Australiërs zijn op de keper beschouwd nogal tegendraadse
mensen.Terwijl alle producenten uit Hollywood in hun zomerreleases
zoveel mogelijk SFX stoppen, komen de Aussies op de proppen
met een prent waar dit alles ver in te zoeken is. Dit heeft als
gevolg dat het budget niet uit de pan swingt en als er dan ook nog
geen fortuinen worden uitgegeven aan de salarissen van de acteurs,
is de kans op commercieel succes stukken groter. ‘Danny Deckchair’
mag er dan wel zo eentje zijn, maar de vraag is echter of daar ook
op het scherm iets van te merken is. Is deze film echt anders?
Scheert hij hoge toppen? Niet echt, maar verandering van spijs doet
wel eten.
Rhys Ifans speelt vrachtwagenchauffeur Danny, een man die dagelijks
trouw zijn job vervult, maar uitkijkt naar de vakantie. Liefst om
iets zo avontuurlijk mogelijk te doen, want dwing hem om thuis te
zitten en hij loopt letterlijk de muren op. Danny neemt het leven
zoals het komt, hij heeft geen grootste verwachtingen. Zijn
vriendin Trudy (Justine Clarke), een regelrechte carrièrevrouw die
verzot is op aandacht , is echter zijn letterlijke tegenpool. Op
een gegeven moment maakt ze een afspraak met een lokale
tv-presentator en beseft te laat dat dit net tijdens de vakantie
valt. Om deze buitenkans niet te laten liggen, leidt ze Danny met
een leugentje om de tuin. Die blijft dan maar gelaten thuis, maar
wanneer hij achter de leugen van zijn vriendin komt, stijgen de
spanningen in de relatie. Op een barbecue met vrienden besluit hij
te testen hoeveel ballonnen er nodig zouden zijn om hem, in zijn
tuinstoel, door de lucht te laten zweven.
Deze stunt rukt hem abrupt weg uit zijn middelmatig bestaan en een
storm drijft hem weg naar Clarence, alwaar hij in de tuin van
Glenda (Miranda Otto) landt. Meteen heeft hij de kans een andere
wending aan zijn leven te geven.
In het stadje ontdekt hij zijn hemel op aarde; ook al onthult hij
zijn ware identiteit niet, hij kan er meer zichzelf dan hij ooit
geweest is. Hij wordt er ook gewaardeerd om wie hij is en hij
brengt niet alleen het beste in zichzelf, maar ook in de anderen
naar boven. Ondertussen is zijn vlucht nationaal nieuws geworden en
geniet Trudy met volle teugen van de media-aandacht. Wanneer ze
achter zijn verblijfplaats komt, haast ze zich naar hem toe en moet
Danny de keuze maken tussen zijn leven met Glenda of een terugkeer
naar Trudy.
Ook al is ‘Danny Deckchair’ een Australische film, hij wijkt qua
verhaal op zich niets af van andere, Amerikaanse en Engelse
romantische komedies, alle cliché’s van het genre incluis. De Danny
die schrijver-regisseur Jef Balsmeyer ons in de eerste minuten van
de film voorstelt, is dan ook krek hetzelfde personage als de Spike
die Rhys Ifans neerzette in ‘Notting Hill’. Een verwilderd
uitziende, ietwat onbeholpen man, wereldvreemd tot en met. Pas
wanneer Danny aankomt in Clarence, voltrekt zich een transformatie.
Het beest verandert in een gladgeschoren man, niet meer de
average Joe van het eerste kwartier, maar een personaliteit
die erin slaagt een heel stadje voor zich te winnen. In de eerste
plaats Glenda, wie hij, door in plaats van de idioot uit te hangen,
met zijn gesofistikeerdheid de kans biedt een beter interactie te
hebben met de inwoners van het stadje. Glenda is namelijk
verkeerswachter, een job die van haar niet dadelijk de meest
geliefde persoon maakt.
Deze prent moet het voornamelijk hebben van zijn twee
hoofdrolspelers. Rhys Ifans is qua uiterlijk niet meteen een
hartenbreker en dus zou je kunnen stellen dat het ietwat
onconventioneel is te kiezen voor hem en niet voor de Cruises of
Grants van deze aardbol. Dankbaar neemt hij deze taak op zich en
zijn prestatie toont aan dat hij meer in zijn mars heeft dan een
gestoord personage neer te zetten, dat dan ook nog eens slechts
enkele minuten opduikt in een film.
Ook Miranda Otto toont dat ze meer in haar mars heeft dan met een
zwaard staan zwaaien – zoals ze voornamelijk deed in ‘Lord of the
Rings’. Nochtans zijn er gelijkenissen tussen beide rollen. Ze
bevindt zich opnieuw in een mannenwereld en ook in deze film wil ze
losbreken uit de bedomptheid van haar bestaan. Door de interactie
met Ifans komt haar natuurlijke schoonheid bovendrijven. Ze zet een
sterk personage neer, maar met een gevoelige zijde.
Als protagonisten van een romantische film, zijn Ifans en Otto niet
de meest voor de hand liggende keuzes, maar als duo werken ze
verbazend goed. Niet dat de passie van het scherm afdruipt, maar
wel voldoende om er plezier aan te beleven tijdens het kijken. Wat
ook nodig is, al was het maar om je aandacht wat weg te nemen van
het voorspelbare verhaaltje en de vele plotgaten.
‘Danny Deckchair’ is een film die met zijn beperkte middelen een
resultaat aflevert dat gelijkwaardig is aan al de groots
aangekondigde producten uit Hollywood. Voor wat het waard is: als
romantische komedie is dit aardig kijkvoer, maar verwacht zeker
geen film die zal blijven hangen.
