Trompettist Peter Evans − oorspronkelijk afkomstig uit de New Yorkse scene maar ondertussen al enige tijd deeltijds in Lissabon residerend − heeft er sinds zijn debuut in 2004 een indrukwekkende reeks albums en projecten op zitten. Dat hij nog niet van plan is om op zijn lauweren te rusten toont hij met nog drie − eerder dit jaar verscheen al Being & Becoming − uitstekende releases.
Peter Evans – 于无声处 Into The Silence (Old Heaven Books)
In de jazzgeschiedenis zijn soloplaten van pianisten of saxofonisten erg courant. Dat staat in schril contrast tot de al bij al relatief beperkte reeks van albums waarop de trompet het alleen doet. Zelfs de grote Miles Davis waagde zich er niet aan. Voor Peter Evans is het ondertussen echter vertrouwd domein. Eerst waren er de soloworpen op Evan Parkers psi-label en wat later het uitmuntende Lifeblood. Met Into The Silence krijgen we nu de registratie van een soloconcert dat Peter Evans in oktober 2019 gaf in de Chinese stad Shenzhen in het kader van het plaatselijke Loft Jazz Festival.
Evens, die naast de gewone trompet ook de piccolo trompet ter hand nam, brengt eerst drie langere stukken. Drie stukken − gemakkelijkheidshalve “Part 1” tot “Part 3” getiteld − die onderling sterk verschillen, maar toch een gelijkaardige structuur volgen. Een rustig begin, waarna de nummers een slingerbeweging maken tussen toegankelijke stukken en momenten waarop Evans op zijn trompet als een wildeman tekeer lijkt te gaan of op zoektocht gaat naar geluiden die je niet meteen met een trompet zou associëren.
Hoewel Evans wel eens het verwijt kreeg dat zijn technische virtuositeit de emotie wat in de weg lijkt te staan, is daar op dit album niet veel van te merken. Ondertussen heb je wel een vermoeden wat je van hem mag verwachten, maar toch slaagt hij er nog altijd in om de luisteraar te verrassen. De ene keer is dat met een repetitief drone-achtig geluid, een andere keer met een traditionele jazzmelodie die even komt piepen. Het laatste, kortere, stuk is een buitenbeentje. Het duurt maar iets meer dan drie minuten en is vooral een oefening in beheersing, als een deken van weemoed. Op Into The Silence toont Evans dat zijn queeste naar muzikale vrijheid nog lang niet ten einde lijkt te zijn.
Het album is fysiek (op cd en in beperkte oplage op vinyl) te bestellen via de Bandcamppagina van Old Heaven Books.
Peter Evans Ensemble – Horizons (More Is More)
Net zoals met Being & Becoming eerder dit jaar heeft Peter Evans met zijn Ensemble nog een nieuw kwartet in de steigers staan. Met synth-man Ron Stabinsky is er een oudgediende van de partij. Hij maakte niet alleen deel uit van Evans’ Quintet, maar ze speelden reeds samen bij Mostly Other People Do The Killing. Samen met percussionist/electronics-tovenaar Levy Lorenzo bracht Evans een paar jaar geleden al een duoalbum uit, voor violiste Mazz Swift is het een eerste samenwerking met de trompettist. De uit New York afkomstige Swift ging eerder al samenwerkingen aan met een verscheiden resem artiesten, van Kanye West over James Blood Ulmer tot Vernon Reid. De groepssamenstelling − trompet, synth, viool, electronics en percussie − doet al vermoeden dat dit geen gewoon jazzalbum is.
Het is onbegonnen werk om de muziek op Horizons te categoriseren. Experimentele jazz, vrije improvisatie, klassieke muziek … Het zit er allemaal in, maar evengoed is het kwartet soms verrassend subtiel. De nummers vallen dan ook uiteen in twee soorten. Enerzijds zijn er de relatief conventionele stukken. Op een ingetogen “Aura” zorgt de sombere trompet van Evans bijvoorbeeld voor een meeslepende sfeer. “Passing Through” begint vergelijkbaar, maar halverwege maakt het nummer een haakse bocht naar een rusteloze, zoekende drone. Het dromerige “Interior” zorgt dan weer voor een feeëriek slotstuk.
Het kwartet toont een compleet andere gedaante in de andere nummers die zich verhouden als Mr. Hyde tot Dr. Jekyll. “Caves Of The Mind” opent met een hortende trompet, waarna de schurende viool van Swift invalt. Daarna duikelen de instrumenten in soms schijnbaar willekeurige volgorde over elkaar terwijl de band de grenzen van de mogelijkheden van hun instrumenten lijken op te zoeken. Zelfs naar Evans’ normen is dit far out. Mazz Swift neemt de band op sleeptouw in een al even bevreemdend “Metempsychosis”. Op “Homo Ludens (For Cecil Taylor)” krijgen we een barrage van vervormde synths, een zenuwachtig zoekende trompet en bevreemde effecten die zo uit een of ander geschrift computerspel lijken te komen. Horizons is even schizofreen als boeiend, maar toch vooral aan te raden voor wie al enigszins vertrouwd is met de capriolen van Peter Evans.
Het album is digitaal en − in beperkte oplage − op vinyl verkrijgbaar via de Bandcamppagina van Evans.
Peter Evans & Samuel Gapp – Standards (More Is More)
Bij een artiest van wie je gewoon bent het onverwachte te verwachten, is het misschien wel de grootste verrassing als hij plots met een plaat vol toegankelijke jazzstandards uitpakt. Daarvoor gaat hij een samenwerking aan met de jonge, uit Duitsland afkomstige, maar in Portugal wonende pianist Samuel Gapp. Samen duiken ze in het Great American Songbook en het resultaat is − zeker naar Evans normen − erg ingetogen en somber. De muzikale acrobatiek waarvan de Amerikaan zich durft te bedienen, blijft hier ver weg.
Betekent dit dat de impact van de muziek hier minder is? Integendeel. Vijf nummers worden er hier voorgeschoteld. Vier standards en een nieuw nummer (“Blues”), dat echter naadloos aansluit bij de rest van het album. De composities worden hier overigens een flink stuk langer uitgerekt dan gewoonlijk, maar nergens worden er radicale herwerkingen gebracht. Dat wil niet zeggen dat Evans en Gapp slaafs de klassieke versies volgen, maar in een nummer als “Everything Happens To Me” roepen het gevoelige trompetspel van Evans en de rustige, onderkoelde piano van Gapp wel knap de sfeer van de film noir uit de jaren ’50 op.
Standards is een album dat de gevoelige en de toegankelijke kant van Evans toont. Toch zitten er hier en daar wat angels in de muziek, zoals de de hinkelende piano in “I’ll Remember You” of de brommende trompet in het slotstuk van “Heaven”. In combinatie met de andere twee releases toont het vooral de veelzijdigheid van Peter Evans, wiens muzikale zoektocht nog lang niet ten einde lijkt te zijn.
Het album is enkel digitaal beschikbaar via de Bandcamppagina van Peter Evans.
