Je komt niet vaak iemand tegen met een levensverhaal dat zo wonderlijk absurd is dat het bijna ongeloofwaardig wordt. Toen regisseur Johan Van Schaeren het verhaal van Karl Eriksson hoorde, wist hij dat hij zo iemand ontdekt had en goot hij het leven van de muzikant in een documentaire. Het resultaat is een boeiende film die ongelooflijk dichtbij huis voelt voor wie opgroeide in en rond Antwerpen, maar tegelijkertijd een genuanceerde en onthullende blik werpt op de muziek- en kunstscène van de stad doorheen de laatste vijftig jaar.
Johan Van Schaeren hoorde voor het eerst het verhaal van Karl Eriksson tijdens een aflevering van de Radio 1-podcast Iemand, waarin de Broken Circle Breakdown-muzikant vertelde over zijn jeugd. Van Schaeren was zo geïntrigeerd door de tegenstrijdigheden in het leven van de Antwerpse muzikant dat hij meteen wist dat hierrond een film gemaakt moest worden. In Eriksson gaat hij in dialoog met Karl en fietst hij doorheen zijn leven vol straffe verhalen. Karl Eriksson was namelijk de zoon van de befaamde Bert Eriksson, leider van het VMO (de Vlaamse Militante Orde) en uitbater van het extreemrechtse Antwerpse café de Odal. Karl kon niet meer verschillen van zijn vader en de documentaire schetst hem waarheidsgetrouw als een vredelievende, vrije geest die zich volledig afzette tegen het haatdragende gedachtegoed van zijn ouders.
Een opvallend bijblijvende passage uit de film illustreert deze tweestrijd, wanneer Karl vertelt over de kelder onder het café van zijn vader waar hij als tiener in de jaren 1960 een soort clubhuis inrichtte om samen te drinken en muziek te maken met zijn hippievrienden. Terwijl de vrienden en klanten van zijn vader boven meezongen en -stampten met Duitse marsen, maakte hij met zijn langharige vrienden psychedelische rockmuziek in de kelder. Karls drang naar individualisme ging rechtstreeks in tegen het gareel waarin zijn ouders hem wilden duwen, wat resulteert in een levenslange zoektocht naar vrijheid. Hij deed dit door naar alle hoeken van de wereld te reizen en door zich te verdiepen in muziekmaken.
Johan Van Schaeren had al heel wat ervaring met het maken van historische documentaires (De slag om Leuven, Leuven ’68) en dat zie je in de manier waarop hij feilloos het verhaal van Karl Eriksson wist te illustreren aan de hand van archiefmateriaal. Van Schaeren dook in verschillende privé- en openbare archieven, waaronder het persoonlijke archief van Karl en dat van Antwerpen, en wist zo een rijke verzameling aan pellicule, video’s en foto’s bijeen te rapen. We krijgen beelden te zien van Antwerpen tijdens de flowerpowerbeweging in de jaren 1960, van de punkscène in de jaren ’70, het stedelijke theater in de eighties en de eclectische verzameling van Antwerpse bands in de jaren ’90. De beelden tonen een generatie van verandering en tegendraads zijn, een ware omkanteling van filosofie en levensstijl getypeerd door creativiteit, vrijheid en een zekere nonchalance. Zoals Karl Eriksson het zelf stelt: “Angsten bestonden toen niet. Er komt altijd wel iets uit de bus.”
Eriksson blijft echter wel lijken op een verfilmde podcast met weinig artistieke toevoegingen van de regisseur, maar Van Schaeren beweert er zelf niets anders van te hebben willen maken. Het verhaal van Karl Eriksson spreekt voor zich en is genoeg om het publiek in de ban te houden van wat er verteld en getoond wordt. De film zit boordevol straffe verhalen en je merkt dat dit slechts een kleine selectie is uit het leven van deze interessante figuur.
