In zijn woonplaats in Ann Arbor, Michigan is Ron Asheton levenloos aangetroffen. De zestigjarige gitarist was de oprichter van The Stooges en overleed waarschijnlijk aan een hartfalen. Asheton werd zestig.
Ron Asheton is dood. De naam zegt u misschien niet direct iets, maar Asheton was de man die als eerste de akkoorden G, F# en E achter elkaar speelde. Samen met de “Well come on!” van Iggy Pop werd dat “I Wanna Be Your Dog” en daarmee waren niet alleen The Stooges, maar net zo goed punk, en alles wat daarna kwam, geboren. Iggy Pop mag dan wel de attention whore zijn die zorgt dat Stooges-concerten flirten met de grens van een jongerenopstand, muzikaal was het Asheton die voor zo’n solide basis zorgde dat het wangedrag dat door de frontman uitgelokt werd zich nooit tegen de band keerde.
Ron Asheton richtte als negentienjarige samen met zijn drummende broer Scott, jeugdvriend Dave Alexander en de toenmalige Jim Morrison-adept Pop in de tweede helft van de jaren zestig The Stooges op. De groep zou het geen tien jaar, en amper drie langspelers volhouden, maar ze kan gerust gezien worden als een oer-band. Zonder The Stooges bestond de helft van de bands in dit magazine niet. Dat klinkt misschien als een cliché, maar: beluister die drie platen. En beluister vervolgens elke gitaarplaat die gemaakt is na 2001. Of sinds 1991. Of na 1976. Niet alleen experimenteerde het viertal uit Detroit al vroeg met saxofoon en bestaat er zoiets als het wazige en vast zeer interessante “We Will Fall”, The Stooges was in de eerste plaats een withete gitaarband die een onuitwisbare stempel heeft gedrukt.
Vreemd genoeg mag Asheton dan, zeker de laatste jaren, een rustige figuur in onopvallend plunje geweest zijn, iemand die zo’n beetje verscholen stond aan de rechterkant van het podium en de uitspattingen aan frontman Pop overliet. Uiteindelijk was hij wel de man die de slaapkamergitarist in elke misnoegde tiener tot leven wist te wekken. Of het nu “Smell Like Teen Spirit”, “Bullet With Butterfly Wings” of zelfs “Kill For Peace” is: allemaal dragen ze echo’s van de riffs van Asheton in zich.
Hoewel 60, heeft Asheton niet de kans gekregen een grumpy old man te worden. Zelfs tijdens de reünieconcerten die The Stooges –eerst nog als The New Stooges, zonder Iggy, maar met J Mascis- de voorbije jaren gaven, klonk hij nog steeds als de boze tiener die zijn woede met zes snaren en een muur van versterkers wist te kanaliseren. Voor onze woede resten nu alleen nog drie langspelers en een rel wegens geluidsoverlast.
