De moderne mens zoekt zijn zingeving niet langer bij witte duiven, onbevlekte maagden en oude mannen met lange witte baarden, maar in meer ondefinieerbare en bij voorkeur exotische zaken. Waar voorheen op tijd en stond een gebedje prevelen voldoende was, keert de moderne burger zich in zichzelf voor een zielenzoektocht middels meditatie en geestesverruimende of relaxerende muziek.
Op Prism Of Eternal Now, slechts één van de drie releases dit jaar van Adam Faulkner onder de naam White Rainbow, zet deze duivel-doet-al duidelijk een neus naar de vele esoterische plaatjes die gericht zijn op meditatieve daden en wellnessgewauwel tout court. De albumhoes staat volgepropt met promoteksten die allemaal verzekeren dat de luisteraar die zich aan deze plaat onderwerpt, zich gesterkt zal voelen en de positieve energie door zijn aderen zal voelen stromen.
Faulkner is er de man niet naar om ook maar iets ernstig te nemen, en dat geldt zeker voor zijn muziek. Dat dit een gigantische muziekproductie niet in de weg staat, bewijst niet alleen zijn stroom aan releases dit jaar maar ook de vierenhalfuur (!) durende White Rainbow Box (vijf cd’s en één dvd) die hij vorig jaar uitbracht. Toegegeven, de box bevatte ouder materiaal dat eerder al op cd-r was verschenen, maar het blijft een mooi staaltje werkijver.
Alle spot en massaproductie in acht genomen, is het zonder meer verbazingwekkend te noemen dat Faulkners releases steevast van zo’n hoge kwaliteit zijn. De vreemde mix van ambient, tribalisme, soundscapes, electro, rock en psychedelica vormt telkens weer een uitdaging voor de luisteraar die zich willens nillens laat meeslepen op de trips die White Rainbow voor hem uittekent. Op Prism Of Eternal Now duurt die reis slechts éénenzeventig minuten.
De overgrote meerderheid van de songs zweert bij aan Stars Of The Lid verwante soundscapes die toch onmiskenbaar als White Rainbow klinken. De drie grootste uitzonderingen hierop vormen “Pulses”, dat klinkt als Animal Collective op speed en hallucinogenen (andere dan degene die ze nu al gebruiken), “For Terry”, dat grotendeels opgebouwd lijkt te zijn uit jankende en uitgerekte gitaarpartijen maar toch een bezwerend karakter weet te behouden, en het Oosters/psychedelisch aandoende “Mystic Prism”, dat zichzelf buiten elke definitie plaatst maar wel percussie toelaat.
In de andere nummers is het veeleer de haast onmerkbare opstapeling van klanken en de ingenieuze uitbouw van de songs die het verschil maken. Neem nu het net geen vijftien minuten durende “April 25th 11:41 pm”, dat heel langzaam wordt uitgevouwen en met een minimum aan klanken en variatie toch een fascinerend schouwspel oplevert. Of het organisch klinkende “Middle”, dat zo prominent een bepaald geluid naar voren duwt dat datgene wat zich in de marge afspeelt enkel onbewust opgevangen wordt, tenzij men zich er werkelijk op toespitst.
Het is de gangbare methode die in de meeste nummers naar voor komt. Ook “Guitars” legt de nadruk op één specifieke klank — de gitaren in dit geval — maar laat op de achtergrond wel de nodige ondersteuning weerklinken. Evenzo zijn — mits enig speurwerk — ook in “Waves” en “Awakenings” de extra lagen te ontwaren. “Warm Clicked Fruit” laat daarentegen de verschillende lagen samenvloeien tot een prachtig mozaïek waarin glitch, electro en ambient een fascinerend geheel vormen.
De tong zal ongetwijfeld stevig in de kaak gezeten hebben, maar White Rainbow maakt wel degelijk waar wat al spottend wordt beloofd. Prism Of Eternal Now is een plaat die uitnodigt tot zalig nietsdoen en stil wegdromen terwijl een veelvoud van klanken en ideeën over, door en in het lichaam stroomt. White Rainbow biedt relaxatie en wellness zonder dat dit expliciet gezocht of gezegd moet worden.
