Wat u ziet, is een whiplash. Wat u hoort, is een onverwachts kabbelend stukje muziek. Help, The Haunted is een beetje in de war.
The Dead Eye schiet best nog aardig uit de startblokken met de spokende intro en opener "The Flood", een even gedreven als archetypisch The Haunted-nummer. De rode lijn van rEVOLVEr wordt immers meteen tot in het karikaturale doorgetrokken: het overgrote merendeel van wat op dit schijfje geparkeerd staat, had evengoed op dat laatste album kunnen prijken. Het tempo wordt verder naar beneden gehaald, de cleane stukken hebben nadrukkelijker om een plaatsje gevochten en het geheel klinkt alweer een pak gepolijster. Toegankelijker ook: alles valt netjes op zijn plaats, wat een, hoewel érg pissed-off, (godbetert) prettig beluisterbaar album oplevert. Wanneer de ziedende Zweedse thrash even aan de leiband wordt gelegd ten gunste van de meer melodische passages, heeft de band duidelijk goud in handen. Jammer genoeg slaagt die afwisseling er even vaak (lees: zo ongeveer op de helft van alle nummers) in de fut er volledig uit te zuigen.
En dat is dodelijk. Zelfs het kleinste kind weet immers dat een metalband zonder fut is als Rambo op de dag van de wapenstilstand: schrijnend irrelevant. En dat terwijl we de band op de laatste editie van Dour ei zo na nog de tent zagen afbreken. Het kan verkeren. Wie ons toen had durven zeggen dat diezelfde band ons een handvol maanden later een onwaarschijnlijk absolute sof als "The Medusa" of "The Failure" (nomen est omen!) zou voorschotelen, was waarschijnlijk publiekelijk gelyncht. De dreiging die The Haunted eens zo triomfantelijk over de riffs drapeerde, hangt er bij als de geverfde achtergrond bij een low budget-horrorfilm: het werkt af en toe, maar even vaak gewoon totaal niet. "The Medication" en "The Stain", zowat de enige nummers die nog voluit durven te gaan, zijn dan ook niet meer dan een paar halfslachtige oorvijgen na Pasen.
Moeten we dan respect hebben voor de weg die The Haunted ingeslagen is? Of beter nog: blij zijn? De metaller in ons zegt nee. Terwijl de gemakkelijkheidmens dan weer best wel houdt van al die toegankelijkheid. De meest catchy breaks (en zo zijn er wel een paar) op The Dead Eye kregen ons immers makkelijk mee. Dat het enige kiekenvelstuk van de plaat, het verborgen aanhangseltje van "The Guilt Trip", een even loodzwaar sombere als melige halfbloed-pianoballad is, drukt de twijfelaar in ons echter ongenadig met de neus op de feiten.
The Haunted heeft de meest manifest poppy en niet-scheurende plaat van z’n repertoire afgeleverd. Zelfkennis is het begin van alle wijsheid, zo wreef onze papa ons vaak onder de neus. Als dat waar is, dan is The Haunted nog lang niet thuis, besluiten we met een half oog op de hoes van hun nieuwste boreling. Eén ding moeten we wel toegeven: Dolving maakt het de critici gevaarlijk makkelijk. "Generic symbolic bullshit" zou een veel te harde en onverdiende conclusie betekenen voor zijn band. Maar hij is een wijs man, want ook hij weet het stiekem maar al te goed: This is not his victory. Al kan die er heus nog komen.
