Nadat ze enkele EPs en een debuutalbum (In Heaven) hadden uitgebracht onder de naam Twin Sister, besloot het vijfkoppige collectief onder leiding van Andrea Estella dat ze een serieuzere aanspreektitel verdienden. Sinds enige tijd gaat de groep dan ook als “Mr Twin Sister” door het leven, en met een nieuwe, gelijknamige langspeler zoekt de groep zijn eigen plaats binnen de hedendaagse dream pop scene.
Het is dan ook niet zo moeilijk om het geluid van Mr Twin Sister te vergelijken met groepen als Beach House, die fabrikant zijn van dezelfde soort organisch klinkende down-tempo elektronica. Nochtans putte Mr Twin Sister, meer dan laatstgenoemde band, inspiratie uit de elektronische muziek van de jarenngentig, en zijn hun songs klassieker opgebouwd.
Het resultaat is bovendien dat Mr. Twin Sister erg gemakkelijk wegluistert. Opener “Sensitive” kabbelt rustig voort om pas na vijf minuten een eerste hoogtepuntje prijs te geven: “Is this just an illusion?” verzucht Estella, terwijl de synthesizers aanzwellen om vervolgens veel te vroeg weer uit te sterven. Dezelfde licht verteerbare, ditmaal met pittige pianoriedeltjes gekruide mix, vinden we bij “In The House Of Yes”, een track die zo vertrouwd klinkt dat luisteren bijna als herontdekken aanvoelt; niet vernieuwend, wel fris en naar meer smakend.
Ook op productievlak doet deze plaat vaak nogal traditioneel aan, hoewel de melodieën van Estella & co nergens minder dan beklijvend zijn. En net zoals al enige tijd de teneur is in indieland (denk maar aan Destroyers schitterende Kaputt), wordt ook hier al eens naar de saxofoon gegrepen. Na de dartele solo op het einde van “In The House Of Yes”, mag het geesteskind van Adolphe Sax ook in het instrumentale “Medford” een subtiele rol spelen.
Nadat de laatste noten van het melancholische “Blush” zijn uitgestorven, wordt het tempo toch wat opgedreven: “Out of the Dark” en “Twelve Angels” draperen intense, spookachtige vocals over pulserende synths, en doen de Beach House-referenties zo snel vergeten. De prachtige afsluiter “Crime Scene” keert dan weer terug naar de sfeer van de eerste nummers van de plaat, al krijgt de akoestische gitaar hier de hoofdrol. In een wonderlijk tweestemmig refreintje mag Estella een laatste keer haar betoverende stem bovenhalen, en wanneer een dromerige dwarrelsynth de luisteraar uitgeleide doet, blijf je achter met het gevoel dat het beste nog moet komen.
Het cliché wil helaas dat mooie liedjes niet lang duren, en dat wordt hier nog maar eens bevestigd. Mr Twin Sister heeft een korte maar niettemin fijne plaat afgeleverd, die met een zelfverzekerde waarachtigheid over platgetreden paden schrijdt. Het mag dan allemaal niet zo revolutionair klinken, voor de meerwaardezoeker is dit ongetwijfeld een van de beste easy listening-platen van het najaar.
