Selah Sue, een frêle, negentienjarige Leuvense chanteuse die met een mix van raggacovers en eigen werk de ziel tot in de diepste regionen aait, wordt dé revelatie van 2009. Daar mag u ons op vastpinnen. Tel daar een warme, prachtige soulstem bovenop, verpakt in een meisje dat met haar beide voeten op de grond staat en u begrijpt dat we ons recordertje meer dan ooit in de aanslag hielden.
Je hebt eerst, toen je vijftien was, klassieke gitaar leren spelen. Vind je dat achteraf bekeken de beste opstap voor een singer-songwriter?
Sue:"Ergens denk ik wel dat dat een heel goede basis geeft. Ik ben wel nooit gitaar leren spelen met de bedoeling singer-songwriter te worden; ik zong bijvoorbeeld ook nog niet. Anderzijds vond ik het wel een enorme beperking dat ze je met een klassieke gitaaropleiding geen akkoorden aanleren, want daar moeten singer-songwriters het toch mee doen. Ik ben wel blij dat ik er heb leren tokkelen. Neem nu "Break", het laatste liedje van mijn ep waar ik uitsluitend op tokkel. In die song is zo’n opleiding wel zinvol, maar akkoorden heb ik mezelf dus moeten aanleren, daar heeft die opleiding voor niets tussengezeten."
Wanneer heb je eigenlijk ontdekt dat je singer-songwriter wilde worden, dat je van die stiel eventueel je beroep kon maken?
Sue:"Eigenlijk is dat er nooit geweest. Het is niet dat ik niet wil, maar alles bij elkaar is het mij allemaal gegeven geweest, ben ik er nooit naar op zoek gegaan. Het is begonnen…"
Op een Open Mic Night in het Depot.
Sue:"Die open Mic Night, ja. Maar daarvoor was ik er ook al mee bezig: ik schreef liedjes en een vriendin leverde de teksten, maar dat was nooit met de bedoeling om daarmee verder te gaan. Ik heb altijd gedacht dat ik later psychologe wou worden. En dan was er dus die Open Mic Night, waarna er aanbiedingen kwamen waar ik geen neen tegen zei. En zo ben ik er echt ingerold. Maar ik heb het nooit zelf opgezocht."
Gaait het nooit te snel voor jou? Op je zeventiende vraagt Jonathan Vandenbroeck alias Milow je tijdens die fameuze Open Mic Night prompt voor zijn herfsttournee langs culturele centra. Bovendien speel je ook regelmatig in het voorprogramma van Gabriel Rios en Lady Linn.
Sue:"Neen, want ’snel’ is eigenlijk nog relatief, het gaat niet immens snel. Voor veel mensen voelt dat wel zo aan omdat het allemaal op een jaar gebeurd is. Eigenlijk is dat, op de keper beschouwd, wel snel. Maar bekijk het van mijn kant: ik ben begonnen met kleine optredens tot ik daaraan gewend was geraakt, dan iets grotere optredens, dan een manager enzovoorts. Begrijp je, het is wel allemaal snel gegaan maar allemaal netjes in kleine stapjes."
Je hebt een platencontract bij Universal geweigerd en in de plaats een ep als artist in residence bij de AB uitgebracht. Vond je het nog te vroeg voor een volledige plaat?
Sue:"Ah, maar je moet weten dat dat voorstel voor een platencontract nog dateert van voor die Open Mic Night. Om een lange geschiedenis kort te maken: op mijn veertiende heb ik meegedaan aan een popstage in Dworp. Ik wou eigenlijk de gitaarmodule kiezen, maar die was al volzet, dus werd het zang. Er was daar een producer voor alles in goede banen te leiden en die vroeg zo langs zijn neus weg of ik niet wat liedjes wou komen inzingen, om eventueel iets bij te verdienen. De platenfirma’s zijn daar dan meteen opgesprongen. Ik had die liedjes echter gewoon ingezongen. Ik had ze niet geschreven, ik maakte ze me wel eigen met mijn stem. En daarom dus heb ik geweigerd; omdat het niet mijn eigen nummers waren. Plus: ik was zeventien, ik was te jong, ik zat nog in het middelbaar. En dan was er dus die beruchte Open Mic Night in het Depot. Ik zou normaal gezien de dag erna tekenen bij Universal, maar Jonathan Vandenbroeck van Milow stelde me voor de keuze: ofwel mee op tournee als zijn voorprogramma ofwel het platencontract. Dat was eigenlijk de druppel: in plaats van tekenen bij Universal mijn eigen ding doen bij Milow."
