Een blik Jupiler in de linkerhand gepositioneerd. Een vergeelde peuk uit de mondhoek bengelend. Een kapsel omringd door een stel vieze vette vliegen. Wijdbeense pose en blik op oneindig. De nieuwe BRMC is er.
Die peuk bleef niet lang op zijn plaats. Het hoofd werd manhaftig voorwaarts getild om de eerste kenmerkende scheurende gitaren van BRMC te trotseren toen er een gospelachtig ritme onze kant uit kwam dwarrelen. Opener "Shuffle Your Feet" is een dijk van een statement over de nieuwe muzikale koers die deze Brits/Amerikaanse formatie wenst te bevaren. Adepten van Stone Roses en de Stooges die inspiratie gaan zoeken in spirituele samenzang? Iedere referentie naar The Jesus & Mary Chain die overboord wordt gekieperd om een soortement Johny Cash-tribute te forceren? We zijn er niet rouwig om, het bevalt ons des te meer.
BRMC maakt een omgekeerde Dylan-beweging. Een evolutie van doorsnee elektrisch naar gedreven akoestisch. Een uitstekende plaat ten bewijze. Met "Whatever Happened To My Rock ’N’ Roll" presteerden ze het een hit in elkaar te knutselen op het scherp van de snee. Het instant-successyndroom indachtig duikelden ze hierop in het dagelijkse leven van het ene rock ’n’ rollcliché in het andere. De ons allerbekende combinaties (u bent goddeaurecensent of u bent het niet) van drank, drugs en andere verslavingen. Dit alles gelardeerd met een aan VLD-schatplichtige scheut interne ruzies. Gelukkig was er nog steeds, gekruisigde redder in nood, Jezus. Ondertussen toch al weer 2000 jaar overleden, slaagde die er in de carrière van onze sympathieke brulboeien weer enig leven in te blazen. Verrijzenissen zijn niet voor niets zijn handelsmerk.
Het orgeltje dat "Howl" inzet doet het hem. Nummer twee en we gaan volledig overstag. Het geheel doet mythisch aan, de ijle zang is hier niet vreemd aan. Kleine domper op de feestvreugde is toch het vrijblijvende getokkel op "Devil’s Waitin’". Leadzanger (annex bassist) Robert Turners stem valt volgens critici te categoriseren onder gezaag, positiever ingestelde geesten gaan voor sfeervol. De definitieve, met diamant ingezette loftrompetten worden pas bovengehaald voor "Ain’t No Easy Way". Een regelrechte kraker die het White Stripes-volk ook gaat pruimen. Lang geleden dat een akoestische gitaar zo vol overgave aan flarden werd gespeeld.
Bij "Weight Of The World" vrezen we even voor het Craig David-introotje, maar uiteindelijk ontwikkelt het zich nog tot een mooi popnummer. Poppy op een kenmerkende BRMC-manier. Die BRMC-manier is een meerwaarde van jewelste. Het is echter niet al lederen vest wat blinkt. "Still Suspicion Holds You Tight" is nu niet een extatisch hoogtepunt dat het album tot een must buy voor de actieve meerwaardezoeker bombardeert. Het is gewoon vervelend. In tegenstelling tot "Complicated Situation". We begonnen al enthousiast richting de platenspeler te hollen want hier drukken ze zich wel erg nadrukkelijk aan Bob Dylans (vermoedelijk harige) borst. En niets zo fijn als band als ome Bobs zurige adem in je nek.
Howl is een brok rauwe energie die zich kanaliseert in dertien ongepolijste songs. Trouw aan de rijke lp-traditie mooi onderverdeeld in een Side A en een Side B. Het doet terugverlangen naar de sixties, zelfs voor ieder die toen nog in zijn luiers zat te graaien. Of nog verre van verwekt was. BRMC heeft een paar generaties overgeslagen in de evolutietheorie en zich ontwikkeld tot een meer dan volwassen groep. Waardig ouder worden heet zoiets.
