Spaghetti, de verrottingstactiek van N-VA, kutweer in september en Portugese espresso: je hebt zo van die blijvers, vaste waarden waarop je kan rekenen. Unsane past ook in dat rijtje. Met z’n achtste album laat deze “AC/DC van de noiserock” (zelden een betere omschrijving gehoord) geen nieuw geluid horen, maar geen haan die daar naar kraait. Wat je ervoor in de plaats krijgt, is 100% satisfaction guaranteed.
Het werktempo lag het voorbije decennium redelijk laag – Sterilize liet net als voorganger Wreck vijf jaar op zich wachten – maar Spencer, Curran en Signorelli zijn kerels waarop je na al die jaren kan bouwen. Het zijn profeten van een gewelddadig nihilisme die een goede kwarteeuw geleden hun stijl en sound uitvonden, en er sindsdien maar op blijven variëren. Omdat het nodig is. Misschien ook omdat ze niet anders kunnen en willen. Net zoals elke albumhoes sinds het debuut gesierd werd door bloedspatten- of poelen, zo ook blijft de muziek hakken met een genadeloze, vertrouwde efficiëntie.
Het is bovendien best indrukwekkend hoe de band zich al die tijd staande wist te houden in een omgeving waarin steeds opnieuw een generatie opstond om de vorige af te troeven met nog bruter, nog extremer gedoe. En toch blijft Unsane een vastberadenheid uitstralen die respect afdwingt. Het zijn de veteranen met knuisten vol littekens die intussen misschien wel ingeboet hebben aan snelheid, maar imponeren met pure kracht en onverzettelijkheid. Sterilize is het geluid van een band die niets te verbergen heeft, maar ook niet te beroerd is om het echt gemeen te spelen, vanuit de kloten. Het is, kortom, uitermate geschikt bij al dan niet denkbeeldige scènes vol gebalde vuisten, op elkaar geklemde kaken en bloederige haatfantasieën.
Daarbij is het haast onbegonnen werk om een rangorde of uitgebreide analyse te maken van deze tien nieuwe songs, op zoek te gaan naar de onderlinge verschillen, ook al zijn ze er. De favoriete eenheid van Unsane is die van de muilpeer, en die laat zich niet ontleden in geïsoleerde zinsneden of muzikale cellen. Het valt wél op dat de drie deze keer opnieuw bijzonder vinnig en agressief klinken, geholpen door een bijtende productie die soms in het verlengde ligt van klassieker Occupational Hazard (1998). Dat Spencer bij momenten wanhopiger dan ooit staat te tieren, draagt ook bij aan de ‘alles over de rooie’-sfeer. Deze man is ten einde raad en dan is alles mogelijk.
Dat wordt dan verpakt in relatief compacte brokken – 10 stuks in 37 minuten – met een loodzwaar denderende ritmesectie, massieve riffs en bloederig kervende lijnen die het boeltje doorkruisen. In opener “Factory” zit er nog een vage zwaarmoedigheid, maar vanaf het kolossale “The Grind” is het een en al gepijnigde wanhoop en beenharde destructie, opgejaagd door donderende drumpatronen die hun bekende grootstedelijke geweld een injectie High On Fire geven. Primitief, maar met “Aberration” klinkt het zo mogelijk nog smeriger. En zo bokst het trio zich een weg door een first-person shooter-parcours waarin een waar bloedvergieten aangericht wordt.
De start/stop-aanpak van het briesende “Lung” herinnert aan het ooit verwante Helmet, al beschikte Unsane nooit over de poppy meezingrefreinen van die band. Elders wordt even een versnelling bijgeschakeld (“Distance”), zodat de hartslag gevaarlijk hoog blijft. Dat neemt niet weg dat de aandacht in de tweede helft wat zal afnemen. De verrassing is dan al even weggeëbd, al zal de overgave het uiteindelijk halen, want met een-tweetje “We’re Fucked” en “Avail” (Jezus, wat een kopstoot) wordt orde op zaken gesteld. Het is zo’n beetje zoals bij de oudere, kettingrokende lodderogen in de klassieke maffiafilms: ze voelen niet meer zo nodig de drang om zich voortdurend te bewijzen, maar het potentieel voor excessief geweld blijft tastbaar in de lucht hangen.
Samengevat: AC/DC, Ramones, Motörhead, Unsane. Helden.
