Vampires are hot! En daarmee verwijzen we liever niet – of toch niet in de eerste plaats – naar de ontblote basten van de ‘Twilight’-cast. Maar we kunnen er niet omheen. Stephenie Meyers op christelijke leest geschoeide vampierepos is minstens gedeeltelijk mee verantwoordelijk voor de heropleving van fantasy. En ondanks alles verdient het daardoor een eervolle vermelding. Bedankt dus, Twilight – wie had dat ooit gedacht! – want van die heropleving hebben enkele producties van kwaliteitsvoller allooi de vruchten kunnen plukken. Met als voorlopig hoogtepunt het ook op een boekenreeks gebaseerde ‘True Blood’, waarvan niet alleen de kijkcijfers, maar ook de reviews prikkelend positief zijn.
Maar laat ons duidelijk zijn: ook zonder een ijsbreker als ‘Twilight’ zou Alan Ball met z’n jongste uiteindelijk de weg naar het grote publiek wel gevonden hebben. Als je je handtekening mag zetten onder pareltjes als ‘American Beauty’ en ‘Six Feet Under’ heb je immers al wat bewezen. En toch vaart Ball hier een andere koers.
Het verhaal is in feite eeuwenoud en oersimpel: de (bijna) onmogelijke liefde tussen twee (quasi) mensen van twee (zo goed als) rivaliserende groepen. Sinds Japanse vorsers een kunstmatig vervangmiddel voor bloed op de markt brachten, zijn vampiers in het Amerika van Ball salonfähig geworden. Er ontstond een golf van coming-outs, die leidde tot een soort equal rights movement van vampiers. In het fictieve plaatsje Bon Temps in Louisiana werkt Sookie Stackhouse (Anna Paquin) als opdienster in de enige bar die het stadje rijk is. Toch niet meteen de beste job voor een niet onfraaie jonkvrouw die de gedachten van iedereen in de buurt hoort, hoe pervers of verontrustend ook – een functie die ze maar met veel moeite kan uitschakelen. Op een dag komt daar Bill Compton (Stephen Moyer) binnenwaaien, de galante vampier van dienst, wiens gedachten Sookie niet kan horen en bij wie ze dus de rust vindt die ze nodig heeft. Als u bovendien weet dat die Bill de cool uitstraalt van een blanke Samuel L. Jackson, dan vindt u het toch ook logisch dat ze als een baksteen voor hem valt – hoe zou u zelf zijn?
Wanneer Bon Temps kort daarna opgeschrikt wordt door de moord op een van de opdiensters, die bovendien – oh blasfemie! – niet vies was van een potje stomende vampierseks, gaat de bal aan het rollen. Want hoewel vampiers zich volgens de wet vrij in de samenleving mogen bewegen en op café een smakelijke Tru Blood op lichaamstemperatuur kunnen nuttigen (bloedgroep naar keuze), wordt dat door de publieke opinie lang niet zo vlot verteerd. En dat zorgt voor verhitte debatten op tv en wrevel aan de toog. Het is weliswaar bon ton om zich progressief en verdraagzaam voor te doen, maar in de meeste middenklassemilieus hangt nog steeds een constante zweem van xenofobie…
Voelt u al nattigheid? Al snel wordt duidelijk dat ‘True Blood’ het liefdesverhaal van Sookie en Bill overstijgt en ook een inkijk wil geven in de samenleving. En daarmee laat het oermoeder Buffy en andere concurrenten alvast achter zich. Het is fantastisch om te zien hoe de serie de grote emancipatiebewegingen van de vorige eeuw echoot in de huidige situatie van de vampiers. Voor wie goed luistert, klinken in de verte de vrouwenemancipatie en natuurlijk de strijd om gelijke rechten voor zwarten door. (Wanneer Nan Flanagan, de woordvoerster van de American Vampire League, in een interview geconfronteerd wordt met de vraag of haar ras geen onkiese geschiedenis heeft vol exploitatie van onschuldige mensen, pareert ze door exact dezelfde vraag aan de (menselijke) interviewer te stellen.) Maar het is duidelijk dat Ball, die zelf homoseksueel is (of was u tijdens ‘American Beauty’ en ‘Six Feet Under’ in slaap gevallen?), in de eerste plaats het holebivraagstuk wil aankaarten. Vampiers die ‘uit de kist komen’, de haatboodschap God hates fangs in de intro en ontelbare grote en kleine allusies op het ‘onnatuurlijke’ van homofilie, het homohuwelijk en religieus geïnspireerde homohaatgroepen.
