In januari presenteert goddeau u met Tips Voor 2011 de namen die u de komende twaalf maand in het oog moet houden.
Het jaar van de dromerige popmuziek is nog maar net voorbij, of er staat al een volgende band aan te kloppen. Twin Sister is het bastaardkind van Beach House, dat opvalt met een meeslepende zang en dromerige harmonieën. Van de disco in “All Around And Away We Go”, tot de akoestische pracht van “Nectarine” bewijst Twin Sister het allemaal te kunnen. Dit is een band voor de toekomst.
enola: Jullie komen allemaal uit verschillende bands. Hoe lang duurde het voor jullie op muzikaal vlak overeen kwamen?
Dev Gubta (keyboard): “We luisterden alle vijf naar verschillende muziek. Eric, bijvoorbeeld, leerde voor Twin Sister de Braziliaanse tropicaliamuziek kennen. In het begin hebben we daar mee geëxperimenteerd, maar algemeen beschouwd hebben we al onze verschillende invloeden heel natuurlijk bij elkaar gebracht. We hadden geen bepaald geluid voor ogen, dus het was een beetje afwachten om te zien wat er uit kwam. Het duurde heel lang voor we ons écht op de band konden concentreren, Vooral doordat we ver van elkaar woonden, en nog naar school moesten of werkten.”
Bryan Ujueta (drums): “We hebben wel — dat moeten we toegeven — veel verschillende stijlen uitgeprobeerd. Sommige songs klonken best goed, maar het was nooit wat we in gedachten hadden. Het duurde enorm lang voor iedereen tevreden was.”
enola: Hoe hard was het om een punt achter school of werk te zetten?
Eric Cardona (gitaar): “Ik wachtte al zo lang om er mee te stoppen.” (lacht)
Gubta: “Deze keer hadden we een excuus om ons werk af te zeggen. In het begin moesten we elk weekend spelen, maar tijdens de week werden we zelden geboekt. Het begon na een tijdje zo goed te lopen dat onze hobby een beroep werd.”
enola: Namen jullie niet enorm veel risico door te stoppen? Je hebt tenslotte geen vast inkomen meer.
Cardona: (zucht) “Ach, sommige zaken waren vroeger beter, dat moet ik toegeven. Aan de andere kant hebben we nu veel minder geld, maar veel meer plezier. Ik vind het heerlijk om tegen mensen te kunnen zeggen dat ik een betaald artiest ben. Dat is een kinderdroom die uitkomt.”
Gubta: “Niemand van ons zou teruggaan in de tijd omwille van het geld. Ik heb af en toe vrienden die mij bellen omdat ik ze nog geld verschuldigd ben. Ten eerste heb ik het geld niet, en ten tweede zit ik aan de andere kant van de wereld.” (lacht)
Ujueta: “Daar komen nog eens de hoge huurprijzen in New York bij. Maar in het algemeen hebben we altijd wel iets te doen, en we krijgen gratis voedsel en drank op concerten. Volstaat dat niet om tevreden te zijn?”
enola: Zonder de hulp van Pitchfork zouden jullie nog steeds werken.
Cardona: “Niet enkel Pitchfork, ook andere muzieksites hebben een grote rol gespeeld. Zij hebben onze muziek naar buiten gebracht, wij niet. Al die mensen hebben ervoor gezorgd dat wij hier nu zitten. Pitchfork had de recensie van Color Your Life trouwens te vroeg gepubliceerd. Eigenlijk waren we nog niet klaar om met onze muziek naar buiten te komen, maar we kunnen ze niets verwijten. Ze gaven ons een lovende recensie en een toekomst.”
Ujueta: “Ik kan mij niet voorstellen hoe het was om vroeger te touren, voor de opkomst van het internet. Als je destijds niet op de radio werd gedraaid, zou er niemand komen opdagen omdat ze je niet kennen, behalve de echte muziekliefhebbers die nieuwe muziek wilden ontdekken. Nu lopen mensen met onze muziek op hun iPod rond. Ongelofelijk.”
