Elvis or Betty Boop, Bart of Does. Het is eigenlijk geen keuze want op hun nieuwste plaat serveert het koppel de bekende afwisseling van grillige melodieën met lieflijke liedjes. Op hoop van zegen dat het (iets ruimere) publiek er nu ook eens aan wil.
Twee albums lang golden ze als het best bewaarde geheim van de Vlaamse rock. Zelfs het feit dat John Parish hun Put us in Tune produceerde, deed nog geen stormloop in de winkels ontstaan. Het gebrek aan aandacht voor Thou’s platen was zelfs zo laag dat journalisten er naar het schijnt zelf wanhopig van werden en voor Elvis or Betty Boop dan maar mee op zoek gingen naar een platenfirma. Het werd uiteindelijk toch een release in eigen beheer — waarmee meteen werd bewezen hoe weinig een journalist te betekenen heeft. Maar wat scheelde er dan aan Put us in Tune? Een ernstig geval van The world won’t listen?
Bart: "Er was te weinig geld voor promotie uitgetrokken, er was geen plan en we hadden bij het opnemen van de plaat ook niet genoeg gedacht aan een single. De singlekeuzes die we dan maakten bij de release waren daarenboven nog fout. Put us in Tune is gewoon niet genoeg aan de man gebracht omdat we niet prioritair waren bij de platenfirma."
Does: "In het begin geloofde PIAS wel sterk in ons, zagen ze het echt wel zitten. Maar dat engagement verzwakte erg snel. Elke keer we hen demo’s voor de nieuwe plaat lieten horen, was het verdict steeds: we willen nog meer nummers horen. Op den duur hadden we twee platen bijeen geschreven en hadden we nog geen antwoord."
"Nu, Pias zat toen ook zelf wel in moeilijkheden en uiteindelijk hebben wij hen voor de keuze gezet: of je laat ons gaan, of je brengt nu een nieuwe plaat uit van ons. Ze hebben ons laten gaan."
enola: En daar stonden jullie?
Does: "Daar stonden wij, maar aanvankelijk waren we daar blij mee, omdat we onze eigen baas waren. ‘Nu gaan we het allemaal zelf doen én minstens even goed’. Die idee. Uiteindelijk: als je zelf de promotie van je groep doet, ben je zeker dat je prioritair bent."
"Natuurlijk vielen we daarna in een zwart gat. We hadden het gevoel dat niemand ons wilde hebben. En dan is de plaat opgenomen en suggereert je manager je toch nog eens opnieuw te gaan shoppen bij de platenfirma’s zodat je een goede promotie kunt krijgen. Daar zagen we erg tegenop, maar uiteindelijk hebben we die raad toch opgevolgd. Resultaat: na twee maanden wachten en weer geen reacties zaten we met nog meer vragen. Maar nu zijn we erg tevreden hoe we het zelf hebben kunnen doen."
Bart: "We zijn trots op ons label. We beslissen alles zelf — in samenspraak weliswaar met de manager en met Bang! (doet de distributie, mvs). Niemand staat boven ons, en dat is aangenaam want als onze single niet aanslaat, hebben we dat enkel onszelf te verwijten. En als er reacties komen, kunnen we dezelfde dag nog reageren."
"We krijgen heel veel mails met de vraag waar je "Speakers" kunt kopen. Nu, dat is niet te koop, maar met een laatste wanhoopspoging hebben we het zelf uitgebracht: we hebben vijftig cdr’s gemaakt en die in een zelfgemaakt hoesje gestoken. Ik kan je verzekeren dat daar heel wat werk in is gekropen om die vijftig hoesjes te knippen en te plakken." (toont een kunstig hoesje met een Betty Boop met uitvouwbenen heeft — dit moet een collector’s item worden, mvs)
Does: "Dat was werken in familieverband, op een zondagnamiddag met broers en ouders rond de tafel."
Bart: "Nu weten we ook hoeveel alles kost. Zo is het geen toeval dat het hoesje maar één dubbelgeplooid blad is. We hadden geen zin om er meer te maken: Does heeft in een week tijd PhotoShop onder de knie moeten krijgen. Hoeveel kleuren je kunt gebruiken voor welk budget is nog zoiets dat we geleerd hebben. En dat is leerrijk, want bij een platenfirma zit je in een roes: iemand anders betaalt toch en dan herinner je je dat je bij de vorige plaat absoluut zilver in de hoes wilde. Als ik nu zie hoeveel dat kost, begrijp ik waarom we nog altijd geen royalties hebben ontvangen."
enola: Ondanks de magere verkoop hier werd Put us in Tune ook uitgebracht in de Verenigde Staten.
