De Britpop-hype is al een tijdje overgewaaid en slechts een paar bands hebben de tand des tijds doorstaan. Met hun knotsgekke poppy tunes zijn de mannen van Supergrass daar in elk geval goed in geslaagd.
Danny Goffey, drummer en Rob — Bobsie — Coombes, toetsenist, de grote broer van Gaz (zanger) en de nieuwste aanwinst van Supergrass, zouden Goddeau te woord staan. Slechts één probleempje: waar zitten de twee snuiters? Verloren gelopen in de backstage van de AB? Gekidnapt door hevige fans? Of, wie weet, caught by the fuzz?
Na een tijdje wordt een duidelijk vermoeide drummer uit de kleedkamer opgevist. Met een straffe kop koffie in de hand vertelt Danny Goffey ons meer over het leven als God in Frankrijk, over de man van 2002 — Dave Gohl en over hoe je een Britpop-hype moet overleven.
enola: Voor jullie aan de opnames voor Life On Other Planets (LOOP) begonnen zijn jullie alle vier een tijdje naar Frankrijk gegaan. Wat was de bedoeling van dat reisje? Business or pleasure?
Danny Goffey: "We zijn eigenlijk naar Frankrijk getrokken om te hergroeperen. Het was eens iets anders dan Londen en bovendien was het niet te ver weg. De broer van Gaz (zanger), Ed woont in Frankrijk en we zijn hem een bezoekje gaan brengen. We zijn begonnen in Normandië, maar na een tijdje werd het daar een beetje te koud. Dus zijn we doorgereisd naar het zuiden van Frankrijk waar het weer iets beter was. Op dat moment leek het wel een leuk idee: naar Frankrijk gaan, mooi weer, geld uitgeven, een beetje onnozel doen en vooral heel veel lekkere wijn drinken. We hebben er trouwens ook wat demo’s opgenomen op akoestische gitaar."
enola: Is LOOP dan grotendeels in Frankrijk tot stand gekomen?
Goffey: "Eigenlijk niet. We hebben daar heel veel geschreven, maar het grootste deel was rubbish. Al die demo’s en probeersels die we in Frankrijk hebben opgenomen, zijn uiteindelijk niet op de plaat geraakt. We hebben het volledige album geschreven toen we al terug in Engeland waren, met hier en daar een uitzondering. Maar ik denk niet dat ons reisje naar Frankrijk veel invloed heeft gehad op LOOP. Pas later hebben we beseft dat wat we daar allemaal hadden geschreven en opgenomen eigenlijk weinig steek hield. Waarschijnlijk waren we een klein beetje te dronken …"
enola: Dus was het toch eerder een plezierreisje om de sfeer er terug wat in te krijgen?
Goffey: "Ja, eigenlijk wel. Het was bijna zoals in het begin toen we net met Supergrass begonnen. Toen woonden we nog allemaal samen in een huis in Oxford. Elke avond brachten we samen door. Tijdens die periode in Frankrijk hebben we die oude gewoonte opnieuw opgepikt."
enola: Er is nogal veel te doen geweest rond de launch party van LOOP. Ik las op een fansite van Supergrass dat die ‘out of this world’ was. Vertel eens?
Goffey: "Het zat zo: ofwel zou onze platenmaatschappij een ongelooflijk saai en stom feestje geven; ofwel gaven ze het budget voor de launch party aan ons en mochten wij er ons ding mee doen. Dus hebben wij besloten om het feestje te kapen. Mijn vriendin, Pearl, heeft samen met een vriend alles georganiseerd voor ons. Ze hadden verschillende bands en zangers uitgenodigd om onze liedjes te spelen, waaronder The Libertines, Electric Soft Parade, Ed Harcourt en zelfs een jazz band. Ik had ook aan Graham Coxon (van Blur, kc) gevraagd of hij niet wou komen. Hij zag dat helemaal zitten en we hebben samen "Richard III" gespeeld in een soort White Stripes stijl: alleen gitaar en drums. Maar we noemden ons de Red Stripes, vanwege het bier…" (lacht)
"Het was echt een ongelooflijk maf feestje. Er liepen zelfs dwergen rond, stel je voor… Allemaal nogal niet politiekcorrect, om eerlijk te zijn. Ach ja, het is gewoon één van die ongelooflijk leuke avonden geworden: massa’s volk, goede sfeer, alles zat gewoon goed."
enola: In 1997 stonden jullie een paar keer in het voorprogramma van de Foo Fighters op hun Europese tour en ook dit jaar gebeurde dat.
Danny Goffey: "Ja, gisteren nog in Hamburg. Het was schitterend, we speelden in zo’n enorme arena met ongeveer vijftien- of zestienduizend man… Erg indrukwekkend. We hebben trouwens een hele goede show gespeeld gisteren, ook al is het niet altijd even makkelijk om als voorprogramma het publiek in beweging te krijgen. Maar dit is nu al onze tweede tour met de Foo Fighters en door de jaren heen zijn we goede vrienden geworden. Zij vonden het leuk dat wij het voorprogramma deden en wij waren ook blij dat we nog eens met hen op tour konden gaan."
enola: In Humo vermeldde Dave Grohl jullie "In It For The Money" bij de tien songs die zijn leven hebben veranderd.
