Er zijn weinig groepen die het niet alleen al meer dan twee decennia volhouden maar in die tijd ook een oeuvre hebben weten op te bouwen dat zowel verscheiden als boeiend mag genoemd worden. Het Noorse Motorpsycho is er een van, de andere is uiteraard The Flaming Lips, de band die ooit als een onvervalste indierock/punkband startte maar gaandeweg steeds meer psychedelica en The Beach Boys-harmonieën in zijn geluid smokkelde.
De grote doorbraak kwam er in 1999 met The Soft Bulletin, de plaat die The Flaming Lips op de kaart zette als een prettig gestoorde band die speelde met elektronica, psychedelica en zoetgevooisde harmonieën en bovenal een warm knuffelend gevoel wist op te roepen. De spectaculaire liveshows inclusief confettikanon, mascottes en algemene gekte maakten het feestje compleet. In 2009 gooide de band het roer opnieuw om met het veel donkerdere en bijwijlen chaotische Embryonic, een dubbel-lp die opvallend goed onthaald werd.
De voorbije jaren bevestigde The Flaming Lips zijn naam als uitzonderlijke band door een resem releases uit te brengen die ofwel samenwerkingen waren die onder meer klassieke albums onder handen namen (oa In The Court Of The Crimson King) ofwel vreemd verpakte songs op de wereld loslieten (oa de gummischedel). De voor Record Store Day opgenomen The Flaming Lips And Heady Fwends benaderde nog het dichtst een officiële release. Dat er een nieuwe “echte” plaat op til stond, liet de groep eerder dit jaar aan de wereld weten met de single “Sun Blows Up Today”, een vrolijke, zomerse meestamper die evenwel niet op de plaat terug te vinden is (behalve dan als bonustrack op iTunes), en om het allemaal nog wat verwarrender te maken helemaal niet in de lijn ligt van The Terror.
The Terror vormt immers een antwoord op Embryonic door de donkerte van die plaat over te nemen zonder de erbij horende chaos en uitbarstingen te incorporeren. De meer ingetogen aanpak leidt tot een vreemde en duistere rustiek die een album lang consequent wordt volgehouden en bijdraagt tot een gevoel van onbehaaglijke onthechting. Het nog onrustige “Look… The Sun Is Rising” hint al naar het ongemakkelijke “Be Free, A Way” dat onderhuids pulserend open bloeit om daarna zich terug trekkend in de eigen schulp, het pad te effenen voor het in zichzelf gekeerde (en verborgen complexe) “Try To Explain”. Bovenal effent het drieluik evenwel het pad voor het meer dan tien minuten durende pièce de résistance “You Lust”, een auditieve ouroboros die steunt op een repetitief drumritme en bijpassende melodielijn.
De song mag exemplarisch heten voor de plaat die zich in de eerste plaat laat kennen als een ingehouden album, zowel in uitwerking als geluid, dat zijn mozaïsche en complexe structuur weet te verhullen door in te zetten op repetitiviteit en variaties op een thema. Op die manier vloeien de songs achteloos in elkaar over waarbij hun eigenheid en identiteit pas kenbaar wordt op het ogenblik dat ze zichzelf ten volle ontplooid hebben of zelfs op het punt staan de volgende song in te luiden. Die opzet maakt het moeilijk songs los te weken van het geheel en op hun eigen merites te beoordelen. Zo is het titelnummer een prachtige droom met Wayne Coyne in hogere sferen (hij is op de plaat overigens opvallend stil en etherisch, meer deel van het geheel dan erboven uit stijgend) terwijl bijvoorbeeld “Butterfly (How Long It Takes To Die)” psychedelica voor het volgende millennium is.
De donkere titels verraden overigens treffend het geluid en opzet van de plaat zoals ook het weinig verheffende maar daardoor des te effectievere en onbehagen scheppende “You Are Alone” aantoont, ijle heliumstemmen en enkele zware klanken, meer is niet nodig om titel en song samen om te smeden tot een auditieve nachtmerrie die moeiteloos overslaat in het vermelde “Butterfly (How Long It Takes To Die)”. Het dreigend pompende “Turning Violent” bevestigt niet meer of minder dan wat een plaat lang al bezworen werd (minimalistisch, repetitief maar net zo goed sfeervol complex) en maakt zoals zo veel andere songs het bed op voor zijn opvolger, het afsluitende “Always There…In Our Hearts”, dat in tegenstelling tot wat het belooft nauwelijks troost of hoop biedt maar net het thema van de plaat (terreur) opnieuw onder de aandacht brengt.
The Flaming Lips heeft doorheen zijn hele carrière van vele walletjes en stijlen geproefd zonder daarbij zijn eigenheid uit het oog te verliezen of een doorslag van anderen (of zichzelf) te worden. Na de luchtige periode die gestart werd met The Soft Bulletin liet Embryonic een donkerder geluid horen. Dat laatste is behouden voor The Terror maar het geweld van de vorige plaat is ingeruild voor een pulserende sfeerschepping die dichter aanleunt bij onder meer Yoshimi Battles The Pink Robots en daardoor met enige fantasie zelfs beschouwd kan worden als het donkere broertje van die laatste. The Terror laat horen dat The Flaming Lips perfect in staat zijn elke sfeer of gevoel op te roepen zonder ooit als iemand anders dan zichzelf te klinken.