Gubta: “Het internet is niet enkel belangrijk geweest voor de verspreiding van onze muziek, maar ook voor het schrijfproces. Aangezien we zo ver van elkaar woonden, mailden we onze ideeën naar elkaar door. Zo konden we makkelijker een basis leggen voor de repetities.”
enola: Hoe kwamen jullie op het idee om alles gratis weg te geven?
Ujueta: “Onze grootste investering was het gratis verspreiden van de EP. Maar het is logisch dat de mensen er niet voor moeten betalen: je gaat toch geen geld uitgeven aan een band die je niet kent? Als jonge band is het de bedoeling dat de mensen in de eerste plaats geïnteresseerd raken in de ideeën achter de groep. Later zullen ze het album automatisch kopen omdat ze respect hebben voor het feit dat wij ze iets hebben gegeven.”
Gubta: “Tot voor kort hadden we overigens nog geen platenfirma. Zij zouden ons op dat vlak sowieso restricties opleggen.”
enola: Wat is het eerstvolgende dat de platenfirma van jullie verwacht?
Gubta: “We gaan begin dit jaar ons eerste full album opnemen, maar omdat Europa ons niet echt kent, stelde Domino Records voor om Vampires With Dreaming Kids en Color Your Life uit te brengen als dubbel-EP. We hebben er niet echt over nagedacht, we waren allemaal zo opgewonden dat we toestemden.”
Ujueta: “Ze kwamen op het goede moment, want ondanks de gratis downloads kent bijna niemand ons in Europa. We hopen dat de pers ons met open armen ontvangt en dat we via die weg wat naambekendheid kunnen genieten aan de andere kant van de wereld.”
enola: Het duurt naar het schijnt ontzettend lang vooraleer jullie een nummer afwerken.
Cardona: “Het hangt af van song tot song, maar in de meeste gevallen neemt een nummer veel tijd in beslag. We hebben ook momenten dat we een idee van twee jaar geleden terug uit de kast halen, en dat op een week omtoveren tot een goede song. Het is best frustrerend, vooral omdat we tientallen halve liedjes hebben waar we veel tijd in hebben gestoken, maar niets meer mee doen.”
Gubta: “Het moet altijd perfect zijn. Perfect in die zin dat we ons goed moeten voelen bij het horen van een nummer.”
Ujueta: “We zijn met z’n vijven, er is niet één creatief brein dat een heel nummer voor zijn rekening neemt. Als alles buiten de ritmesectie goed klinkt, zullen we blijven sleutelen aan de details tot iedereen tevreden is. Misschien zijn we wel controlefreaks, vandaar dat het langer duurt.”
Gubta:“Perfecter dan dit konden we het nooit maken, omdat onze middelen beperkt blijven. Maar als je ons geluid vergelijkt met een productie van de jaren tachtig met een budget van honderdduizend dollar, staan we echt nergens. We proberen er gewoon telkens het beste uit te halen.”
enola: De Amerikaanse website Shaking Through gaf jullie onlangs de kans om een song op te nemen in twee dagen. Hoe was dat?
Cardona: “Het was bijzonder. Als we een dag extra hadden gekregen zou het nummer (“Meeting The Frownies”, elv) alweer helemaal anders klinken.”
Ujueta: “Op het moment dat we het nummer inspeelden, hebben we nog bepaalde zaken veranderd. Ik zou de opname nog meer aanpassen nu, maar het was leuk om te doen. Het is vooral leerrijk om te zien hoe we op twee dagen een nummer in elkaar hebben geknutseld.”
Gubta: “We hebben meer zelfvertrouwen gekregen na die opname, omdat we hebben geleerd dat we geen maanden per song nodig hebben. Of we het in de toekomst opnieuw gaan doen, betwijfel ik, maar als het echt moet, weten we dat het mogelijk is.”
enola: 2010 was zonder twijfel het jaar van de dromerige popmuziek. Denk maar aan Beach House en Memoryhouse.
