De orde der dingen is er om gerespecteerd te worden. Een plaat als A Grave Is A Grim Horse uitbrengen in de aanloop naar de zomer? Ons niet gelaten, maar een oordeel vellen, dat doen we pas als de omstandigheden er naar zijn. Deze plaat verdraagt enkel Vlaams rotweer.
Steve Von Till is, net als zijn collega-brulboei Scott Kelly, misschien wel een vrolijke Frans die thuis de ene vunzige mop na de andere uit de mouw schudt, maar bij Neurosis en de soloprojecten valt daar niets van te merken. Waar ze ook bij betrokken zijn, het heeft steeds iets van een zwaar beladen en spiritueel ritueel dat ten dienste staat van de zuivering van de ziel. Idem bij A Grave Is A Grim Horse. Het enige waar een mens aan kan denken, is gitzwarte weemoed, drukkende depressie en het loodzware gewicht van verleden en verantwoordelijkheden.
Veel artiesten proberen een onheilszwangere en/of middernachtelijke sfeer te creëren, om hun werk aan een authenticiteitsinfuus te leggen en vervolgens te stranden bij de voorspelbare consequenties van een ordinair zuipgelag en het armzalige gefilosofeer-met-dubbele-tong waar ze een patent op genomen hebben. Hier gaat het om andere kost: een afrekening met persoonlijke demonen, ijzeren zelfdiscipline en de onaflatende strijd tegen de elementen. A Grave Is A Grim Horse is grauw en rauw als een onherbergzame, bevroren rotsvlakte waar het vaak tevergeefs zoeken is naar leven.
Voor de rockliefhebber zal deze plaat vooral aansluiten bij de asgrijze omzwervingen van boeman Mark Lanegan, met dat verschil dat Von Till zich nog verder terugtrekt in een eigen universum van Spartaanse songs. De korrelige grafstem mag dan wel begeleid worden door Hammond-, cello- en pedal steel-inkleuringen, A Grave Is A Grim Horse zal voor velen te deprimerend, te grijs en te monotoon zijn. Het is een album dat zelfs geharde oren op de proef zal stellen.
Gelukkig wordt er nog geopend met het meest toegankelijke nummer, een brok folkdoom die zich laat voortgeselen door een galeienritme en gierende gitaarlijnen. "Your life is survived by your deeds / We will remember and honor your name", luidt het. Het is verkillend, onheilspellend, en het sluit volledig aan bij de oersamenhorigheid van Neurosis. Door de eenvoudige beelden die hele werelden naar de oppervlakte kunnen brengen, maken de songs van Von Till hem een Man in Black voor de 21e eeuw.
Dat Von Till geen herriemaker is die z’n songs voor een keer wat stiller speelt, wordt bewezen door de keuze van zijn covers en de manier waarop ze perfect ingeschakeld geworden in het geheel. Hiervoor kiest hij niet voor de minste namen: Townes Van Zandt ("The Spider Song"), Lyle Lovett ("Promises") en Nick Drake ("Clothes Of Sand"). Vooral die laatste song, nochtans een wat vergeten item uit Drakes oeuvre, is een poëtische parel die zijn pracht put uit eenvoud en raadselachtige beeldspraak.
Met die update van zijn roots (uiteindelijk is hij niet zo ver verwijderd van de artiesten die begin deze eeuw terechtkwamen op Harry Smiths gecanoniseerde anthologie), semi-parabels over het bewerken van het land, en een directe verwijzing naar Jack Londons roman Valley Of The Moon, over arbeiders die op zoek gaan naar een beter leven, plaatst Von Till zich in een traditie die tijdloosheid en erkenning van het verleden in het vaandel voert. Deze songs hebben geen bindingen met het heden, refereren niet rechtstreeks aan concrete gebeurtenissen of levens. Von Tills songs zijn van nooit en van alle tijden.
A Grave Is A Grim Horse is een repetitieve en zwaarmoedige plaat die negen maanden per jaar best achter slot en grendel blijft. Maar tijdens die drie overige maanden is het uitgelezen kost voor de rusteloze dromers onder ons die het eenvoudigweg niet kunnen opbrengen om de eindeloze spelletjes van imago en aanstellerij mee te spelen. A Grave Is A Grim Horse biedt dan een weg uit het triviale en oorverdovende lawaai van het alledaagse gewauwel.
