Op de hoes van #3 zien we Kevin Imbrechts in een nachtelijk maïsveld. Het is de perfecte weergave van een donkere periode waarin de man achter Illuminine zich tijdens het schrijfproces bevond. Deze derde plaat van Illuminine is tegelijk ook een van de mooiste platen van het jaar.
De dertien nummers zijn naar goede gewoonte opgebouwd uit gitaren, piano, strijkers (van Tine Anthonis en Beatrijs De Klerck) en synths, zwevend tussen ambient en neoklassiek. Van “Aura” tot “Apprehension, Final Part” wordt de luisteraar ondergedompeld in een wonderschone flow. Bij voorkeur beluister je #3 dan ook in een keer, mét een warm dekentje. En wanneer de dagen — zoals nu — kort en donker zijn.
Voor wie de minimalistische muziek van Imbrechts al even volgt, zal “It’s Alright” en “Dualisms #3” wellicht herkenbaar in de oren klinken. De loepzuivere, ontroerende gitaren leiden je naar een serene wereld waarin het ondanks de stevige portie melancholie heerlijk vertoeven is.
Op de plaat zijn ook nog twee opmerkelijke samenwerkingen te vinden. Er zijn twee nummers met de Amerikaanse zangeres Hannah Corinne, die in de Westfjorden in IJsland woont. Bij haar perfect passende vocalen “Dying Flame” en “Fright” kan je niet anders dan denken aan eindeloze landschappen met watervallen. Componist Adam Bryanbaum Wiltzie werkte dan weer mee aan het prachtige “Dear, Utopia” waarin ook het strijkorkest van Boedapest te horen is. Het is de eerste keer dat Imbrechts samenwerkte met een orkest, en het resultaat mag er zijn: het is een filmisch pareltje.
Wat valt nog op? De vier delen van “Apprehension”, die verwijzen naar Imbrechts’ donkerste periode waarin hij geconfronteerd werd met mentale problemen. Imbrechts zingt zelf niet op de plaat, maar zijn muziek klinkt wel openhartig. Tot slot is er ook nog “Inferences”, dat meer naar ambient neigt. Van ons mag zo’n nummer wel tien minuten duren. Zo’n bloedmooi klankenlandschap is het.
In drie jaar tijd heeft Kevin Imbrechts, alias Illuminine, een uiterst herkenbaar geluid in het neoklassieke genre opgebouwd. Zijn derde plaat, en tevens de afsluiter van een trilogie, bevat die herkenbare geluiden en tegelijk ook nieuwe, maar het zou Illuminine niet zijn als die nieuwe elementen niet subtiel zouden klinken. Tegelijk is het zijn meest indringende plaat.
Wat hierna? We zijn nu al benieuwd. Maar dat ook zijn volgend werk gaat blijven plakken, daar zijn we nu al zeker van.