Veel Duitse vrienden hebben wij niet, maar voor het geschifte combo allesbespelers dat zich Einstürzende Neubauten noemt, maken wij graag een uitzondering. Elke plaat opnieuw weet het gezelschap zijn geëxperimenteer immers meer en meer met songstructuren te verzoenen. Het recentste resultaat installeert zich alweer comfortabel op ons voorlopige eindejaarslijstje.
Op het eerste zicht lijken de Einstürzende Neubauten zowat alles tegen te hebben. Het zijn Duitsers, gebruiken de meest van de pot gerukte materialen eerst om muziek mee te maken (gaande van metalen buizen, over een jet-turbine tot een deken), lijken zichzelf behoorlijk serieus te nemen en waren in een niet zo ver verleden iconen van de zwartjassen. Bovendien besloot opper-Neubaut Blixa Bargeld recentelijk om het Bad Seed-zijn eraan te laten en zich enkel nog met de Neubauten bezig te houden. Nu ja, sinds Nick Cave de markt van de lichtjes kalende sales representatives heeft aangeboord, lijkt het misschien inderdaad interessanter om met de Neubauten op het podium te staan.
Het tekstboekje van deze nieuwe Perpetuum Mobile hebben we grinnikend doorbladerd en wie ons kan uitleggen wat voor muzikale kwaliteiten gedroogde lindebladeren bezitten (ze worden bespeeld in "Ein leichtes leises Säuslen") verdient: Een Leven. Perpetuum Mobile staat bij momenten bol van de pretentie en misschien hebben de Einstürzende Nebauten ons weerom goed bij ons pietje, maar wij durven het alvast een mooie stap voorwaarts te noemen en vooral weer een oorstrelende stap weg van de industriële ongein en pretentieuze kunstrukkerij waarin ze zich in het verleden wel eens durfden vermeien.
De heren worden al een dagje ouder en hoeven zich niet meer zonodig te bewijzen door een hoop herrie te maken, het podium en alles erop muziekgewijs tot schroot te herleiden of zich achter een intellectueel aandoend concept te verbergen. Sinds hun vorige album Silence is Sexy durven de Neubauten al eens met stiltes en zeer subtiele klanktapijten te spelen. Een uitgangspunt dat op Perpetuum Mobile wordt aangehouden en zelfs verbeterd.
De basis blijft percussie in alle mogelijke vormen en soorten en de nogal declamatorische zangstijl van Blixa Bargeld die het moet hebben van het sloganeske. Of wat kan u aan met uitspraken als "Ich treibe Inzest mit den Sternen"? Tegenwoordig wordt het metalen en betonnen instrumentarium van vroeger echter aangevuld met het nodige plastiek en een paar luchtcompressoren. En die lindebladeren natuurlijk. De Neubauten hebben hun plekje gevonden en beheersen hun bizarre instrumenten beter en beter.
Zoals in de dertien minuten durende titeltrack bijvoorbeeld — waarin het van Radio naar Olive-Canister Stairway Performance gaat en er en passant ook nog een soortement refrein wordt meegegeven —, maar zeker ook in "Selbstporträt mit Kater". Daar vallen alle stukjes op hun plaats tot een soort mantra vol absurde zinnen als "Life On Other Planets Is Difficult", maar ook "Ich bin gehüllt in ein höchst fragiles Nervenkostüm". Dat krijg je natuurlijk, the morning after.
Mogen ook zeker niet ontbreken: het prachtig ingetogen "Youme & Meyou", "Dead Friends (Around The Corner)" en het opzwepende "Ein seltener Vogel.". Driemaal bizarre instrumenten-meets-iets-als-een-song, driemaal ijzersterk. Om eerlijk te zijn: zo vinden wij de Neubauten spannender dan toen ze in de jaren tachtig maar iets deden, zolang het maar niet op muziek leek.
Wij, uw favoriete hoeders van de Goede Smaak, vinden deze Perpetuum Mobile een Bijna Uitmuntend Plaatje (toegegeven: iets als "Boreas" of "Ozean und Brandung" had er voor ons niet bij gemoeten) en alhier wordt reikhalzend uitgekeken naar de nakende passage van de Einstürzende Neubauten in de AB. De vorige maal hadden we de zwartjassen immers mooi genegeerd, bleek dat bizarre instrumentarium voor een boeiende podiumprésence te zorgen (ah, zó doen ze dat) en had Bargeld zowaar een mop verteld. Weliswaar in het Duits, maar het is de intentie die telt.