Gubta: “Klopt, maar ik denk dat al die bands vanuit een andere invalshoek vertrekken. We hebben allemaal dezelfde basis, maar slaan een verschillende weg in.”
Ujueta: “We hebben nog met Memoryhouse getourd, en op die tour heb ik geleerd dat onze muziek best veel gelijkenissen vertoont, maar dat het schrijfproces anders in elkaar zit. Iedereen wil dat dromerig geluid verkrijgen hé: de luisteraar verteert dat sneller.”
Gubta:“Ook zij maken hun nummers op een laptop in de woonkamer. Wij kunnen nooit een perfect drumgeluid creëren, maar ook bij hen lukt dat niet. Dat is de reden dat elke beginnende band hetzelfde klinkt. We hebben allemaal dezelfde middelen, dus maken we dezelfde muziek.”
enola: Is jullie geluid na de twee releases geëvolueerd?
Ujueta: “Het zal op alle vlakken verschillen van het ouder werk. Het is belangrijk dat de luisteraar onze veelzijdigheid leert kennen, ze moeten niet verwachten dat we altijd dezelfde muziek gaan maken.”
Gubta: “We zijn als muzikanten geëvolueerd. Bryan bijvoorbeeld was vroeger een gitarist en is nog niet lang geleden beginnen drummen. Ook de rest leert meer over andere instrumenten, en dat verandert ons geluid.”
Ujueta: “We speelden ook niet veel live ten tijde van Color Your Life, die EP was puur op de opnames gericht. Maar het laatste jaar hebben we ongeveer honderd shows gespeeld, sindsdien zijn we ons meer gaan concentreren op de manier waarop we de nummer live kunnen brengen.”
enola: Niet bang dat de luisteraar verbaasd gaat reageren als jullie plots een andere weg inslaan?
Gubta: “Ik hoop dat ze verrast gaan zijn, anders zouden we de mensen vervelen. Doordat iedereen zo positief reageert op de EP’s is het de bedoeling dat we ook fans winnen met een ander geluid. Anders is er geen plezier meer aan.”
Ujueta: “Mijn doel is om de luisteraar de indruk te geven dat we alles kunnen uitbrengen, zodat ze nooit verrast kunnen zijn. Als we in de toekomst maar genoeg variëteit op onze plaat hebben, dan gaat niemand hoge verwachtingen hebben, ze verwachten gewoon dat we iéts uitbrengen.”
enola: Waar halen jullie de mosterd?
Cardona: (twijfelt) “Oude elektronische muziek inspireert mij.” (kijkt rond)
Ujueta:“Ik houd van films. Een goede film geeft me altijd zin om muziek te maken.”
Gabe D’Amico (bas): “Filmmuziek speelt een grote rol voor onze nieuwe liedjes. Ik ben gefascineerd door het feit dat je bij filmmuziek een heel duidelijk beeld van een bepaalde situatie kan plaatsen. Wij proberen dat zelfde gevoel te creëren, zonder beeld, enkel met ons geluid.”
enola: Het valt op dat jullie hier alle vier zitten, maar zangeres Andrea Estella zit in een andere kamer. Is er een duidelijke scheiding tussen zang en muziek?
Cardona: “Neen.”
Gubta:“Toch wel, als Eric en ik een tekst van Andrea slecht vinden, mag ze die niet inzingen. Zij moet zich bezighouden met het schrijven van een tekst die binnen onze muziek past. Maar het kan ook omgekeerd; ze kan bijvoorbeeld met één zin afkomen, en dan bouwen wij daar een liedje rond. Soms komt het woordspel op de eerste plaats, maar meestal is de muziek belangrijker.”
Cardona: “Haar teksten zijn dromen, het past wel degelijk bij ons geluid. Sommige teksten zijn heel absurd zoals in “Ginger Kids” (“Ginger kids can be nothing but violent”, elv). Ze denkt er eigenlijk niet veel over na. Onlangs vertelde ze mij dat ze zo veel mogelijk bullshit neerpent.” (lacht)
