De hele maand december blikt enola terug op het afgelopen jaar met de interviewreeks DIT WAS 2021. Daarin laten we artiesten aan het woord die het jaar maakten of wier plaat onterecht onopgemerkt de vergetelheid indook.
Met The Watchful Eye of the Stars doorbrak Adrian Crowley in april na bijna 4 jaar de stilte. Voor de cultuursector alweer een paar tandjes moest terugschakelen, kon de Ier in oktober toch een kleine promotour inlassen. Dit interview was dan ook zjn eerste face to face interview sinds lang.
enola: Je bent er eindelijk in geslaagd om met John Parish samen te werken.
Adrian Crowley: “Ja, ik heb altijd al gehouden van de sound van de albums waar hij aan werkte. Het is een lang verhaal: in het midden van de jaren 90, nog voor ik zelf een album gemaakt had, vroeg een vriendin me wie ik graag als producer zou hebben. Ik zei ‘John Parish’, en toen vertelde ze me dat ze zijn adres had, en dat ik maar eens wat demo’s naar hem moest opsturen. Zo gezegd zo gedaan, en enkele weken later kreeg ik een bedankingskaartje. Hij had op dat moment geen tijd zei hij, maar let’s keep in touch. Een paar jaar geleden was hij aan het werk met Nadine Khouri. Ze belde me op de laatste dag op, want ze had dringend wat vocals nodig, en of ik diezelfde dag nog wat kon sturen. En toen mailde John me achteraf, om me te bedanken, en à propos, was ik niet die gast die hem in de jaren 90 die demo’s gestuurd had? Zo zijn we dus beginnen praten, en in de lente van 2019 gingen we echt aan het werk.”
enola: De distortion op “A Shut In’s Lament” komt zeker van hem?
Crowley: “Ik snap wel dat je dat denkt, maar nee hoor, dat was mijn idee. De meeste nummers van het album zijn trouwens thuis gemaakt, er zijn slechts 2 nummers die we in de studio volledig opnieuw opgenomen hebben, “Northbound Stowaway” en “Bread and Wine”. Blijkbaar vond John mijn thuisopnames te goed om over te doen, want hij houdt wel van die naturel, zonder al te veel poespas.”
enola: Volgens mij is The Watchful Eye Of The Stars je meest Ierse album tot nu. Kan je je daarin vinden?
Crowley: “Interessante stelling. Ik heb het alleszins nooit zo benaderd, dat was zeker niet de insteek die ik zocht. Ik benader songs instinctief, en natuurlijk maak je onderweg bepaalde beslissingen, wie er gaat meewerken en zo, maar ik was niet bewust bezig met Ierse traditionele muziek.”
enola: Ligt het misschien meer in de arrangementen?
Crowley: “Daar ben ik ook niet zo zeker van, ik zou de arrangementen niet direct typisch Iers noemen. En de muzikanten van The Crash Ensemble hebben een gevarieerde achtergrond, zij zijn meer eigentijds klassiek geschoold en niet vies van een experiment. Ze hebben een fantastisch muzikaal instinct, ze interpreteren mijn arrangementen altijd uitstekend. Maar ik zou hen zeker niet Iers noemen, toch niet op de traditionele manier.”
enola: Waar kwam de inspiratie voor “Bread and Wine” vandaan?
Crowley: “Dat blijft een mysterie, plots zit ik in dat verhaal en ik kan niet anders dan het opschrijven. Het is trouwens best spannend om ineens in het leven van iemand anders te zitten, in het verleden of het heden. Voor mij zijn het allemaal waar gebeurde verhalen, ook al ben ik er geen echte getuige van geweest.”
enola: “In Ships On The Water” speel je met het getal 7.
Crowley: “Dat lied heb ik geschreven in Cork, tijdens een schrijfverblijf. Het huis waar ik sliep, was nogal mysterieus, ik las later in het gastenboek verhalen over spoken en verschijningen. Mijn kamer keek uit op de haven van het stadje, en terwijl ik daar zat, kwamen er heel wat indrukken op mij af. Het leek wel alsof alles kwam aanwaaien. ’s Morgens werd ik ook altijd wakker met het geluid van de schepen, ook de cruiseschepen die daar in het weekend aanmeerden. De aankondigingen van die schepen kwamen tot in mijn kamer terecht, als waren het verre echo’s over het water. Dan werd ik wakker met ‘Het ontbijt wordt geserveerd in de eetzaal’, en dan keek ik uit het raam, en lag daar dat enorme schip.”
enola: Heel wat songs gaan over verstekelingen, weggaan, water. Is dat toeval?
Crowley: “Eigenlijk heeft John Parish de tracklist gekozen. Tijdens onze gesprekken voor de opnames had hij mij gevraagd om wat ik had in 3 keer op te sturen, zodat hij alles goed kon beluisteren en beoordelen. Toen we aan de opnames begonnen, toonde hij mij de songs die zijn voorkeur hadden, en ja, het is heel goed mogelijk dat hij deze heeft uitgekozen omdat ze thematisch nogal dicht bij elkaar aanleunden. Dus eigenlijk zou je het aan hem moeten vragen.”
enola: Je teksten komen gewoon tot bij jou, in het onderbewuste. Heb je ooit een tekst bewust niet gebruikt?
