Jack Peñate :: Matinée

We zouden ze niet te eten willen geven en nog minder te drinken, de
muzikale migranten die ons de afgelopen jaren aangenaam verrasten
met hun songschrijfcapaciteiten, alsof er een geheim verscholen
ligt in de kruisbestuiving van verschillende culturen. Bij
artiesten als Gabriel Rios is er
nog ergens een spoor te vinden van het Puertoricaanse bloed dat
door zijn aderen vloeit, bij José Gonzáles is het al veel
moeilijker om zijn Argentijnse roots te duiden.

Ook bij Jack Peñate, geboren uit Engelse en Spaanse ouders, lijkt
het of alleen het sierlijke krulletje in zijn naam naar zijn
zonnige afkomst verwijst, want op het eerste gehoor zijn er geen
invloeden uit het Iberisch schiereiland in zijn songs aanwezig.
Maar schijn bedriegt, zo blijkt na enkele luisterbeurten maar weer:
de energieke staccato gitaarriffjes die de songs typeren zou je
gerust schatplichtig kunnen noemen aan de manier waarop ze in het
geboorteland van zijn voorvaderen de flamenco spelen.

Peñate zette zijn eerste stappen in de muziek reeds in de
middelbare school waar hij samen met Felix White, nu van The
Maccabees, de groep Jack’s Basement vormde. Deze groep was echter
geen lang leven beschoren, maar toch stammen enkele songs uit zijn
oeuvre nog uit deze periode. Bijvoorbeeld het openingsnummer van
zijn eerste solo-album ‘Matinée’.
En wie bij het horen van die opener – ‘Spit at Stars’ – nog steeds
blijft stilzitten op zijn stoel heeft ofwel een gezegende leeftijd
bereikt ofwel een zwaar avondje jumpen achter de kiezen, want deze
song werkt op uw dansspieren in als een rode lap op een
stier.

In die andere single ‘Torn at the Platform’ komen al de invloeden
die Jack Peñate typeren voorbij: de ska/reggae-ritmes geven de toon
aan en in de luchtige sfeer waarin deze song baadt, menen we ook de
invloed van The Housemartins te ontwaren. De riff van deze song
lijkt zo verraderlijk veel op ‘Happy Hour’, een van de grootste
hits van de huismussen, dat we niet zouden opschrikken mochten we
in het begeleidende boekje de naam van hun frontman Paul Heaton
zouden opmerken. Maar we kunnen u verzekeren dat het hier wel
degelijk een nieuwe band is rond Jack Peñate.
Spijtig genoeg weten niet alle songs op dit debuut ons te bekoren.
Als het tempo wat lager ligt, wat we graag toeschrijven aan de
obligate Spaanse siësta, gaat ook onze aandacht wat verslappen. Dat
het onder een brandende zon niet makkelijk is steeds de wilde
danspasjes die Jack eigen zijn vol te houden, kunnen we begrijpen,
maar daar deze plaat opgenomen is in het sombere en grijze Engeland
waar Jack al zijn hele leven woont, kunnen we geen excuses
verzinnen om songs als ‘We Will Be Here’ en ‘Learning Lines’ met de
mantel der liefde te bedekken. De schoolmeester in ons schrijft
daarom op het eerste rapport van Jack: “Voldoende, maar Jack kan
veel beter”.

Gelukkig neemt Peñate revanche met onder andere het slotnummer
‘Second Minute or Hour’, een logische en verdiende singlekeuze als
u het ons vraagt en meteen nog zo’n voorbeeld van een aanstekelijke
song die Peñate, zo lijkt het toch, losjes uit zijn mouw schudt.
Het is ook een nummer dat door zijn lichtvoetigheid vele generaties
zou moeten kunnen bekoren en dus zowel op Radio 1 en 2 als op Donna
en Studio Brussel thuishoort. Geen geringe verdienste me dunkt.

Jack Peñate is alweer een fris geluid dat ons bereikt van over het
kanaal. Alhoewel hij misschien wat schatplichtig is aan de jaren 80
– hij beweert dat hij nog nooit van The Housemartins gehoord heeft,
en met zijn 23 lentes geloven we hem op zijn woord – weet hij uit
deze invloeden toch een eigen geluid te creëren dat geheid tot
vreemde danspasjes zal leiden tijdens het volgende happy
hour in uw plaatselijke kroeg. Cheers!