De meest verschroeiende deathmetalplaat van het (voor)jaar komt ongetwijfeld van Living Gate, het nieuwste project van leden van Amenra, Wiegedood, Oathbreaker én YOB. Met bezieler Levy Seynaeve spraken we over het ontstaan van de band, zijn geliefde genre en het missen van liveoptredens.
Living Gate bestaat uit Aaron Rieseberg, bassist van de toonaangevende Amerikaanse metalband YOB, en de Belgen Levy Seynaeve, Wim Coppers en Lennart Bossu. Die drie speelden samen bij Oathbreaker en daarnaast hebben Seynaeve en Coppers met Wiegedood al drie bommen van platen uitgebracht en heel wat tourkilometers afgelegd.
Hun eerste ep met Living Gate moet qua intensiteit niet onderdoen voor hun andere bands. Deathlust is van bij de eerste luisterbeurt een mokerslag. Vijf nummers lang krijg je een spervuur van verzengende riffs, brulvocalen en donderende blastbeats. Normaal moest Living Gate zijn livedebuut maken op Antwerp Metal Fest, maar zoals bij alles gooide corona ook hier roet in het eten.
enola: Net als bij Wiegedood hebben we te maken met een mix van de ‘klassieke’ recepten in het genre en een eigen, moderne twist. Is dat jullie geheim of komt zo’n plaat telkens zeer organisch tot stand?
Seynave: “De meeste nummers op de ep zijn al een drietal jaar oud, maar ik heb ze wegens tijdsgebrek in de koelkast moeten steken. Voor zover ik me nog herinner, heb ik toen een week lang enkele uren per dag riffs gemaakt die werden begeleid door een drumcomputer en is daar na die week nooit echt veel tijd meer in geïnvesteerd. Het is pas later, toen er effectief sprake was van Living Gate, dat Wim, Lennart en ik de gaten opgevuld hebben en een finale structuur gegeven hebben aan de nummers en de ep.”
enola: Jullie hebben Aaron van YOB leren kennen dankzij enkele tours met Amenra en Wiegedood. Hoe het is om samen te werken met zo’n topmuzikant?
Seynave: “Death metal was tijdens die tours frequent het gespreksonderwerp. Aaron is een muzikant die ook zeer goed zijn instrument beheerst en zeker een extra dimensie toegevoegd heeft aan de muziek die we wilden maken.”
enola: Hebben jullie al allemaal samen kunnen repeteren?Seynave: “We hebben nog nooit de nummers van Deathlust samen in een repetitiekot gespeeld. Ik herinner me nog dat ik demo’s aan het maken was van de finale versies van de nummers op tour, zodat Aaron toch iets had waarmee hij zich kon voorbereiden en zijn partijen kon uitwerken. Alles is dus digitaal over en weer gekaatst alvorens we de nummers opgenomen hebben.”
enola: Met welke platen ben je in het genre gerold, en wat was je gevoel bij die eerste luisterbeurt?
Seynave: “Ik denk dat mijn liefde voor het genre begon bij de Zweedse death metal. Platen als Left Hand Path en Wolverine Blues van Entombed en Like An Everflowing Stream van Dismember waren voor mij een beetje de introductie. Later ben ik dan into bands geraakt die iets meer de technische zijde van het genre opzochten, zonder dat er al te veel computerwerk aan verbonden was. Dan heb ik het over Morbid Angel, Suffocation en Cannibal Corpse – de classics, met andere woorden.”
enola: Wat spreekt je aan in het death metal-genre? Wat maakt het specialer, intenser dan pakweg thrash metal?
Seynave: “Voor mij is death metal de ultieme vorm van agressieve muziek. Er zijn veel meer variaties en mogelijkheden als het gaat over riffs maken, daar draait het voor mij als gitarist om. Uiteraard is dat persoonlijke smaak, maar ik vind death metal veel gevarieerder dan veel andere subgenres in de metalscene.”
enola: Het lijkt erop dat je met je groepen constant graag de grenzen verlegt op zowel technisch als fysiek vlak. Doe je speciale oefeningen om complexe of hypersnelle songs te kunnen spelen op gitaar?
Seynave: “Ik heb eigenlijk nul komma nul techniek als het op gitaar spelen aankomt. Tot voor de lockdown hield ik mijn plectrum zelfs niet met de juiste vingers vast. Het is vooral het fysieke aspect dat zich door veel te spelen wat heeft ontwikkeld; daar ben ik nu stilaan de limiet aan het bereiken qua snelheid en precisie. Nu moet ik dus herbeginnen om al die kleine foutjes weg te werken die ik mezelf heb aangeleerd over de jaren. Maar de grote drijfveer blijft natuurlijk om muziek uit een gitaar te krijgen en dat staat op zich los van techniek.”
enola: De concertsector ligt nu al maanden op zijn gat. Hoe hard mis je het internationale tourleven, de optredens, backstages en andere bevriende bands? Hoe goed heb je de vrijgekomen tijd op creatieve wijze kunnen opvullen?
Seynave: “Momenteel mis ik het nog even niet om liveshows te spelen of om op tour te zijn. Ik besef nu pas hoe absurd veel ik de laatste drie jaar getourd heb en welke tol het heeft geëist van mijn welzijn. Als ik dit jaar niet meer op een podium kom te staan, zou ik daar geen probleem mee hebben, denk ik. De eerste repetitie met Wiegedood sinds de lockdown was wel een verademing, we konden verder werken aan de nieuwe plaat. Ik heb thuis heel veel muziek gespeeld om me bezig te houden, maar samen spelen in een repetitiekot is toch nog altijd iets anders, iets wat ik bij momenten wel heel hard gemist heb.”
enola: Wat is de volgende plaat die op de planning staat?
Seynave: “De nieuwe Wiegedood had al opgenomen moeten zijn, maar corona heeft dus roet in het eten gegooid. Als alles goed gaat, zullen de opnames in september plaatsvinden. De release staat gepland in februari 2021.”