Je hebt al gejamd met Triggerfinger en Addicted Kru Sound en ook al eens met een band op de Hilfiger Sessions. Krijg je nooit de behoefte om een permanente band bijeen te fluiten, bijvoorbeeld met leeftijdsgenoten? Of speel je nog altijd liever solo?
Sue:"Wel, in een groep spelen interesseert me wel, maar je moet daarbij op enkele zeer belangrijke zaken letten. Zo moet je echt op dezelfde golflengte zitten als de andere groepsleden. Ik moet ze ook een beetje kennen, want anders kan ik mij niet ontplooien, en kan ik hen niet zeggen wat ik denk. Ten derde heb ik voorlopig nog meer inspiratie als ik alleen ben omdat ik dan nog geen druk heb. Maar door die losse samenwerkingsverbanden heb ik wel ongelooflijk veel zin gekregen om met een groep te spelen en dat is ook het plan: ik ga over een maand in Nederland beginnen toeren en dan ga ik drie muzikanten meepakken; we zijn nu volop aan het repeteren. Het is dus de laatste periode dat ik alleen speel, hoewel dat er zeker nog eens zal tussenzitten: ik zal altijd liedjes alleen spelen in mijn shows."
Je noemt in interviews steeds Erykah Badu en Lauryn Hill als je favoriete zangeressen, live cover je soms Amy Winehouse en The Zutons — die Amy Winehouse ook gecoverd heeft — maar tot mijn grote verbazing las ik elders dat je ook weg bent van Sigur Rós. Noem nog eens zo’n band die een buitenstaander nooit in je muziek zou durven vermoeden.
Sue:"Waar begin ik? Ik luister heel veel naar drum-’n-bass en elektromuziek. Ik luister ook veel naar dingen als Feist, Anthony and the Johnsons en Sigur Rós natuurlijk. Om maar te zeggen dat ik heel veel stijlen apprecieer. Je hebt Addicted Kru Sound al vernoemd, daar doe ik ook wel iets mee: zij maken drum-’n-bass en ik zing daarop. En ik doe dat heel graag, echt waar. Ik vind zoveel dingen goed en daarom speel ik ragga op mijn gitaar: omdat ik niet alleen de emotionele dingen van een singer-songwriter wil spelen, ik wil veel genres uitproberen, eigenlijk zoveel als ik kan."
In een interview met De Standaard Magazine zei je, over de relatie tussen je songs en je eigen leven het volgende: "Als ik me down voel, vind ik het interessant dat te uiten in een lied. Over mijn twijfels en onzekerheden zing ik altijd heel eerlijk; ik voel zeker niet de nood ze te verstoppen." Voel je nooit de behoefte nog een deel Sanne Putseys te verbergen en af te schermen voor Selah Sue?
Sue:"Interessante vraag. (denkt na) Het is natuurlijk niet zo dat als mensen mijn eerste plaat zouden kopen en ze intensief naar mijn liedjes en teksten luisteren dat ze mij van puntje tot paaltje gaan kennen; ik besta niet alleen uit die onzekere trekjes. Maar ik heb niet de nood om de dingen waar ik onzeker over ben achter te houden. Ik ben zo voor echte personen van vlees en bloed in de muziek. Ik kan het moeilijk precies uitleggen maar het komt erop neer dat ik het knap vind als iemand onzeker is, en dat van hem afstraalt. Het maakt hem meer mens en dat herken ik. Ik wil absoluut geen imago of ego hoog houden, ik wil daar eerlijk in zijn. Ik ben soms heel onzeker, ik heb soms ook fucking slechte dagen maar ik ben er een groot voorstander van dat dat kan en mag. Niemand moet zich beter voelen dan iemand anders want iedereen is hetzelfde."
Kan je ook een deel van jezelf kwijt in je studie psychologie?
Sue:"Ik ga niet zeggen dat ik de ijverigste studente ben, maar de richting die ik gekozen heb, interesseert mij wel heel erg. Altijd al zo geweest. Het interesseert mij waarom mensen dan bijvoorbeeld zo onzeker zijn. Daar het waarom achter zoeken, daar meer over te weten komen, dat trekt mij aan."
Iets zegt me dat je in je master de richting klinische psychologie gaat kiezen, neen? Wat ben je eigenlijk van plan met je diploma?
Sue:"Klopt, ik denk inderdaad sterk aan klinische omdat ik sowieso contact wil met de mensen. Met mensen praten en hen in hun problemen proberen te helpen is echt iets voor mij. Ik zie mij nog in psychiatrie of in een psychologenpraktijk werken."
