Goddamn right, it’s a beautiful day nog aan toe. Eels versiert ons met “Baby Let’s Make It Real”.
Altijd al een dwarskikker geweest, die Mark Oliver Everett. Toen het leven wit was, was hij zwart. Nu de wereld bijna gezamenlijk aan de prozac kan, brengt hij een vrolijk liedje uit, ter onzer verstrooiing.
Blijkbaar gaat het goed met E. Een beautiful freak heeft z’n dagen weer glans gegeven en hij schenkt ons hier een klassiek liefdesliedje: hij rolt de loper uit met zachte pianotoetsen, gevolgd door een droog geleverd “This is going pretty good / I gotta admit, I didn’t see it coming”. Mark heeft geproefd van het geluk en wil best meer. Een liefdesverklaring zoals enkel hij ze zo mooi van zijn door Cohiba’s doorrookte stembanden kan schrapen en waarin de trillende snaren van zijn hart en gitaar mooi in fuzz worden gedrenkt, ondersteund door die uit de duizenden herkenbare sound van de ritmesectie van Eels.
Dit is vintage Eels. Love it or hate it, maar minder dan degelijk is het nooit.
