Eigenlijk zijn weerwolven altijd al inherent coole beesten
geweest. Kijk, een vampier doodt omdat hij niet anders kan: hij
moet zich voeden met bloed, en bijgevolg moeten daar af en toe een
paar mensen voor sterven, zo gaat dat nu eenmaal. Een weerwolf,
daarentegen, hoeft helemaal niks, maar doet het gewoon. Hij valt
mensen aan en rukt hen aan flarden, gewoon omdat hij een mean
motherfucker is. En ook al hebben films met weerwolven nog maar
tragisch weinig memorabele producties opgeleverd, daar moét een
mens respect voor hebben. Wes Craven werkte opnieuw samen met
scenarist Kevin Williamson (de twee waren samen al verantwoordelijk
voor de ‘Scream’-films in de jaren negentig), om de doodgewaande
werewolf movie terug tot leven te wekken, maar helaas: het
kadaver van het genre vertoont een paar stuiptrekkingen en kreunt
af en toe alsof het iets wil zeggen, maar blijft voor het overige
volstrekt voor pampus op de grond liggen.
Christina Ricci speelt Ellie, een televisieproducente die samen met
haar broer Jimmy (Jesse Eisenberg) op een avond wordt aangevallen
door een schaduwachtig dier – was het een flink uit de kluiten
gewassen wolf, was het een beer of gewoon Sergio die op de loer
lag? Tijdens de volgende dagen beginnen er vreemde veranderingen
plaats te vinden bij broer en zus: ze worden fysiek sterker en
leniger, hun gehoor en reukzin gaan erop vooruit en (dit wordt
gezegd, maar helaas niet getoond) ook hun seksuele appetijt neemt
toe. Langzaam maar zeker (veel langzamer dan het publiek), komen ze
erachter dat ze die avond te maken hadden met een weerwolf, dat ze
nu zelf in zo’n beesten aan het veranderen zijn en dat ze (u raadt
het nooit) de Hoofdweerwolf moeten vinden om de vervloeking te
verbreken. Wie is de Hoofdweerwolf? Simpel: de persoon van wie u
dat het minst zou verwachten, maar die toch gespeeld wordt door een
herkenbaar acteur.
Het is gek hoe Craven en Williamson in ‘Scream’ een parodie maakten
op slechte horrorfilms en er al de ongeschreven regels van in het
belachelijke trokken, enkel om nu op de proppen te komen met een
soms ongewild hilarische teen horror movie die àl die regels
slaafs opvolgt. Een verhaal is er nauwelijks (aantrekkelijke
jongeren worden gebeten door weerwolf, aantrekkelijke jongeren
zoeken weerwolf en doden ‘m), en de situaties die de makers rond
dat anorexisch excuus voor een plot weven, zijn soms om te huilen
van voorspelbaarheid. Een verrassende, gore confrontatie tussen
twee personages blijkt enkel maar een droom te zijn geweest. Een
deur waait open, onheilspellende muziek doemt op, herfstblaadjes
ritselen in de wind. De heldin loopt, gewapend met een keukenmes,
langzaam door de duistere gangen van haar huis (het licht aandoen
zou te makkelijk zijn), en voelt plots iets of iemand tegen haar
rug opbotsen, maar oh, zoete opluchting, het was enkel haar broer.
Een ander personage wordt belaagd in een parkeergarage
(parkeergarages moeten dringend verboden worden als locatie voor
dit genre films). En tijdens de finale is de slechterik natuurlijk
nooit, maar dan ook nooit, van de eerste keer dood.
Misschien was het wel de bedoeling van Craven en Williamson om te
spelen met de clichés van het genre, om knipoogjes te geven naar
het publiek met elke voorgekauwde, afgeleefde conventie die ze
opvolgden. Als dat het geval was, hadden ze wel eens wat harder
mogen knipogen, want buiten een enkel moment tegen het einde (ooit
al een weerwolf een middenvinger zien opsteken?), kon ik me niet
van de indruk ontdoen dat dit echt serieus gemeend was als oprecht
griezelige horrorfilm. Hoe het ook zij, ‘Cursed’ flopt in ieder
geval: voor een parodie is hij niet grappig genoeg, voor een
horrorfilm is hij niet griezelig genoeg. De timing van ‘Cursed’ is
immers zo voorspelbaar als de pest – elk schrikeffect zie je van
een kilometer afstand aankomen.
De acteurs leveren stuk voor stuk prestaties die bij het scenario
passen en sucken dan ook een end weg. Christina Ricci kàn acteren
wanneer ze een min of meer deftig scenario in handen heeft (zie
‘Monster’), maar hier heeft ze
weinig te doen buiten gillen, rennen en stupide dialogen van tussen
haar stembanden wringen. Hoe stupide? Wel, op een bepaald moment
zien we een auto van de weg rijden, enkele keren overkop gaan en
tenslotte met een enorme knal in de bosjes onderaan de weg
belanden, ondersteboven. De reactie van Ricci: ‘Someone could be
hurt!’ Uh-huh. Zou je denken?
Zijn daar ook nog: Jesse Eisenberg, die hier z’n beste Woody
Allen-imitatie weggeeft (W-w-w-we were a-a-attacked by a-a-a-a a
werewolf!’) en Johua Jackson, officiëel erkend politiek
vluchteling uit ‘Dawson’s Creek’, die z’n gezicht nog steeds
compulsief in diezelfde betonnen frons houdt en vervolgens denkt
dat hij aan het acteren is. Er was ooit een aflevering van
‘Friends’ (ja, ik beken, ik kijk wel eens naar ‘Friends’, kop
dicht), waarin Joey net een rol had gekregen in ‘Days of our
Lives’. ‘Wanneer ik m’n tekst niet meer weet, frons ik gewoon m’n
wenkbrauwen en ik kijk alsof ik diep nadenk,’ zei Joey in die
episode. Het gezicht dat hij daarbij trok, is dus krék de smoel die
Joshua Jackson in àl z’n rollen maakt. Toeval? Ik dacht het
niet.
‘Cursed’ is een weerwolffilm met veel weerwolf en weinig film. Eén
of twee leuke grapjes (of ze nu grappig bedoeld waren of niet),
kunnen geen tegengewicht bieden voor al die griezelscènes die
gewoon plat op hun bek vallen, voor de rampzalige acteerprestaties
en de lamme dialogen. Ik laat u achter met deze overweging: de
enige manier waarop een weerwolf definitief gedood kan worden, is
door z’n kop af te hakken. Aan het einde van de film is dit
natuurlijk wat er gebeurt (is dit een spoiler? Watch me not
care!) en eens het corpus van de wolf is opgefikt, zien we hoe
de vrienden van Jimmy hem komen halen om nog snel even een
wandelingetje te gaan maken in het maanlicht. Ellie blijft achter,
met een brede glimlach op het gezicht omdat haar broertje eindelijk
vrienden heeft en roept hem na: ‘Ga maar, ik zal de rommel wel
opruimen.’ En dat is het einde van de film. Deze mensen zijn net
ontsnapt aan een weerwolfaanval, hun huis hangt aan flarden, ze
hebben iemand z’n hoofd afgehakt omdat hij hen wou opvreten en wat
is de clou aan het einde van die ervaring? ‘Ga maar, ik zal de
rommel wel opruimen.’ Dat wordt binnenkort weer een fantastische
horrorzuip.
