Drie jaar geleden nog een gecontesteerde Rock Rally-overwinnaar, vandaag een van de bands die dit jaar zijn stempel lijkt te drukken op de vaderlandse rock. Hun single was afgelopen winter een van de catchy lichtpuntjes in de playlists en de titelloze debuutplaat blijkt een uppercut van jewelste. Een kleine introductie tot de band, door de band.
De carrière van The Hickey Underworld lijkt in een stroomversnelling te komen. Drie jaar nadat de Antwerpse band de eerste plaats op Humo’s Rock Rally wegkaapte, ligt een eerste langspeler in de winkel. De plaat wordt de avond van de release voorgesteld in de AB Club, waar de band kan pronken met het bordje “uitverkocht”. “Ach, een zaal uitverkopen”, relativeert frontman Younes Faltakh. “Het is de plaatvoorstelling, dus sowieso staat de gastenlijst van het concert barstensvol.”
Toch is het een mooi voorlopig hoogtepunt in de bijna vijftien jaar dat The Hickey Underworld, in een of andere vorm, blijkt te bestaan.
“Bestaan zou ik het niet per se noemen”, zegt gitarist Jonas Govaerts. “We spelen al vijftien jaar samen.” Die nuance blijkt belangrijk. “De muziek was kut, vroeger”, zegt Govaerts met een uitgestreken gezicht. “We konden echt niet met die muziek naar buiten komen. Het was volkomen kut.” Een aantal bezettingswissels later, blijkt een en ander beter mee te vallen. Ongeveer vijf jaar geleden begon The Hickey Underworld immers stilaan definitief vorm te krijgen. “Toen kwam Jimmy (Wouters, drummer) erbij. En zowat anderhalf jaar geleden vervoegde ook Georgios (Tsakiridis, bassist) de groep.”
Veel spelen bleek ook zeer belangrijk. “Na verloop van tijd”, analyseert Govaerts de geschiedenis van zijn band, “werden we minder kut. Het volgende stadium was ‘ca va’ en toen werd het ‘oké’.” Voor waar de band vandaag staat, heeft de gitarist echter geen omschrijving. “Voorbij oké”, noemt Govaerts het.
Al is ook dat niet zeker. “Voor ons is het nog altijd kut”, zegt Govaerts. Dat was ooit anders. “In het begin, toen we dus volkomen kut waren, vonden we onszelf fantastisch. Tot je het een tijdje later opnieuw hoort en je beseft hoe fout je zat.” In dat geval bestaat natuurlijk het risico dat, over enkele jaren, ook The Hickey Underworld kut zal blijken te zijn. “Misschien wel”, geeft Govaerts met een gespeelde bibber in de stem toe. “De kans is groot”, vult Faltakh aan. “Maar het risico is beperkt. Ik ben momenteel nog altijd zeer tevreden en het is ondertussen al negen maanden geleden dat de cd is opgenomen.”
Zo’n lange periode tussen opname en release is vrij uitzonderlijk, maar ze is er niet zomaar. The Hickey Underworld wou niet over één nacht ijs gaan en zijn plaat bij het eerste het beste label laten verschijnen.
“In het zoeken naar een label hebben we enorm veel tijd gestoken”, aldus Govaerts. “En we hebben lang onderhandeld voor we getekend hebben”, voegt hij daar aan toe. Op het eerste gezicht is ook dat vreemd. Na decennia vol popplaten zou je denken dat het contract van een debuterende groep snel opgesteld is. Niet dus. “De afgelopen jaren is de hele muziekindustrie op losse schroeven komen te staan”, zoekt Govaerts naar een verklaring. “Bovendien wilden we niet te hard geneukt worden”, wijst Faltakh een tweede reden aan. “Zachtjes, dat willen we wel”, geeft Govaerts toe. “Zo staat het ook in het contract”, gaat Faltakh verder, “dat we zachtjes geneukt zullen worden.” Door wie, dat staat er niet bij, “maar dat maakt niet uit”, volgens Govaerts.
Een tweede reden waarom er een behoorlijk gat gaapt tussen de opname en de release van het debuut, ligt in het feit dat het viertal zelf de strategie wou bepalen waarmee de muziek aan de man gebracht moest worden. Verwarring zaaien lijkt daarbij een belangrijke strategie. Op het internet duiken misleidende filmpjes op die een gefingeerde blik achter de schermen bieden bij het ontstaan van de debuutplaat. “We willen het publiek testen”, klinkt het, “maar we willen dat wel zelf in de hand hebben, anders is er voor ons niets grappigs meer aan.”
De plaat zelf is een productie van Das Pop, maar dat valt er eigenlijk niet aan te horen. “Ik hoor het wel, eigenlijk”, werpt Govaerts tegen. “Maar dan in de sound. Das Pop is een band die heel erg met klank bezig is en die ingesteldheid kan je bij ons ook terugvinden. Ze hebben onze livesound proberen te vatten in de studio.” Maar niet alleen in de opnamestudio ontstond een band tussen de groepen, zo blijkt. “De rol van Das Pop was meer dan die van puur producer”, zegt Govaerts. “Ze waren vanaf het allerprilste begin bij de plaat betrokken en hebben ons op véél vlakken enorm geholpen.”
Toch is er een ding dat onmiddellijk opvalt bij de plaat: single “Future Words” klinkt tamelijk apart tussen de andere songs die bijna stuk voor stuk in je gezicht exploderen. “Vroeger had The Hickey Underworld meerdere gezichten”, verklaart Govaerts. “Na verloop van tijd zijn we geëvolueerd naar een, zeg maar, meer stabiel geluid, een groep met een eigen gezicht. Al blijven we ook nu nog evolueren, natuurlijk. “Future Words” is een van de recentere nummers op de plaat. Mogelijk licht het dus een tip van de sluier over hoe The Hickey Underworld in de toekomst zal klinken.”
