Drie jaar na Luminous is er met V eindelijk nog eens een nieuw album van The Horrors. En de vaandeldragers van de postpunkrevival hebben een prima plaat gemaakt. Tijd voor een interview!
Al heeft frontman Faris Badwan daar duidelijk minder zin in. Hij is net vanuit Tokio in New York aangekomen en kampt dus met een uit de kluiten gewassen jetlag. Tel daar nog bij dat hij al een hele dag het ene interview na het andere geeft, en je weet waarom hij niet overloopt van enthousiasme. In de vraag waarin de nieuwe Horrorsplaat van zijn voorgangers verschilt, heeft hij dan ook duidelijk geen zin.
Faris Badwan: “(diepe zucht) Nee, niet die vraag. You’re not having that one. Het spijt me. Maar je bent vandaag al de tiende met die vraag.”
enola: Okay. Jullie kozen Paul Epworth als producer. Was er iets aan zijn manier van werken dat voor jullie verrassend was?
Badwan: “Wel, we gebruikten nooit eerder een externe producer. We hadden onze eigen studio en deden de productie van onze platen zelf. En dat werd een beetje claustrofobisch. We hadden nieuwe omstandigheden nodig. En Paul is een onvoorstelbaar getalenteerde producer. De grootste impact die hij voor ons had was dat hij… (denkt na) Weet je, het is soms verleidelijk om een idee af te voeren nog voor je het echt de kans hebt gegeven om tot zijn volle potentieel uit te groeien. En al te vaak voerden we ideeën af omdat we het gevoel hadden dat we het al eens deden of ze simpelweg niet zo goed vonden. Paul leerde ons geduldig te zijn, liet ons wat langer werken aan ideeën en bracht ons bij dat we ons oordeel soms beter wat uitstellen. He stops people from saying no to things.”
enola: Waren er platen of boeken die een bijzonder invloed hadden op de nieuwe plaat?
Badwan: “Ik weet niet hoe anderen het aanpakken, maar als wij beginnen met opnemen stoppen we volledig met muziek van anderen te beluisteren. We luisteren echt een tijd naar niets. Niet dat er helemaal geen invloeden doorsijpelen, maar het is niet zo dat we anderen proberen te evenaren of zo. We sluiten ons gewoon helemaal af tijdens opnames. Soms luister ik drie maanden lang niet naar andermans platen — omdat we ’s avonds vaak zo lang aan een stuk doorwerken. Het klinkt ongeloofwaardig, maar het is zo.”
enola: Is dat dan een bewuste keuze om je hoofd leeg te maken?
Badwan: “Neen, het is gewoon… (denkt na) Weet je, de songs liggen op dat moment voor ons en zij beslissen zo’n beetje waar we naartoe gaan. En dan is er geen plaats in ons hoofd voor andere muziek. Als ik thuiskom na een dag in de studio is het enige wat ik wil mijn hoofd leegmaken. Ik kan het dan gewoon niet meer aan om nog naar muziek te luisteren. Maar als ik teksten schrijf, lees ik wel veel boeken. Voor deze plaat was William Gibsons “Neuromancer” erg belangrijk voor mij. Het boek had een grote invloed op de esthetiek van de plaat, het artwork en veel van de teksten.”
enola: Je bent zelf illustrator en beeldend kunstenaar. Heb je het artwork voor deze plaat zelf gemaakt?
Badwan: “Het beeld op de voorkant van de hoes van de plaat heb ik niet zelf gemaakt. Dat is van Eric Ferguson, een erg getalenteerde kunstenaar. Maar ik heb wel alles voor de binnenkant van het boekje gemaakt, al de neonlichten en zo.”
enola: Wat heeft de nabije toekomst in petto voor The Horrors en voor jou persoonlijk?
