Van alle Friends-veteranen is Jennifer Aniston ongetwijfeld het hardnekkigst in haar pogingen om toch nog een levensvatbare filmcarrière uit te bouwen. Courtney Cox trok zich terug naar tv, voor kind of, sort of succesvolle series als Cougar Town; Lisa Kudrow is aan een nieuwe sitcom begonnen, Web Therapy, David Schwimmer speelt kleine bijrolletjes in films en leent zijn stem aan de rotirritante Madagasacar-reeks en Matthew Perry en Matt LeBlanc, die euh… tja, die zullen regelmatig nog wel wat centen zien van de verkoop van de Friends-dvd boxen. Aniston, daarentegen, blijft proberen om een volwaardige leading lady te worden.
Enkele jaren geleden besloot ze blijkbaar dat het hoog tijd was om haar brave imago overboord te gooien met een verrassende rol als seksverslaafde tandarts in Horrible Bosses – een rol die oorverdovend uitschreeuwde: “Ik weet het ook niet meer! Al die brave romcommetjes doen het hem niet, dus laat ik eens iets anders proberen!” De film werd een hit, en dus krijgen we nu We’re the Millers, waarin La Aniston een vuilbekkende stripper speelt. De centen rollen opnieuw vlotjes binnen in de VS, dus misschien heeft de actrice inderdaad een gat in de markt ontdekt en is er gewoon inherent veel vraag naar een vunzige versie van Rachel. Mogelijk. Hoe dan ook, net zoals Horrible Bosses, is We’re the Millers als film een doodgeboren kind. Het is het soort komedie waarbij je aan het einde van de film nog eerst een paar bloopers krijgt als uitsmijter voordat de aftiteling begint. Dat zegt eigenlijk alles wat je moet weten.
Jason Sudeikis speelt David, een kleinschalige dealer wiens volledige voorraad én opbrengst op een avond wordt gestolen door een straatbende. Dat wil zeggen dat hij plotseling ettelijke tienduizenden dollars in het rood staat bij zijn leverancier Brad (Ed Helms in een bijrol die bedoeld was als zo’n waanzinnig onverwacht staaltje casting dat je er wel mee moét lachen, vergelijkbaar met Tom Cruise in Tropic Thunder, ware het niet dat het hier gewoon voor geen meter werkt). Anyway, David krijgt de kans om zijn schuld te vereffenen én nog wat bij te verdienen door een grote lading drugs van Mexico naar de VS te smokkelen. Om er wat minder verdacht uit te zien, rekruteert hij stripper Rose (Aniston), het door zijn ouders in de steek gelaten sulletje Kenny (Will Poulter) en runaway Casey (Emma Roberts). Samen doen ze zich voor als een modelgezinnetje, de Millers, die met hun motorhome op vakantie zijn. Hilariteit volgt, dat spreekt voor zich.
Of die hilariteit volgt net niet, afhankelijk van hoe makkelijk je aan het lachen te maken bent. In de praktijk zet We’re the Millers zwaar in op raunchy grappen, zoals daar zijn: Kenny die door een vogelspin op zijn scrotum gebeten wordt; een Mexicaanse flik die weet dat ze drugs bij hebben, maar hen wel wil laten gaan in ruil voor een blowjob (van één van de mannen, welteverstaan); Aniston die een striptease doet om een rivaliserende Mexicaanse drugsbaas af te leiden; en een ander sullig gezinnetje dat wél echt op vakantie is met de RV en denkt dat de Millers wel in zijn voor een potje groepsseks.
En het frustrerende van We’re the Millers is dat al die situaties heel bewust zijn ontworpen om toch maar stout en gewaagd te zijn, maar dat de prent uiteindelijk toch heel conservatief blijft. Denk terug aan films als There’s Something About Mary – nog altijd één van de beste gross out-comedies ooit gemaakt: je kan dat grappig vinden of niet, maar die film durfde tenminste écht gortig te zijn. Puberaal? You betcha. Flauw? Absoluut. Maar hey, de prent is tenminste niet hypocriet. Vergelijk dat met wat je hier krijgt: de situatie met de geile Mexicaanse flik wordt ruim op tijd opgelost door hem wat geld toe te schuiven. Aniston houdt netjes haar ondergoed aan. En de aanzet naar groepsseks eindigt met Sudeikis die een vinger in zijn oor krijgt. We’re the Millers wil stout zijn, maar heeft er uiteindelijk toch het lef niet voor.
En op dezelfde manier wil de film ook heel graag een satire zijn op het doorsnee Amerikaanse gezinnetje, maar durft hij dat toch niet door te drijven. Ongeveer halverwege hoor je de prent bijna een klik maken, om over te schakelen in moraliserende modus. Sudeikis en Aniston beginnen zich zowaar écht te gedragen als de ouders van Poulter en Roberts en guess what: familiewaarden, ze hébben toch iets. Zo gaat dat dan.
Hier en daar zit er wel een geinige one-liner in, jaja, en een scène waarin Poulter leert kussen van Roberts krijgt een zeer geestige punch-line, maar al bij al zitten er in deze film minder geslaagde grappen dan in een aflevering van een gemiddelde sitcom. Aniston komt met haar 44 jaar nog altijd voor de dag als een stripper die bepaald geen honger zal lijden, en ja, ze heeft komische timing, dat weten we al lang. Jason Sudeikis is een neutrale leading man die de klus klaart zonder er al te veel aan toe te voegen. Will Poulter ken je misschien nog als het kleine kereltje uit het vertederende Son of Rambow (opzoeken, die hap!) en staat hier duidelijk leergeld te verdienen in één van zijn eerste grote Amerikaanse rollen. Gezien het commerciële succes van de prent zal We’re the Millers allicht geen slechte zet voor hem zijn geweest en hey, we gunnen hem dat. Waarom ook niet? Emma Roberts (nichtje vàn) moet zich nog altijd bewijzen als meer dan een mooi gezichtje.
We’re the Millers is een snel te vergeten stukje Hollywood-confectie, zonder enige persoonlijkheid, gemaakt door een comité ergens in een hoge toren in Los Angeles, waar goeie ideeën naartoe gaan om te sterven. Had ik al gezegd dat de regisseur Rawson Marshall Thurber heet, en dat die ook ooit Dodgeball heeft gemaak? Nee? Waarschijnlijk is dat omdat dat ook compleet irrelevant is.
