De Grote Doorbraak is er vooralsnog niet gekomen en "Very Famous" is hij ook nog niet. Op zijn tweede soloplaat komt het Hawaiïaans enigma Troy Von Balthazar stilaan in het reine met het troubadourbestaan waartoe hij veroordeeld is. Die titel is geen toeval.
"Ooit", zo vertelde Troy Von Balthazar jaren geleden aan goddeau, "kwam ik thuis van een lange tournee en besefte ik plots dat ik geen rotte frank meer had." Het was een pijnlijke gewaarwording voor de artiest, die jarenlang al zijn geld, energie en liefde in die ene passie had gestoken: mooie liedjes maken. "Een harde realiteit", zo noemde hij het. En dan: "of misschien maak ik gewoon geen populaire kunst, dat kan ook." Een kleine vier jaar later is Von Balthazar nog altijd maar wat aan het aanmodderen — verwacht geen uitgebreide, in het oog springende release van How To Live On Nothing — maar lijkt hij er min of meer vrede mee te hebben genomen. Een keertje nog laat hij zich uitdrukkelijk verleiden tot een potje naïef dromen van roem en succes, in "Very Famous": een soort hate song over een liefje dat hem liet zitten. "You won’t be here when I’m famous", zingt hij terwijl je hem zo zijn tong ziet uitsteken. Soms klinkt Troy nog altijd veertien jaar.
En soms ook niet, zoals in "The Tigers", een ultrapersoonlijke bekentenis over hoe hij de drank aanwendt om zijn demonen, of tijgers zo u wil, weg te houden. "I feel like hell but I look okay", klinkt het, waarmee hij waarschijnlijk zijn hele leven samenvat. De weltschmerz die Troy Von Balthazar altijd al in de klauwen had, waart ook op How To Live On Nothing welig rond. Op de hoes laat hij zich afbeelden op een podium met zijn inmiddels bekende konijnenmaskertje op: verscholen achter een gimmick. Ook muzikaal komt ’s mans innerlijke paradox tot uiting: meteen na "The Tigers" volgt immers een buitensporig vrolijk gearrangeerd liedje dat dan ook nog eens "Happiness And Joy" heet. Het kan niet opvallender… tot ook hier de lyrics doorschemeren: "This could turn me into a fascist, a forest, a fountain of suicide: the place behind a faceless mind." De man die zichzelf omschrijft als "een half gebroken vogel op een podium" blijft een vat vol twijfels.
Songs als "Communicate", "Infinity Face" of het rauwe, vuile maar erg lekkere "Santiago" verraden vakmanschap. Elliot Smith op crystal meth, misschien. Een flard Sparklehorse ook, maar Von Balthazar blijft toch een man waarmee moeilijk te vergelijken valt. Zie ook die koppige knipoogjes naar zijn debuut: in "In Limited Light" weerklinkt subtiel het aan flarden gerukte maar nog steeds herkenbare basisloopje van "I Block The Sunlight Out" en de lyrics van "Wings" zijn behoorlijk schatplichtig aan het oude "Cover Us." Herinnert ook aan de eerste plaat: het engelenstemmetje van Adeline Fargier, dat andermaal op gezette tijden opduikt. Vooral in het aandoenlijke duetje "Dots And Hearts", het dichtst dat Von Balthazar ooit bij een mainstream liefdesliedje zal komen, is Fargier onweerstaanbaar. Dat nummer zorgt met het afsluitende "Infinity Face" voor een onweerstaanbaar orgelpunt. Die laatste song zweeft rond een bezwerend refreintje ("We get faded") dat meerstemmig de duisternis wordt ingestuurd terwijl Troy de luisteraar er een laatste keer aan herinnert waar het voor hem altijd om zal blijven draaien. "I want someone to hold me and clap when I come through the door", zingt hij met omgewrongen stem, om het vervolgens quasi op te geven: "But I’m so sick and tired of waiting that I don’t even care anymore".
De plaat is net als de zanger geen hapklare brok. Om een nummer als "Wings" goed te laten doordringen, zijn meerdere luisterbeurten nodig, maar alstublieft: doe dat niet mondjesmaats. How To Live On Nothing is een album dat gulzig ingenomen moet worden. Elk nummer smeekt de luisteraar om zich erop te storten, net zoals Von Balthazar zich live op zijn publiek stort. Vol overgave en met een konijnenmaskertje op. De man moest een reünietoertje met Chokebore in elkaar steken om aan genoeg centen te geraken om zijn tweede eigen album überhaupt gemaakt te krijgen, maar voor het geld doet hij het al lang niet meer. Troy Von Balthazar zingt omdat hij anders sterven zou.
