Elke plaat heeft haar sfeer, haar ambiance, haar karakter. De ene
is duister en winters, de andere vrolijk en zomers. Muziek en van
muziek houden is dus niet alleen afhankelijk van persoon tot
persoon, maar soms ook van de seizoenen. Als Meester van de
Melancholie is Tom McRae daarom in onze ogen altijd de maker van
herfstplaten geweest. Hoe vreemd daarom dat hij ‘King of Cards’ in
de lente uitbrengt! Een herfstplaat in de lente? Wat een
anachronisme! Maar toch, misschien heeft McRae ineens voor een
stijlbreuk gekozen. Misschien staat dit album wel boordevol nummers
waarop hij vrolijk lalalaaaaat? Het lijkt ons een sterke en hoogst
onverwachte wending in zijn carrière. Maar sinds Jan Leyers zich
van de ene dag op de andere van jurylid in een kloteprogramma tot
filosoof kon transformeren en zich dan weer tot wannabe zanger
ontpopte, achten we alles mogelijk.
Gelukkig stellen we bij de eerste noten van ‘Set The Story
Straight’ vast dat McRae trouw blijft aan zichzelf. Hoe kon het ook
anders? Zijn stem druipt van de melancholie en gevoeligheid. En
toch bezit dit album niet dezelfde dosis nostalgie en somberheid
als zijn voorgangers. Net zoals dit eerste nummer, dat voor McRae’s
doen behoorlijk lichtvoetig is, maar dan toch dat kleine droeve
tintje heeft dat door zijn stem gebracht wordt. McRae heeft
alleszins de smaak te pakken gekregen wat de uptempo songs betreft.
‘Bright Lights’ bijvoorbeeld, een nummer dat erg goed doorspoort en
meeslepend is. Ook ‘Keep Your Picture Clear’ is een, naar onze
ervaring, on-McRaeaanse song: vingergeknip en McRae die zijn lyrics
niet zingt maar zachtjes, haast fluisterend uitspreekt.
Hoe onverwacht vrolijk sommige nummers op ‘Kings of Cards’ echter
zijn, toch schrijven enkele zich ook in in McRae’s traditie van
melancholie. ‘Houdini And The Girl’ en ‘Got a Suitcase, Got
Regrets’ zijn tracks waarin de McRae die we kenden weer komt
bovendrijven. ‘Deliver Me’ is zo traag en intimistisch gebracht dat
je hart breekt en je McRae onmiddellijk van zijn ketenen zou willen
verlossen, net zoals het gevoelige, ritmische ‘On And On’ (onze
préféré op ‘Kings of Cards’). Het zijn songs als deze –
gevoelig en emotioneel – waaraan Tom McRae te danken heeft dat hij
in één adem vernoemd wordt met de angelieke Jeff Buckley, met de
vroeg gestorven Nick Drake en soms ook met Starsailor. Niet de
minsten dus, maar wellicht verdient McRae met dit album nog wat
extra lof. Het kenmerk van een groot artiest is immers dat hij
zichzelf steeds in vraag stelt en dat zijn werk op het ritme van
die invraagstelling evolueert. En dat is precies wat de man uit
Essex hier heeft gedaan. Zonder zichzelf en zijn muziek te
verloochenen, breekt hij beetje bij beetje met zijn kenmerkende
emo-rol. Hij heeft het warme nest dat hem succes bracht verlaten en
heeft zichzelf heruitgevonden. Hoedje af dus!
‘Kings of Cards’ is geen anachronisme. De enthousiaste en
optimistische sfeer die erop heerst, maakt er een echte lenteplaat
van, al bevat ze onmiskenbaar ook songs die gevoelige snaren zullen
raken. Het is geen album dat uw leven zal veranderen, maar wel één
waar je een goede herinnering aan overhoudt. Als enige ‘missers’,
en dat is waarschijnlijk een beetje te sterk uitgedrukt, duiden we
nog even ‘Sound Of The City’ en ‘One Missippi’ aan, want die konden
ons echt niet boeien.
