In kringen waar je voor dat soort uitspraken met instemmende knikjes wordt beloond, staat 2004 bekend als het jaar van de folkrevival. De oeroude en in het verse millennium hopeloos onhippe folkmuziek werd afgestoft en nieuw leven ingeblazen. Een van de beste folkplaatjes dat ons vorig jaar ter ore kwam, was het titelloze debuut van het Californische Vetiver. In afwachting van de opvolger is er nu het korte maar geslaagde ep’tje Between.
Van "new folk" over "freakfolk" tot, gruwelt ende walgt, "folkedelica". De folkrevival die vorig jaar werd ingezet, kreeg door de verzamelde overinventieve pers alle mogelijke namen en titels opgeplakt. Maar hoe je het beestje ook noemt, luisteren doet het toch niet. Deze nieuwe generatie folkies lappen alle regels vrolijk aan hun laars, al wandelen ze meestal barrevoets. Grandmaster of freakfolk Devendra Banhart is Vetivers bekendste groepslid, maar het zou een oneer zijn om de groep af te schilderen als slechts "dat nevenprojectje van Banhart". Vetiver is meer dan dat.
Muzikale brein achter Vetiver is Andy Cabic. Hij schrijft de nummers en laat ze inspelen door een select groepje vrienden-muzikanten. Naast Banhart zorgt Allissa Anderson voor een forse scheut cello en beroert ene Jim Gaylord — zijn naam googlen is een afrader — de viool. De groep klinkt dan ook in geen enkel opzicht als zijn bekendste lid. Vetiver heeft een meer traditioneel geluid, leunt dichter aan bij Crosby, Stills, Nash & Young dan bij het ietwat weirde solowerk van Devendra.
Between duurt amper vijftien minuten en bevat een selectie van live opnames en nieuwe in Cabics woonkamer opgenomen songs. Tegenvallers vinden we op deze ep niet terug, al verschilt de live opname van "Belles" nauwelijks van de studioversie die we al kenden van het debuut. Het zijn de vier andere nummers die ons sterken in de overtuiging dat Vetivers volgende langspeler, die nog deze herfst zou moeten uitkomen, er wel eens een keertje boenk op zou kunnen zijn.
"Been So Long" is Vetivers beste nummer tot nog toe. Een traag voortstrompelende ballade waarin delicaat gitaargetokkel en een spaarzame drum Cabics luie stem begeleiden. "I can’t believe that you’re knocking, knocking on my door / oh it’s been so long, been so long" zingt Cabic in dit subtiel ontroerend lied dat, mits het afspelen op het juiste strategische moment, in het vt4-programma Spoorloos ongetwijfeld quasi automatisch voor de gewenste tranen had gezorgd.
"Save Me A Place" van Fleetwood Mac wordt helemaal gevetiveriseerd, wat erop neerkomt dat het gezapige tempo uit het originele nummer werd teruggeschroefd tot valiumnormen. Grappig is dat Vetivers versie, die vijfentwintig jaar na het origineel is opgenomen, niet bepaald veel moderner klinkt. Kwatongen zouden wel eens het woord "ouderwets" in de mond durven nemen, wij houden het op "tijdloos".
"Busted", een lied dat je eerder op The Best of Gram Parsons zou verwachten, is meer up-tempo dan de andere nummers, wat niet wil zeggen dat je er spontaan een dansje bij verzint of er, stel je voor, vrólijk van wordt. Hoogstens probeer je wat schuchter mee te kwelen met de knappe samenzang van Cabic en Gaylord. Ook op de live opname (het geblaf van een verdwaalde straathond krijgt u er gratis bij) van het nieuwe "Maureen" staat Cabin weer kniehoog in de poel der miserie: "Though my eyes wonder why, my heart keeps sad." We leven met de man mee, maar zolang hij zulke prachtnummers over zijn ellende blijft schrijven, hoort u ons niet klagen.
Dit, overigens fraai vormgegeven, kleinood kan dienen als de perfecte kennismaking met Vetiver. Voor wie hun debuutplaat al uitgebreid omarmd en aan de borst gekoesterd had, is deze ep een welkome aanvulling dat doet verlangen naar meer. Between is als een sorbet tijdens een rijkelijk diner: de ideale smaakmaker tussen het fel gesmaakte voorgerecht en de ongetwijfeld voortreffelijke hoofdschotel. Wij wachten watertandend af.