De setting in de swamps van Louisiana, in de oerconservatieve Bible Belt van de Verenigde Staten, is dan ook weinig minder dan geniaal. De intro, die op zichzelf eigenlijk al de hoogste score waard is, zet nauwgezet de toon: hier in de broeierige onderbuik van de States delen seks, religieus fanatisme en verderf gretig het bed. Over de hele serie drijft daardoor een vuil laagje waarvan het verhaal dankbaar gebruik maakt. De personages praten met dat licht zangerige redneck-dialect dat – vergeef mij, Limburg – altijd een tikje retarded aandoet en de huizen zien er met hun verlichte porches uit alsof de Amerikaanse burgeroorlog nog bezig is. Zeker naar het einde van het eerste seizoen toe spelen de meeste scènes zich bovendien ’s nachts of bij valavond af. En wat krijg je als je zuiderse broeierigheid en schemering bij elkaar brengt? Ik hoor het u al denken: seks. In bijna elke scène voel je onderhuids een zekere seksuele spanning. En doordat seks met een vampier pas écht compleet is als er niet enkel gepenetreerd, maar ook gebeten wordt, krijgen seksscènes een vreemde, maar aantrekkelijk sensuele dimensie. Of hoe de halsslagader een erogene zone werd. Dat dierlijke, die zucht naar de roes speelt trouwens ook op andere niveaus een grote rol. Doordat vampierbloed bijvoorbeeld veel krachtiger is dan mensenbloed, is het heel gegeerd op de zwarte markt als roesmiddel en afrodisiacum. Clever, want op die manier hoeft Ball de vampiers niet steeds als roofdier voor te stellen, maar kan hij ze ook als prooi uitspelen in het menselijke criminele circuit.
Het zijn vooral de kleurrijke personages waaruit de kwaliteit van de serie blijkt. Sookie is zowat het geweten van het hele stadje en Bill haar hoffelijke beschermer. Sookies broer Jason is een weinig verlichte, maar goedbedoelende seksmaniak en haar beste vriendin Tara heeft een anger management-probleem. Cafébaas Sam is nogal een eenzaat, hulpsheriff Andy kampt met een joekel van een minderwaardigheidscomplex. En dan is daar de excentrieke Lafayette, die zichzelf maar wat graag prostitueert om aan extra geld te komen: een bad-ass nigga met mascara en een attitude die zelfs Kanye West van zijn sloefkes blaast. Een nadeel van die bonte en vaak nét (niet) overdreven personages is evenwel dat het wat langer duurt om ze goed te kunnen aanvoelen. Bovendien balanceert ‘True Blood’ soms op het randje van de geloofwaardigheid (vampiers zijn zeker niet de enige bovennatuurlijke wezens in Bon Temps) en het duurt dan steeds even vooraleer je je weer in de logica hebt ingeschreven. Daardoor lijkt de serie op sommige momenten een beetje te snel te gaan of te veel te willen.
Verder speelt ook humor een belangrijke rol in ‘True Blood’ en het speelt die in het algemeen erg goed. Van Ball zijn we vooral sarcasme of donkere humor gewend en dat is hier niet anders, al trekt hij de registers iets verder open. Of dat altijd een goede zaak is, valt te betwijfelen. Soms laat de humor daardoor geen plaats voor emotionaliteit en dat is jammer, want de serie draagt wel degelijk een zekere tragiek in zich. Maar afgezien van de schoonheidsfoutjes is het een knappe serie, waarvoor zeker hulde aan de schrijfster van de boeken, Charlaine Harris, maar in de eerste plaats aan Alan Ball, die uiterst vakkundig de vertaling naar het kleine scherm maakte. Dracula keek toe en zag dat het goed was.
