Mannen met gitaren. Ze schrijven liedjes. Soms hebben ze een hoedje op (waarom toch?). Ze bestaan met duizenden. Gelukkig is Will Samson er altijd in geslaagd zich een beetje van de hordes singer-songwriters te onderscheiden. Tot nu.
Al enkele jaren vliegt de in Brussel wonende Brit Will Samson met mooie platen als zijn debuut Balance onder de radar van de popmuziek. Met zijn mengeling van ambachtelijk songschrijverschap en ambient klanken vertolkte hij perfect het Duystercredo “rustig, maar ongedurig”. Tomeloze weemoed en oorverdovende zoetheid, maar nooit verzandend in al te grote evidenties. Daarvoor werden de falsetstem van Samson en de rustige akoestische tokkels te zeer omzwachteld in wazige golven ruis. The Album Leaf, maar dan met twee voeten op de grond. Een paar jaar geleden mondde dat uit in Ground Luminosity, een bescheiden prachtplaat vol mooie melodieën, en voorlopig hoogtepunt in zijn discografie. Het leverde hem iets meer recensies, optredens en naamsbekendheid op, net als een verbroedering met Illuminine (op wiens laatste plaat hij ook te horen is).
Jammer dan ook dat hij juist deze ambient invloeden heeft laten varen op back-to-basic plaat Welcome Oxygen. Samson zelf noemde het schrijven en opnemen van deze plaat een catharsis. Spijtig genoeg levert hem dat wel zijn minst spannende plaat op. Daarvoor leunt Samson te veel op repetitieve akoestische tokkels en zijn falset, die wel pakkend is maar na een tijd ook een beetje saai. Een nummer als “Old Roots” bijvoorbeeld sleept zich daardoor voort naar de eindmeet. De arrangementen zijn té subtiel om veel bij te dragen. “Holy Hollow” is ondanks een slidegitaar in hetzelfde bedje ziek, net als het titelnummer dat alleen in de instrumentale delen weet te overtuigen.
Gelukkig staan er nog genoeg sterke songs op Welcome Oxygen om de plaat ietwat te redden. Opener “Shimmer” bevat een mooie viool en kletterende synths. Ook “Find a Little Light” heeft genoeg diepgang om zes minuten te boeien. Maar het is veelzeggend dat misschien wel het sterkste nummer van de plaat, “Water Fall Diver”, instrumentaal is. Tegen dat je aan dat voorlaatste nummer aankomt, ben je de stem van Samson zo moe gehoord dat zo’n rustpunt net op tijd komt. Gitaarlijnen haken mooi in elkaar, en hier werkt de extreme subtiliteit van de arrangementen wél. De nauwelijks hoorbare viooluithalen intrigeren in plaats van dat ze vervelen.
De nummers van Welcome Oxygen zijn op zichzelf misschien nog niet eens zo slecht. Het probleem is vooral dat het allemaal een beetje te veel van het goede is. De afwisseling en melodische diepgang van zijn oude platen ontbreekt, wat Will Samson als artiest helaas ook minder diepgang geeft. De plaat verzandt een beetje in achtergrondmuziek die voorbij kabbelt zonder in je koude kleren te kruipen. Welcome Oxygen mag de zanger dan wel nauw aan het hart liggen, wij zullen toch eerder teruggrijpen naar Ground Luminosity of zijn debuut als we Will Samson nog eens willen horen.