Heb je geen schrik dat je bekendheid een rem zal vormen voor die psychologie-aspiraties? Dat een potentiële patiënt zich plots realiseert dat hij bij de zangeres Selah Sue op de sofa ligt?
Sue:"(lacht) Ik weet dat het eigenlijk geen optie is. Stel dat ik nu echt heel hard ga doorbreken, dan zullen mensen zich geïntimideerd voelen. Toch wil ik niet dat die optie helemaal verdwijnt; omdat ik het altijd zo graag wou. Zingen is ook altijd mijn passie geweest, maar die ambitie om psychologe te worden blijft toch knagen. Misschien in andere landen?"
Nog een vraag die niet over je muziek gaat: aan welk op het eerste zicht waardeloos voorwerp dat elke zichzelf respecterende inbreker zou laten liggen, hecht je zelf enorm veel belang?
Sue:"Wel, eigenlijk moet ik zeggen dat ik zo niet echt waarde hecht aan emotionele dingen. Ik heb, om maar iets te noemen, vroeger ook nooit knuffels gehad, wel een slabbetje dat uiteindelijk heel vies is geworden (lacht). Ik zou het wel heel erg vinden als die inbreker foto’s zou meenemen. Aan mijn gitaar ben ik ook gehecht, maar ik denk dat ik me snel zou kunnen hechten aan een nieuwe gitaar."
Slotvraag: als mensen sterven krijgen ze de beruchte ’film van hun leven’ te zien. Als jij jouw film over je leven te zien krijgt, welk fragment over Selah Sue moet er dan zeker in gemonteerd zijn?
Sue:"Je wil het hoogtepunt van Selah Sue totnogtoe? Dan grijp ik toch terug naar bepaalde optredens. Ik heb bijvoorbeeld eens een huiskamerconcert gespeeld voor een koppel dat in de vijftig was. Ze hadden drie kinderen, maar twee daarvan waren overleden op veertien- en negentienjarige leeftijd. Ik ben daar met mijn zus, die mijn roadie is, naartoe gegaan. Ik heb achteraf een heel lieve mail van die mensen gehad dat het hen zo’n deugd gedaan had nog eens jeugd in huis te hebben, dat ze ook zo genoten hadden van de goede verstandhouding tussen mij en mijn zus. Mijn zus en ik zijn dan ook echt heel close, en daar, in dat huis vol mensen en met dat koppel, dat heeft mijn zus en mij wel echt geraakt. Mijn optreden op Marktrock was nog zo’n emotioneel moment. Om te beginnen woon ik al in Leuven, en dan zag ik nog eens allemaal vrienden van vroeger staan. Onder hen twee hartsvriendinnen van vroeger die ik al heel lang niet meer gezien had maar over wie ik wel een lied had geschreven en die ik tijdens dat lied op een gegeven moment zag wenen; zo’n dingen treffen mij echt. Een ander hoogtepunt was toen ik "Break" had geschreven op mijn ep. Eigenlijk is dat mijn grootste trots omdat dat nummer het meeste beschrijft hoe ik me soms kon voelen vroeger en toen die song af was, dat gaf echt een kick. Ook de tournee met Milow was ongelooflijk. Ik heb het niet over foutloze optredens, maar over een zalige sfeer. De andere muzikanten waren allemaal schattekes en heel dat ritueel van er samen naartoe rijden, eten, er zijn voor elkaar, echt ongelooflijk. Er zijn al behoorlijk veel hoogtepunten geweest, nu ik er zo over nadenk."
Welke ambities koester je nog? Welk toekomstig Selah Sue-fragment moet volgens jou nog zeker in die film van je leven?
Sue:"Ik hoop… echt een heel goede, toffe, hechte band te hebben en ik hoop ook heel hard dat ik ga kunnen blijven doen wat ik wil; dat als ik een plaat ga maken ik met een gerust gemoed kan zeggen wat ik wil. Ik hoop ook dat ik op het rechte pad ga blijven (lacht), want daarvan afwijken kan ik echt niet maken. Wat wil ik nog? Eerst zou ik willen reizen, maar daarna wil ik wel een klein gezinnetje met kinderen. En ik zou graag dat gezinsleven willen combineren met optredens blijven geven en platen blijven maken. Ik ben bijvoorbeeld laatst Marie Daulne van Zap Mama tegengekomen op de trein en haar zoontje pendelt constant heen en weer tussen zijn Belgische papa en New York. Wil ik dat wel? Ik wil veel reizen, maar uiteindelijk ben ik enorm gehecht aan mijn thuis. Ten slotte wil ik met heel goede muzikanten werken."
Nageslacht en muziek, ’t is genoteerd. Nog veel succes in 2009!
