Maar liefst drieëndertig tracks schreef E bijeen voor de nieuwe Eels. Een dubbelalbum dus, maar slik die zucht die u daar gewoonlijk bij slaat maar snel terug in. Blinking Lights And Other Revelations is namelijk sterk. Het standaard "die had beter beperkt geweest tot één enkele cd" laten we dan ook achterwege. U hebt minstens anderhalve nodig als u alle goeie songs wilt hebben.
"De moeder van alle Eels-platen", zo werd deze dubbelaar aangekondigd. Dat is ze alvast in omvang: Blinking Lights is eerst en vooral véél, maar is dan ook het resultaat van zeven jaar opnemen in de kelder. Geen wonder dat we vaak moeten terugdenken aan Electro-Shock Blues en Daisies Of The Galaxy: heel wat van deze nummers dateren uit die tijd. Is dit dan minderwaardig materiaal? Zeg maar: de B-kantjes en out-takes van toen? We think not, want wat Eels hier serveert is bij momenten van duizelingwekkend niveau.
Het klankpalet is vertrouwd. Met zijn oh zo herkenbare, van hiphop afgekeken beats kon "To Lick Your Boots" op een van de eerste twee Eelsplaten zijn terechtgekomen, de vrolijke piano van "Losing Streak" had niet misstaan op Daisies. "The Stars Shine In The Sky Tonight" roept dan weer herinneringen op aan Electro-Shock Blues.
Nog steeds heeft E genoeg ellende te verwerken: na de dood van moeder en zus, snijdt hij op Blinking Lights ook de dood van zijn vader aan (door een negentienjarige E aangetroffen na een beroerte). En omdat miserie graag gezelschap krijgt was zijn nichtje één van de passagiers op het vliegtuig dat zich op Elf September in het Pentagon boorde. Geen wonder dus dat de eerste plaat her en der behoorlijk zwartgallig klinkt, Electro-Shock Blues-style.
Het dieptepunt krijgen we daarbij centraal met de verkillende pianoballad "Suicide Life". Het is wat dubbel: "I’m so tired of living the suicide life", maar tegelijk ook "that ain’t no reason to live". Je hoort er meteen al wat terug de rug rechten in: opnieuw "maybe, it’s time to live". En dan toch maar niet en liever volledig op onszelf terugplooien in "Going Fetal". Waarbij Tom Waits een hilarisch gast-"hey!" komt toevoegen.
CD 2 — onze favoriet — is de lange weg terug uit het dal. "I’m tired of the old shit/let the new shit begin", neemt E zich voor in "Old Shit/New Shit", en hij doet dat op dé song van deze trucklading. Single "Hey Man (Now You’re Really Living)" is vervolgens iets sarcastischer, maar opnieuw zit er iets levensbevestigend in. E blijft geloven in het leven, hoe gecompliceerd het soms ook wordt. Afsluitend krijgen we nog mee: "Things The Grandchildren Should Know". Waarbij de woorden "instant" en "klassiek" ons toetsenbord in de juiste volgorde ontsnappen.
Een anderhalf-plaat, zo stelden we in de inleiding. Laat ons dat in deze conclusie nog even verduidelijken: E’s neiging om na elke paar songs een plaspauze in te lassen met een instrumentaal themaatje doet ons behoorlijk het pleuris krijgen. Waarom zou je in godsnaam twee minuten tussen prijsbeesten "Old Shit/New Shit" en "Hey Man" met geluidsbehang vullen als je die naadloos op elkaar kunt laten volgen? Voeg daarbij nog wat overbodige herhalingsoefeningen als "If You See Natalie" of "I’m Going To Stop Pretending That I Didn’t Break Your Heart" (afzonderlijk genietbaar, op één cd te dichte familie) en er valt wat te schrappen.
Maar eerlijk? We zijn al lang dolblij dat Eels terug als Eels wil klinken en halen onze mantel van liefde boven voor de laatste vier jaar. Afspraak in het Cirque Royale op 27 mei.
