Jerry Bruckheimer, de producent van deze film, is samen met zijn
overleden partner Don Simpson, zo’n beetje de uitvinder van de
formulefilm. De twee werden in de jaren tachtig bekend met
actievehikels zoals ‘Top Gun’, waarin ze de regels vaststelden die
ook nu nog gehandhaafd worden: plot, karakterontwikkeling en zelfs
de meest elementaire intelligentie of logica zijn overbodig, zolang
er maar veel luidruchtige dingen voorbijzoeven en er veel dure
explosies plaatsvinden.
Dat alles bracht lange tijd voldoende artistieke voldoening voor
het duo, maar nu voelt Bruckheimer zich ook nog geroepen om naar
andere genres over te stappen. Na het afgrijselijke ‘Remember The
Titans’, is ‘Coyote Ugly’ zijn tweede poging tot het creëren van
een “ernstige” film. En oh jeetje, wat is het me toch weer een
misbaksel geworden.
Zullen we maar beginnen met de plot? Heel mooi meisje vertrekt
naar de grote stad om er een songschrijfster te worden, raakt
natuurlijk platzak en neemt dan maar een job aan als barmeisje in
een swingende bar, de Coyote Ugly, waar ze verwacht wordt op de
toog te dansen en zich in het algemeen te gedragen als een wulpse
griet zonder verstand. Niet echt een zware opgave. Ondertussen
wordt ze uiteraard verliefd op een hele knappe jongen, die haar
zelfs helpt haar podiumangst te overwinnen.
‘Coyote Ugly’ werd aangekondigd als een romantische komedie,
maar op de (zeer) occasionele tussenkomst van John Goodman als
knorrige vader na, viel er wat mij betreft bijzonder weinig te
lachen. Wat dit wél is, is een poging tot een modern sprookje
waarin natuurlijk uitsluitend hele mooie mensen rondlopen met een
vlotte babbel voor wie de Amerikaanse droom echt werkt. Je zou je
de vraag kunnen stellen hoe je je ooit met dat soort mensen zou
kunnen identificeren, gelet op de lelijke stinkerds die u allemaal
bent, maar dat is nauwelijks de bedoeling. De bedoeling is, dat je
“ooh” en “aah” zit te zuchten bij het zien van de twee walgelijk
schattige hoofdpersonages die elkaar in ridicuul ongeloofwaardige
bewoordingen het hof staan te maken, en dat je op het puntje van je
stoel gaat zitten bij het bekijken van de barscènes. Barscènes die
ook werkelijk onderhoudend zijn – ongeveer vijf minuten lang.
Probleem is dat ze een half uur duren.
Hoofdactrice Piper Perabo is schijnbaar slechts in staat tot
drie mogelijke gezichtsexpressies, maar gezien het complete gebrek
aan diepgang van het scenario is meer ook niet vereist. Het
luidruchtige bargegeven is na een half uur uitgewerkt, en daarna
begint de totale leegte van deze film er stralend doorheen te
schijnen – bovendien wordt het je na een tijdje ook duidelijk dat
je geen tieten te zien zult krijgen, dus is dat gedeelte van de lol
er ook al snel af.
‘Cocktail’, waarvan dit zo
duidelijk een rip-off is, was even ongeloofwaardig, maar amuseerde
tenminste continu, zonder die onvoorspelbare en onlogische
moodswings die deze film domineren – een bitch wordt plotseling een
vriendin en vice versa. De emotionele en intellectuele leegte van
deze film bestaat er juist uit dat de personages van a tot z
gecreëerd zijn om de plot (welke plot?) te dienen, en als zodanig
kunnen ze dan ook zonder enige waarschuwing 180 graden draaien om
die plot van dienst te zijn.
Kijk gewoon naar de verleidingsscène van Perabo en u weet
waarover ik het heb: dit is géén vrouwenfilm. Dit is een film over
de visie die mannen – domme mannen zoals Bruckheimer – hebben op
vrouwen, en meer niet. ‘Coyote Ugly’ stinkt. Hij stinkt als de
pest. Doorspoelen, die boel.
http://www.bvimovies.co.uk/coyote_ugly/
