Een plaat als een oplawaai, dat hebben we soms nodig. En Vermin Twins bedient ons op onze wenken. Het debuut van dit duo staat zo bol van de elektrische spanning dat vonken gegarandeerd zijn.
Een combinatie van funk en kinderen voor kinderen, zo omschreef Micha Volders (dezelfde van El Guapo Stuntteam) begin dit jaar de muziek die hij samen met Lotte Vanhamel maakt. Meer dan enkele You Tube-filmpjes en enkele snippets op MySpace waren er op dat moment nog niet beschikbaar, dus die omschrijving was onze enige toegang tot het studiowerk van het duo. Ondertussen is debuutplaat Exoskeleton onder ons en zowaar: die plaat klinkt effectief alsof de kindjes van Kinderen voor Kinderen zich op funk geworpen hebben. Zij het nadat iemand een karrenvracht LSD in hun vieruurtje gedraaid heeft.
Want jawel, Exoskeleton is een krankzinnig geflipte plaat geworden, die misschien niet door kinderen boordevol psychedelica gemaakt is, maar gerust gemaakt zou kunnen zijn door The Knife op steroïden. Ja, als we een keer aan de cafeïne zitten, rollen de middelenreferenties er uit. Professionele hulp is onderweg.
En voor die zijn opwachting maakt, doden we de tijd met het onszelf stuiterend door de kamer verplaatsen met Vermin Twins op de achtergrond. Want Exoskeleton is prima geschikt om op rond te dansen als een halve spast. Iets anders is namelijk niet mogelijk. De muziek van Vermin Twins vormt een aanslag op de ledematen: een indrukwekkend aantal muzikale prikkels worden op je afgevuurd, bij voorkeur allemaal tegelijk. Nog voor Exoskeleton drie minuten ver is, zijn al flarden Daft Punk, Boys Noize, Michael Jackson, Kraftwerk, Sly & The Family Stone, Fuck Buttons, DJ Shadow en Disko Drunkards langsgekomen en allen claimen ze de controle over je motoriek.
Is Exoskeleton dan een danceplaat, of wat bedoelen we eigenlijk? Ja en neen. De groovy beat waarop “Suffocate” drijft, laat uitschijnen van wel, maar de manier waarop het nummer halverwege plots uit elkaar gehaald wordt om daarna met behulp van een vocoder opnieuw van nul opgebouwd te worden, doet vermoeden dat de muziek van The Vermin Twins zich enigszins buiten categorie bevindt.
En dat is wat deze plaat en band zo fascinerend maakt. Zelfs na een dozijn luisterbeurten (probeer ze eens in één dag te proppen, maakt de werkdag voor de collega’s net dat tikje interessanter) blijft het gevoel dat Exoskeleton een ongrijpbare brok muziek is. Een onuitputtelijke bron van verrassingen, dat is deze plaat. Soms op het onnozele af, zoals de combinatie van de primitieve beat en silly stemmetjes in “Hotwings”, soms, in het geval van “Elektricity”, met puur hitpotentieel.
Helemaal geflipt wordt het wanneer Vanhamel en Volders in het afsluitende “Mess” besluiten compleet loos te gaan en overwegingen als songstructuur of tijdsduur niet te laten meespelen in de totstandkoming van het nummer. Met effect, want Vermin Twins toveren geluiden te voorschijn waarvan we het bestaan niet hadden durven vermoeden. De manier waarop Vermin Twins op deze plaat weerbarstige klanken op een speelse manier in een songstructuur duwen, is niet alleen bijzonder fascinerend, het levert ook een vetstrakretecoole plaat op. Exoskeleton is wat gebeurt wanneer een artiest niet kan kiezen tussen hiphop, electro, funk, punk en disco. Als kiezen verliezen is, dan moet dit keihard winnen zijn.
