Met Balthazar nog even langer in de ijskast, blijft de rokerige nachtclub van Warhaus nog wat langer open. Het stelt Maarten Devoldere in staat enkele extra lagen in de broeierige sound aan te boren.
Niemand die het vorig jaar niet opmerkte: Warhaus lag in het midden van het bed met Cohen aan de ene kant en Gainsbourg aan de andere. Met een groove die gemodelleerd was naar de zwoele danskronkels van Sylvie Kreusch. In een muzikaal universum dat de luisteraar ternauwernood zonder het influisteren van een geheim paspoort mocht betreden, terwijl Devoldere monkelend de rode gordijnen nog wat dichter trok eens je binnen was.
Het sloeg aan: Devolderes adelbrieven met Balthazar openden deuren, live konden songs en sound nog wat rijpen. Het zat Devoldere allemaal als gegoten, geen wonder dat nieuwe nummers zich bijna als op een dienblaadje aandienen. Afgelopen zomer trok een nieuwe boreling als “Mad World” al gauw de aandacht, andere single “Love’s A Stranger” pikte ook achteloos in bij het hoge niveau van debuut We Flucked A Flame Into Being. Die ongedwongenheid maakt van de titelloze tweede plaat minstens de evenknie.
Op vele vlakken is Warhaus de perfecte tweede plaat. De zoektocht naar de eigen sound ligt achter de rug – vandaar geen te vette knipogen meer naar de Grote Voorbeelden en andere inspiraties zoals bijvoorbeeld “I’m Not Him” dat wel was naar “Elle Et Moi” van Max Berlin. Nu is het een kwestie van verdieping: zwoele blazers die zo uit “Theme From Turnpike” geslopen komen (“Mad World”), exotische percussie die de ruiten van de songs verder doen aandampen (“Well Well”, “Dangerous”), oriëntaalse strijkers die 1001 bezwete nachten beloven (“Control”).
Het gevaar bestaat dat dat alles het niveau van de gimmick niet overstijgt, maar dat ontwijkt Warhaus gezwind. Sfeer en song zijn friends with benefits op deze tweede plaat. Het toont vooral de sterkte van Warhaus’ geluid aan: even soepel als de dansmoves van Kreusch, wat nog meer dan bij het debuut duidt op een beloftevolle toekomst die meer behelst dan vertoeven in de schaduw van pater familias Balthazar.
Op We Fucked A Flame trok het bloedmooie, filmische “Bruxelles” toch even de gordijnen open om wat schamel daglicht binnen te laten, nu is die nu rol nu weggelegd voor “Everybody” dat de dartelheid van The Last Shadow Puppets in gedachten brengt. Op z’n best klinkt Warhaus als diezelfde Shadow Puppets die de kleinste uren van de nacht in zwalpen. Wat beide projecten van Turner en Devoldere nog gemeen hebben: met één album de wat denigrerende status van “nevenproject” meteen overstijgen, bevestigen met een tweede album en doen hopen dat er nog een vervolg op komt na het eerstvolgende nieuwe werk van de grote broer.
