In den beginne nog alom kritisch bejegend als doorslagje van duistere bands als Joy Division, The Birthday Party en Bauhaus, heeft The Horrors zich vier albums verder weten te ontpoppen tot een spannende muzikale entiteit die heel erg hard over een eigen mombakkes beschikt.
De band combineert synthesizers met gitaren op een manier die wel eens aan The Cure, Simple Minds en consorten doet denken. Toch is de band meer dan een soort eenentwintigsteeeuwse newwaveband. Want Faris Badwan en zijn medestanders lijken inspiratie te putten uit de hele Britse popgeschiedenis. Ze schijnen trouwens meer begaan met het uitbouwen van een oeuvre dat de tand des tijds kan doorstaan, dan met het scoren van een instant hit. En dat voor een door en door Britse band. Respect!
De eerste drie minuten van opener “Chasing Shadows” lijken wel een field recording van de jungle in een of ander tropisch oord. Borneo bij nacht, iets in die aard. De rust verdwijnt echter snel als de song echt begint. Knallende, met reverb overgoten drums, meanderende, de achtergrond overheersende synthesizers, melodisch overstuurde gitaren, de zoetgevooisde melancholieke vocalen van Faris Badwan: de toon voor de resterende negen songs is meteen gezet.
Bij een song met een titel als “First Day Of Spring” verwacht je een happy zomers liedje. Toch? Fout gegokt: zelfs een song over de lente klinkt bij The Horrors herfstig. Na een dikke drieënhalve minuut lijkt het lied klaar, tot het onder aanvoering van een oersimpele baslijn en een traag slepende en vegende synthesizer nog even heftig nazomert. Ook “So Now You Know” begint met zo’n rustig opgebouwde intro vol minutieus gearrangeerde synthklanken.
De intro van “Jealous Sun” heeft wat van een kudde zatte stofzuigers. De rest van het nummer klinkt als een wat minder zonnige versie van Tame Impala’s psychedelica. Britstonerpop zou je het kunnen noemen. En oh ja, is dat een opstijgend vliegtuig ergens achteraan in de song? In “Falling Star” eist de dan slijpende, dan weer cirkelzagende gitaar van Joshua Hayward de hoofdrol op, met bijrollen voor een stel lieflijk klaterende orgelklanken en drumpartijen die bijna hiphopbeats zijn. Badwan klinkt hier als een kruising tussen een jonge David Byrne en Morrissey.
De vooruitgeschoven single “I See You” is misschien wel de beste lap muziek die The Horrors al afleverde. Het nummer bestaat eigenlijk uit twee helften: de popsong “I See You” en de fantastische, bijna vier minuten durende instrumentale coda die er als een episch schiereiland achteraan hangt. Een coda die doet denken aan het betere, lang uitgesponnen werk van pakweg Sonic Youth, The Who of The Doors.
Tijdens “Change Your Mind” wagen Badwan en co zich aan een soort van slome cocktailjazz in de strofes en iets wat van ver op The Smiths lijkt in de refreinen. En oh ja, het is al van U96 geleden dat duikbootgeluiden nog eens zo’n prominente rol speelden in een popsong. “Mine And Yours” krijgt kleur door een slidegitaar, enkele subtiel gemixte, bijna weggemoffelde blazers en een croonende Badwan. En tijdens afsluiter “Sleepwalk” begonnen we spontaan over Gary Numan te mijmeren. Misschien omdat het geraamte van de song wel wat weg heeft van diens grote hit “Are Friends Electric?”.
The Horrors maakt popmuziek, maar u verwacht van hen beter geen hapklare brokken. Daarvoor klinkt de band net iets te avant-gardistisch. Net als hun vorige platen heeft Luminous een flink aantal luisterbeurten nodig vooraleer de songs zich van hun mooiste kant beginnen te tonen. De band klinkt echter bekend in de oren en tegelijk helemaal als zichzelf. Laat u dus niet ontmoedigen bij een eerste beluistering, bijt door en wordt gewaar hoe The Horrors zijn beste plaat tot nu toe maakte. En wie hun vorige albumSkying – ook al niet van de poes – heeft gehoord en hun livereputatie kent, weet wat dat betekent. Met deze majestueuze digitale muur van geluid moeten zelfs de grootste Zuid-Amerikaanse stadions probleemloos op hun kop gezet kunnen worden. Deze zomer afspraak op een of ander festivalterrein?