Danny Goffey: "Echt waar?! Wow, cool! Weet je, toen ik gisteren aan het drummen was in Hamburg, zag ik Dave Grohl en Taylor Hawkins (de drummer van de Foo Fighters, kc) aan de zijkant van het podium naar mij kijken. Achteraf feliciteerden ze mij met de show: de twee beste drummers van de hele wereld zeiden tegen mij dat ik goed bezig was. That was great, man! Zo’n compliment van Dave Grohl betekent echt wel iets. Ik heb zo’n mateloos respect voor Dave Grohl. Hij is niet alleen een briljante songschrijver, maar ook gewoon een all-round great guy."
enola: Zijn er liedjes die jouw leven veranderd hebben?
Danny Goffey: "Natuurlijk! "New Boots and Panties" van Ian Dury heeft mijn leven wel grondig veranderd. Ik was nog erg jong toen ik het voor het eerst hoorde, maar het liedje maakte zo’n grote indruk op mij. Het klikte op één of andere manier gewoon. Eigenlijk is het een enorm grappig en volslagen dwaas cockney liedje. Net zoals "Too Shy Shy" van Kajagoogoo, een totaal fout eighties popliedje. Maar ik vond het allemaal geweldig toen… Als muzikant zijn vooral de albums van David Bowie en The Doors erg belangrijk geweest. Ook voor de rest van de band hebben de albums van David Bowie heel veel betekend. Hij is één van onze grote invloeden."
enola: Op LOOP wordt Rob voor de eerste keer als volwaardig lid van Supergrass vermeld, maar hij speelt al jaren keyboard bij jullie. Waarom is hij nu juist officieel lid geworden van Supergrass?
Danny Goffey: "Ik heb altijd gezegd dat Rob officieel in de band moest stappen. Hij is bij ons gekomen toen we op tour gingen net na de release van I Should Coco in 1995. Gaz, Mickey en ik waren toen net met Supergrass begonnen en Rob hielp ons gewoon wat uit de nood bij live optredens. Maar geleidelijk aan begon hij mee te werken aan nummers en zelf songs te schrijven. Hij werd gewoon even belangrijk als Gaz, Mick of mezelf, dus was het maar meer dan normaal dat hij eindelijk ook officieel deel ging uit maken van Supergrass. Nu is er eigenlijk niet zo veel veranderd, behalve dat hij nu ook interviews geeft. Maar ik vermoed dat het ook financieel veel makkelijker en interessanter is voor hem om officieel lid te zijn van Supergrass."
enola: Supergrass is eigenlijk doorgebroken midden jaren negentig, tijdens de hoogdagen van de Britpop. Hoe kijk je terug op deze periode waar Britpop-bandjes als paddestoelen uit de grond schoten?
Danny Goffey: "Dat was een heel leuke tijd. We waren eigenlijk erg verrast dat we zo veel succes hadden, dus dat is altijd wel plezierig. Al hebben we altijd het gevoel gehad dat we een beetje buiten de hele Britpop-hype stonden.We hoorden er niet echt bij, want toen woonden we nog niet in Londen — waar het zich allemaal afspeelde. We hebben gewoon toevallig allemaal op het zelfde moment een cd uitgebracht. Trouwens, de muziek die we met Supergrass maken is geen echte Britpop… Alhoewel, misschien was ons debuutalbum I Should Coco wel Britpop…"
enola: Was het destijds niet voldoende om poprock te maken en Brits te zijn om het label Britpop opgespeld te krijgen?
Danny Goffey: "Ja, dat is waar. Ach, we hebben een hele tijd volgehouden dat Supergrass absoluut geen Britpop-band is, maar we wisten eerlijk gezegd totaal niet wat ze eigenlijk met die term bedoelden. Nu beseffen we dat het inderdaad niets meer of minder is dan Britse muziek. Of Supergrass nu Britpop is of niet, de hele hype heeft ons in ieder geval erg goed geholpen."
enola: Andere Britpop-bands zoals Kula Shaker, Menswear en Cast hebben de hype zelfs niet overleefd, Supergrass daarentegen wel. Enig idee hoe dat komt?
Danny Goffey: "Tuurlijk. We zijn gewoon briljant. (lacht) Misschien omdat we altijd geprobeerd hebben om met beide voeten op de grond te blijven, we proberen alles een beetje te relativeren. Of omdat we gewoon graag met muziek bezig zijn. Bovendien blijft het publiek onze albums kopen. We hebben nog geen grote problemen gehad binnen de band en er is nog nooit iemand uit de groep gestapt of zo. Dus dat zit wel goed. "
enola: Blij dat te horen.
Voor de bezorgde zielen, Bobsie werd even later veilig en wel terug gevonden achter een andere dampend kop koffie.