Bart: "PIAS werkt erg nauw samen met Dave Sardy van Barkmarket (produceerde eerder platen van Soulwax en Mauro, mvs), die een eigen label heeft: Seethrough Broadcasting. Sardy zag de naam van John Parish op Put us in Tune staan en was onmiddellijk geïnteresseerd om ons in Amerika uit te brengen. Met goed gevolg: we weekten heel wat reacties los in het wereldje van de collegeradio’s. Er kwamen zelfs aanvragen om er te gaan spelen, maar dat was zonder de steun van de platenfirma onmogelijk. Voor Elvis or Betty Boop willen we dus zeker ook verdeling daar."
"Op een gegeven moment stonden we daar op nummer veertig in een top 200 die samengesteld wordt op basis van airplay op dat soort universiteitsradio’s. In die lijst hadden daarvoor enkel Hooverphonic en Front 242 gestaan, wat Belgische muziek betreft."
enola: Heeft John Parish de nieuwe plaat al gehoord?
Bart: "Hij zegt blijkbaar in elk interview dat onze cd fantastisch is."
Does: "En dat is vreemd: want had hij Elvis or Betty Boop geproduceerd dan had die helemaal anders geklonken. Daar ben ik zeker van."
Bart: "Onlangs draaide hij in Mixtuur op Klara een hele week lang zijn platenkeuze. Erg leerrijk. Plots draaide hij de ongemasterde demoversie van Viewmaster van ons. Tof, want John is iemand met een erg uitgesproken mening over muziek. Als hij het niet goed vindt, ga je het ook weten."
enola: Hoe kwamen jullie indertijd bij hem terecht?
Bart: "Wij wisten eigenlijk niet dat hij zo’n bekende producer was. Voordien kenden we hem vooral van Dance Hall at Louse Point, zijn project met PJ Harvey. Die klank vond ik niet goed passen bij ons maar omwille van PJ Harvey’s To bring you my Love — dat door Flood en Parish is geproduceerd — wilden we met Flood opnemen. Hij heeft helaas echter een erg professioneel management dat je telkens heel vriendelijk afscheept. En John wilde wel."
enola: Wat is dat toch met die grote buitenlandse producers dat die Belgische groepen hen zo gemakkelijk gestrikt krijgen?
Does: "Volgens John doen wij Belgen waar wij zin in hebben en sluiten wij weinig compromissen. En dat is in Engeland wel anders: het zijn allemaal Coldplays of wat er op het moment maar hip is. Hij vroeg dus belachelijk weinig geld: I want to do it at any price, zei hij. Zelfs dat hadden we echter niet. Gelukkig heeft Fred van het vroegere Brinkman Records ons dat dan voorgeschoten. Om dat terug te betalen hebben we dan de tournee gedaan met Theater Zuidpool waarbij we de muziek voor het stuk De Drumleraar verzorgden."
enola: Put us in Tune was alles wel beschouwd een prestigieuze zaak: opgenomen met John Parish in de Portisheadstudio’s, uitgebracht in de Verenigde Staten… Is Elvis or Betty Boop een back to basics-plaat?
Bart: "Ja. En bewust. Dit was eigenlijk ons hobbyrama-project: met matrassen en isolatiewol die we her en der losgekregen hebben, installeerden we op de gelijkvloerse verdieping een opnameruimte — die moet zowat vijfhonderd oude franken hebben gekost — en boven op de zolder hebben we met materiaal van Boy en Pim (de andere groepsleden) een goede studio gebouwd. Vandaar dat we inderdaad de buren in het cdboekje bedanken: we zijn hen voor alle zekerheid maar gaan waarschuwen wat er bij ons gaande was en hebben met hen rekening gehouden. Dat wil zeggen: ten laatste stoppen met opnemen om half elf ’s avonds en pas beginnen om tien uur. Echt lawaai maken konden we pas vanaf twaalf uur want één van onze buren werkte nachtshifts. Maar zolang het muziek was, mochten we lawaai blijven maken van buren Odillon en Laura. We hebben nooit klachten gehad. Blijkbaar zijn ze ons geluid altijd blijven aanvaarden als muziek."