Crowley: “Niet bewust nee. Ik heb heel wat teksten rondslingeren, daar zitten er ook (wijst naar het schriftje naast hem). Het is niet dat ik bepaalde teksten niet goed genoeg vind, maar soms gaat het maar om een paar lijnen, om gedachten. Sommige vergeet ik zelfs, en dan komen ze later terug, soms zelfs in exact dezelfde bewoordingen. Er is niet één manier om teksten te schrijven. Sommige zinnen schreeuwen er gewoon om om neergeschreven te worden, andere vinden alleen hun juiste plaats als ik ze een paar keer gezongen heb.”
“”Crow Song” was eerst een kortverhaal, en is ook zo gepubliceerd, maar ik vond dat het verhaal een andere vorm kon gebruiken. De essentie van het verhaal is er nog steeds, maar ik denk niet dat veel van de songtekst echt overeenkomt met het kortverhaal.”
enola: Je houdt je dus nog steeds bezig met kortverhalen?
Crowley: “Dat klopt ja, tijdens de verschillende lockdowns heb ik heel wat geschreven, kortverhalen, ideeën, songteksten. Ik zou graag een roman schrijven, maar dat is een heel andere discipline dan een kortverhaal, dus we zien wel.”
enola: En je gebruikt nu vaak Instagram om je foto’s te delen met je publiek.
Crowley: “Dat doe ik heel graag. En alhoewel de fotografie een hobby is, neem ik het ook weer zo serieus. Ik hou er vooral van om portretten te maken van de mensen waarvan ik hou, ook van artiesten. Die collectie is ondertussen al zo groot, dus of ik echt hobbies heb, moet nog bezien worden.” (lacht)
enola: Nog zo’n hobby van jou is acteren. Je was al te zien in “The Science of Ghosts” in 2018 en vorig jaar in “In The Woods With A Dead Dog”. Adrian Crowley de acteur?
Crowley: “Ik vind acteren echt tof, maar ik ben ook geïnteresseerd in het maken van films, anderen helpen met het ontwikkelen van ideeën, scenario’s, enzovoort. Ik hou erg veel van cinema en Vera (Graziadei, regisseur van “In The Woods With A Dead Dog”, red) en ik spreken constant over andere projecten die we samen kunnen doen.”
“Ik zou heel graag nog acteren en samenwerken met anderen in de filmwereld, maar ik zie mezelf niet naar audities gaan, ik wil gewoon werken met de mensen die ik nu ken, zoals Vera en Nial McCann (regisseur van “The Science of Ghosts”, red). Anderzijds wil ik ook wel zoveel mogelijk mensen bereiken met wat ik doe, dus ook iets grotere projecten schrikken me niet af. Het draait voor mij om het bereiken van het juiste publiek, groot of klein. Dat en mijn integriteit bewaren.”
enola: Je bent eerder een introvert, hoe heb je de afgelopen 18 maand beleefd?
Crowley: “Ik ben het gewoon om lang alleen te zijn, met alleen mezelf als gezelschap, dus het hinderde mij niet echt. Maar toch word je beïnvloed door wat er rondom jou gebeurt. Het waren rare tijden, maar ik was ook heel erg druk in de weer, ik had zoveel projecten waar ik tegelijkertijd aan werkte. Ik hou er van om lange wandelingen te maken, ik had daar echt nood aan. En dan na die wandeling terug aan het werk, dat gaf me een bepaalde routine, maar natuurlijk ontsnap je ook dan niet volledig aan wat er rondom je aan de hand is. Maar omdat ik mij kon bezighouden, voelde ik me wel fortuinlijk.”
“Wat ik wel miste, was de bioscoop. Op een dag ging ik met mijn dochter in de stad wandelen, en toen we langs de gesloten bioscoop wandelden, was alles donker, er groeide zelfs onkruid tussen de stenen trappen aan de ingang. Dat vond ik wel frappant.”
‘In het begin leek het ook wel of we ineens alles intensiever beleefden, we hoorden de vogels meer zingen. Het leek ook wel of de perceptie van tijd en ruimte veranderd was. Heel wat kleine dingen leken plots zoveel groter, omdat ze er niet meer waren. En de mensen hadden meer aandacht voor elkaar en die kleine dingen.’
enola: Maar dat gevoel blijft niet lang hangen.
Crowley: “Het zou nochtans niet slecht zijn indien we realiseerden hoe waardevol sommige kleine dingen zijn. Wat we nu meemaken, is een collectief trauma, er zijn heel wat dingen die we gewoon waren, die nu niet eens meer mogen. Zo vond ik het verschrikkelijk dat ik niet zomaar iemand kon gaan bezoeken, out of the blue.”
“Maar ik wil ook niet preken tegen de mensen, het is niet aan mij om hen te vertellen hoe ze hun leven moeten leiden, of wat ze moeten appreciëren in het leven. Wat belangrijk is voor mij, is dat niet voor jou, en omgekeerd.”
enola: Zijn er al songteksten geboren uit deze periode?
Crowley: “Misschien zal dat in de toekomst nog gebeuren, als ik er op terugkijk, maar momenteel niet.”
