Je bent maar de vrouw van een rockster. Heeft manlief net zijn supergroep op stal gezet, kondigt hij doodleuk aan dat hij een hobbygroepje begint. En als die groep schoon volk als Gary Lightbody, Peter Buck, Zooey Deschanel, M. Ward, Jacknife Lee en Tom Smith samenbrengt, dan weet je dat je die quality time met de kids voorlopig maar beter kan vergeten.
Het leven on the road is monotoon en vermoeiend en bestaat hoofdzakelijk uit gigantische lege gaten in het dagschema die moeten opgevuld worden. Niet verwonderlijk dat veel bands zich dan ook te buiten gaan aan vrouwen en drugs. Gary Lightbody daarentegen vult zijn tijd met het bedenken van imaginaire bands. Het zegt iets over het rock-’n-rollgehalte van Snow Patrol en zijn frontman.
Op de tourbus, ploeterend van het ene uiteinde van Amerika naar het andere, zag Lightbody zichzelf met Tired Pony de weg van de country inslaan, maar op plaat blijft daar bitter weinig van over. In het beste geval komt er hier en daar wat americana om de hoek kijken. Maar voornamelijk wordt op The Place We Ran From de stadionrock voor doe-het-zelvers van Snow Patrol gereduceerd tot het formaat en de gezelligheid van een woonkamer en dat maakt van Tired Pony eerder een soort Snow Patrol & Friends Unplugged dan wel een echt nieuwe groep.
Dat is bij uitstek het geval als Lightbody zichzelf al te nadrukkelijk in de spotlights zet en zijn gasten naar de achtergrond verwijst. Een te lang uitgesponnen "Held In The Arms Of Your Words" en een onopmerkelijk "The Deepest Ocean There Is" lijkt afgewezen Snow Patrol materiaal te zijn dat door Lightbody dan maar op zijn soloproject werd geparkeerd. "That Silver Necklace" komt dan weer pas echt van de grond als Peter Buck halverwege zijn mandoline laat rinkelen.
Opvallend trouwens hoe onopvallend Peter Buck — naast Lightbody nochtans de muzikant met het grootste soortelijke gewicht binnen Tired Pony — zich terugtrekt op de achtergrond en verdwijnt tussen de andere muzikanten. De momenten waarop Buck zich echt laat gelden, zijn op een halve hand te tellen. Zo bevindt opener "Northwestern Skies" zich pal op het drielandenpunt tussen Automatic For The People, americana en Snow Patrol en laat hij op afsluiter "Pieces" zijn gitaar volop feedbacken en grommen.
Het is lang niet altijd een probleem dat Tired Pony er nauwelijks in slaagt om de geest van Snow Patrol van zich af te schudden. "Get On The Road" schurkt aan tegen "Set The Fire To The Third Bar" (het duet met Martha Wainwright) en doet dat op licht magistrale wijze. De stemmen van Lightbody en Zooey Deschanel verweven zich als die van geliefden die gescheiden werden door het noodlot en tijdens een nachtelijke ontsnappingspoging terug bij elkaar proberen te komen. Ondanks een ingetogen start wordt het gaspedaal steeds verder ingeduwd en hoor je de koplampen haast door de gitzwarte nacht klieven.
Als Tired Pony iets bewijst, dan is het wel dat het resultaat soms groter kan zijn dan de som van de delen, want de hoogtepunten van The Place We Ran From zijn die momenten waarop het collectivisme de bovenhand haalt en Lightbody de andere leden op de voorgrond trekt. Iain Archer (ooit collega tekstschrijver bij Snow Patrol en nu lid van de livebezetting) mag — geruggensteund door accordeons en banjo’s — plaatsnemen achter de micro op een heerlijk folky "I Am Landslide". Vervolgens mag ook hoofd-Editor Tom Smith schitteren op het ingetogen "The Good Book".
In principe zou een soloproject voor een creatieve herbronning moeten zorgen, maar daarvoor boort The Place We Ran From te weinig nieuwe ideeën aan. Van de volgende Snow Patrol moeten er dan ook geen grootse verrassingen verwacht worden. Of het moest zijn dat Lightbody en co er toch in slagen om het kaf van het koren te scheiden en niet langer tevreden zijn met enkele sterke singles en ondermaatse albumtracks.