Badwan: “We gaan nu uitgebreid touren. Verder weet ik het niet goed. Normaal gezien voel ik me na het opnemen van een album zo uitgeput dat ik zelfs niet kan denken aan de volgende, maar ik voel me goed na deze. Alsof we meteen weer de studio in kunnen duiken. Maar we gaan dus eerst een lange tournee doen. (denkt na) En ik heb als producer gefungeerd voor anderen, voor een band die Let’s Eat Grandma heet en ook voor HMLTD. Dat is trouwens een geniale nieuwe band. Zeer agressief en theatraal. En met felle kleuren. Ze ontwerpen verbluffende decors en letten op elk detail tijdens hun optredens. Het is de beste band die ik in de laatste vijf jaar gezien heb. Dus misschien ga ik wel nog wat productiewerk doen. En ik wil ook nog een nieuwe plaat maken met Cat’s Eyes, mijn andere band. Er liggen dus nog drukke tijden in het verschiet.”
enola: Zijn er concerten of locaties in de tournee waar je speciaal naar uitkijkt?
Badwan: “Wel, ik ben op dit moment in New York en ik heb echt zin in het Noord-Amerikaanse luik van de tour. Ik hou echt van de VS, ik voel me er echt thuis. Meer dan in Engeland. Als ik hier land, heb ik altijd het gevoel dat ik thuiskom.”
enola: Waarom is dat dan? Hou je niet meer van Engeland?
Badwan: “Toch wel, ik hou best van Engeland maar… (denkt na) Omdat ik maar voor de helft Engels ben en voor de andere helft Palestijns heb ik niet gevoel dat mijn wortels echt in Engeland liggen. Ik kan me niet altijd zo goed identificeren met Groot-Brittannië.”
enola: Hoe was het eigenlijk om met Depeche Mode op tour te gaan?
Badwan: “Het was echt een leuke ervaring. Hun eerste album bijvoorbeeld vind ik fantastisch. Ik geniet niet altijd van zulke stadiontournees, maar deze was echt fijn om te doen. Depeche Mode is een band die is begonnen met een DIY-mentaliteit die erg lijkt op de onze. En ze hebben een fantastische carrière uitgebouwd. Dat is best inspirerend. Het publiek was ook really cool.”
enola: Wat zijn eigenlijk de raarste fans of situaties die je al meemaakte. Ik kan me voorstellen dat The Horrors soms vreemde vogels aantrekt.
Badwan: “Ja, dat klopt wel. De hoeveelheid freaks and weirdos die wij al tegen het lijf liepen… Als je in een band speelt, ben je een magneet voor psychisch gestoorden. Natuurlijk hebben we ongelooflijke fans en ik heb een massa interessante mensen leren kennen door in The Horrors te spelen. Maar anderzijds heb je de mensen die een tikkeltje onstabiel zijn, om het nog zacht uit te drukken. Maar ik hou daar wel van, het fascineert me. (denkt na) Nog maar pas was er een kerel die mijn gezicht op zijn arm liet tatoeëren. Het gekste was een meisje dat de mensen van de security wijsmaakte dat ze mijn vrouw was en zo backstage geraakte. We liepen onze kleedkamer binnen en daar zat ze met een kaalgeschoren hoofd stilletjes in een hoekje. We begonnen met haar te praten en ze vertelde dat ze lid was van Owsley Stanley’s Acid Cult en dat ze gestuurd was om ons te vragen of we lid wilden worden en naar San Francisco wilden verhuizen. Weet je wie Owsley Stanley is? Hij was de belangrijkste lsd-dealer in San Francisco tijdens de sixties.”
enola: Timothy Leary doet bij mij wel een belletje rinkelen.
Badwan: “Ja, Stanley behoorde tot dezelfde scene als Leary. (denkt na) Uiteindelijk bleek dat ze schizofreen was. Het strafste was dat ze drie jaar lang na elke show die we speelden de concertzaal belde, verklaarde dat ze mijn vrouw was en mij dringend wou spreken. Waar in de wereld we ook speelden. Talloze keren kreeg ik boze uitbaters aan mijn been die verontwaardigd waren omdat ik zogezegd mijn vrouw negeerde. Pretty crazy.”
enola: Heb je dan ooit met haar gepraat?
Badwan: “Ja, soms praatte ik wel even met haar. Ze stuurde ons ook vaak beledigend bedoelde boodschappen. En zo zijn er een hoop mensen… Een ander meisje reisde van Australië naar Engeland, zocht uit waar ik woonde en bleef een week lang op mijn drempel zitten. Man, we hebben zoveel gekke toestanden meegemaakt. Genoeg om een dik boek mee te vullen.”
