het oorspronkelijke kwintet was uitgedund tot
drie groepsleden – deed Broadcast een derde worp. Werd de schaar
gezet in de bemanning, dan bleef de kwaliteit van hun output
gehandhaafd: Ha Ha Sound viel –
terecht – een warm onthaal te beurt. Onrustige, rammelende
geluidscollages en weirde psychedelica traden nadrukkelijker op de
voorgrond en het popgehalte van de songs leek teruggeschroefd.
Leek, want enkele luisterbeurten volstonden om de bedwelmende
zanglijnen van Trish Keenan opnieuw door het hoofd te voelen
spoken.
Met het vertrek van gitarist Tim Felton klinkt Broadcast op hun
nieuwe plaat weer anders dan voorheen. Fans hoeven niet zenuwachtig
heen en weer beginnen schuifelen: van een grote koerswijziging is
geen sprake, zoals de vooruitgeschoven single ‘America’s Boy’ al
liet horen. Op ‘Tender Buttons’ ruimen de gesofisticeerde
drumpatronen van de vorige albums plaats voor het strakker dictaat
van de drumcomputer. Anno 2005 klinkt het duo – Keenan en bassist
James Cargill – uitgepuurder dan ooit. Zo dobbert de stem van Trish
in ‘Tears in the Typing Pool’ in een bad van echo boven een handvol
akoestische gitaarakkoorden en een weemoedig Grandaddy-orgeltje.
Vrees voor een bloedarme sound is overbodig: wat Broadcast inboet
aan complexiteit, wint ze aan toegankelijkheid. Al is ook dat
relatief, want liefhebbers van cryptogrammen hebben aan de
getoonzette schrijfsels van Keenan een vette kluif.
Stereolab lijkt op deze plaat minder een referentie te zijn dan
Lali Puna, maar Broadcast heeft
genoeg ervaring en eigenheid op zak om uit het vaarwater van die
band te blijven. Bovendien herinneren de stoorzenders die
binnensluipen in ‘Corporeal’ of het atmosferische ‘Arc of a
Journey’ aan het dwarse verleden. Op het korte ‘You and Me in Time’
bezorgt Trish ons kippenvel, waarna het melancholische ‘I Found the
End’ ons uitgeleide doet.
‘Tender Buttons’ is avant-garde pop die klinkt alsof er een stofje
aan de naald van de pick-up is blijven kleven. Toegankelijk
experiment dat de oren prikkelt zonder vermoeiend te zijn. Een
verdienste waarvoor de band ten volle uw aandacht verdient.
