Het is moeilijk om een film als ‘Team Spirit II’ te bespreken,
zonder je persoonlijke gevoelens over de regisseur een rol te laten
spelen. Jan Verheyen heeft zich in Vlaanderen op nadrukkelijke
manier een plaats weten te veroveren als salonfähig VTM-gezicht,
een zoveelste “talking head”, een kwek die al dan niet
gevraagd op vanalles en nog wat z’n commentaar komt geven, of hij
nu iets afweet van het onderwerp of niet. Het ongegeneerde pleidooi
dat hij regelmatig houdt voor commerce boven kwaliteit, maakt hem
bovendien niet echt populair bij iedereen die film bekijkt als nét
iets meer dan enkel een geldautomaat, én hij is ook nog eens
verantwoordelijk voor ‘Alias’, een
film die zo slecht was dat spontane bloedingen uit verschillende
lichaamsholtes niet uitgesloten waren.
Na de eerste film en de tv-reeks, volgen we de verdere
belevenissen van een vijftal amateurvoetballers en hun gezin. Eric
(Tom Van Landuyt), woont nu samen met zijn vriend Geert (Warre
Borgmans), en aast op een promotie in het reclamebureau waarvoor
hij werkt; Vic (Geert Hunaerts) heeft het er moeilijk mee dat zijn
vriendin als stripper werkt; Jean-Marc (Dimitri Leue) wordt vader
van een drieling; Stef (Michael Pas) krijgt af te rekenen met de
postnatale depressie van zijn vriendin Katia (Hilde De
Baerdemaeker), en Franky (Axel Daeseleire) onderneemt samen met z’n
vriendin Nancy (Tania Kloek) verwoede pogingen om een Peruviaans
jongetje te adopteren, nadat gebleken is dat ze zelf geen kinderen
kunnen krijgen. Of zoals mijn grootouders zouden zeggen: het is
overal wel wat.
Het grote probleem met ‘Team Spirit II’, is dat Jan Verheyen
probeert om een mengeling te maken tussen wat hij zelf “tranche de
vie” noemt (hij zou de term persoonlijk hebben willen uitvinden),
en een feel good-movie. Dat zorgt voor een nogal ongemakkelijk
conflict tussen de wens om een reële problematiek aan bod te laten
komen (zoals een onvervulde kinderwens of postnatale depressie), en
aan andere kant toch ook altijd de morele verplichting om aan elke
verhaallijn een toeter van een happy end te plakken. Neem
bijvoorbeeld de nevenplot over Axel Daeseleire en Tania Kloek, die
in hun pogingen tot adoptie worden tegengewerkt door Karel Deruwe
als slijmerige bureaucraat. Aanvankelijk kunnen we nog min of meer
geloven wat er gebeurt, en hoe die plot zich ontwikkelt. Maar dàn
neemt het feel good-element de film over, en volgt er een
verhaalwending die Daeseleire de overhand geeft over Deruwe. En die
wending is gewoon volkomen ongeloofwaardig, elke claim die ‘Team
Spirit II’ op dat moment had op termen als “tranche de vie” worden
ogenblikkelijk overboord gegooid omdat de lach duidelijk
belangrijker is in deze prent dan de traan. Alle weerhaakjes zijn
vakkundig uit de film verwijderd, de goeien winnen altijd, liefde
en vriendschap zijn alles dat een mens nodig heeft. Zo gaat dat nu
eenmaal in films, maar dan moet je niet de pretentie hebben te
beweren dat je film iets zinnigs te zeggen heeft over de echte
wereld.
De aparte verhaaltjes van de verschillende personages zijn qua
uitgangspunt op z’n minst nog enigszins aannemelijk, ook al worden
ze dan zwaar geforceerd in de richting van de obligatoire
mega-happy ending. Maar om toch het gevoel te geven dat z’n film
echt ergens naartoe gaat, zag Verheyen zich ook verplicht om aldus
en alsnog een intrige uit te werken, een grotere plotlijn die de
rest op het einde samenbindt. En opnieuw is alle geloofwaardigheid
ver te zoeken. We krijgen Tom Van Bauwel als schurftige
bedrijfsgluiperd die Van Landuyt z’n promotie wil afsnoepen en
daarvoor tot diepten zinkt waar zelfs de schurk uit een
stripverhaal eerst eens even over zou nadenken. Die hele intrige is
fake van kop tot teen, met Van Bauwel als karikaturale boosdoener
er middenin. Je zou haast medelijden gaan krijgen met de acteur die
zo’n rol moet spelen.
Wat de andere acteurs betreft, krijgen we hier een wisselend
niveau te zien. Hilde De Baerdemaeker heeft de mooiste scène – ze
beschrijft hoe bang ze is om enkel nog een leven te leiden in het
teken van haar kind, en spreekt daarmee ongetwijfeld voor heel wat
moeders met precies dezelfde angsten. En ze speelt het fantastisch.
Anderen, zoals Van Landuyt, Pas en Hunaerts, staan ook weer zeer
degelijk te presteren, maar ik had wel enige moeite met de nogal
platte manier waarop Daeseleire en Kloek een soortement parodie
neerzetten op wat Verheyen en co blijkbaar zien als “de lagere
sociale klasse”. Ook Warre Borgmans kon mij deze keer minder
bekoren – de lichtjes verwijfde homo die hij hier neerzet roept net
iets te veel herinneringen op aan meneer Vercammen uit Het
Peulengaleis. Van Landuyt lost dat beter op: hij speelt helemaal
geen homo, hij speelt een persoon, punt uit.
Jan Verheyen blijft natuurlijk een commercant in hart en nieren
– tot tweemaal toe legt hij in essentie z’n hele film even stil om
een reclamespotje in te werken voor een communicatiebedrijf dat
niet genoemd mag worden omdat het Telenet is. In allebei die scènes
mag Michael Pas het vuile werk opknappen, eerst door een
waarschijnlijk ter plekke bedachte grap te vertellen, en daarna
door letterlijk een reclamspot voor het bedrijf te beschrijven. De
sponsor wil ook wel wat, natuurlijk. En op het einde maakt hij er
zowaar een volschalig VTM-feest van. De nieuwe programmadirecteur
van de zender zet ‘Idool’-kandidate Natalia op een podium, nodigt
de onvermijdelijke Jean-Marie Pfaff uit om een zeer nadrukkelijk
figurantenrolletje te spelen, en stuwt zijn film daarmee
onverbiddelijk een soort ons-kent-ons-sfeertje in, het gevoel van
vrienden-onder-elkaar, de VTM-club die samenkomt om een film te
draaien. Ik weet niet hoe het met u zit, maar van dat soort
feestjes blijf ik liever ver weg.
‘Team Spirit II’ is een gecomprommiteerde film. Alles is per
comité beslist, de film heeft geen eigen bakkes, geen
persoonlijkheid. Er komen reële problemen aan bod, maar draai en
keer het zoals je wil, er zàl een happy end opgeplakt worden.
Dramatiek is enkel gewenst voor zover het binnen de negentig
minuten weer allemaal in orde is gekomen. En bovenal dienen de
geldschieters bediend te worden met uitgebreide, schaamteloze
product placement. Ergens onder dat alles zit een sympathiek
filmpje verscholen – deze personages verdienen een goed verhaal,
een beter script, want ze zijn in sé interessant genoeg om een
degelijke film aan op te hangen. Alleen jammer dat ze dat niet
krijgen.
http://www.teamspirit2.be/
