Andere vijftienjarigen bivakkeren voor bunkers waar Tokio Hotel
enkele dagen later concerteert of slaan de nieuwste jumpdeuntjes op
in hun mp3-speler, maar de jonge honden van Steak Number Eight
bewijzen dat het ook anders kan. De West-Vlamingen laten de
commerciële carrousel voor wat ze is en pakken op hun leeftijd uit
met een geluid dat zelfs doodgezwegen wordt door de luidsprekers
van vele doorgewinterde muziekliefhebbers. Dat Steak met hun op de
Isis- en Pelican-leest geschoeide sludge Westtalent 2007 won en nu
ook zegevierde in Humo’s Rock Rally maakt hun verhaal des te
uitzonderlijker. Of ze met hun bloederig rauwe postcore-biefstukken
met een gehemelteverwoestende pepersaus ooit de affiche van Rock
Werchter zullen sieren, maakt weinig uit. De Belgische
postrock/sludge heeft er een nieuwe topper bij en dat is wat telt.
O Fortuna, nog aan toe!
Terwijl de opwinding nog nazinderde bij de band in deze
post-Humo’s Rock Rally-dagen peilden we naar de ambities en
aspiraties van Steak Number Eight bij monde van zanger/gitarist
Brent Vanneste.
Gepakt en ge
zakt op het podium
enola: Zijn jullie al bekomen van de Rock
Rally-overwinning?
Nee, het besef dat we gewonnen is nog steeds niet tot ons
doordrongen. Het blijft moeilijk om te geloven. Het is geschift
gewoon!
enola:
Tijdens jullie set in de finale gaf de basgitaar plots de geest.
Vreesden jullie toen voor een podiumplaats?
Ik dacht inderdaad dat onze kansen verkeken waren op dat moment.
M’n hoop ging nog uit naar de publieksprijs. Ik dacht niet dat er
nog meer in zat. Toen ik hoorde dat Team William derde werd en
Jasper Erkens met het zilver ging lopen, was ik zelfs al m’n rugzak
aan het klaarmaken om naar huis te gaan. Daarom stond ik al gepakt
en gezakt op het podium. (lacht)
enola: In De Standaard stond dat de jury geen lef toonde door voor
metal te kiezen in plaats van The Hong Kong Dong. Ik vind het juist
van veel lef getuigen om jullie duistere, onheilspellende muziek te
laten winnen. Hoe zien jullie dat?
Zo zie ik het ook. Ik vind het gedurfd om voor ons te kiezen. Onze
muziek zal nooit een groot publiek bereiken terwijl The Hong Kong
Dong meer potentieel heeft om een grote fanbase uit te bouwen en
radiohits te scoren.
enola: Zal deze zege veel veranderen voor Steak Number Eight?
Ervaren jullie bijvoorbeeld al meer druk dan
vroeger?
Ik heb het gevoel dat er nu van alles op til is. Er zullen
waarschijnlijk een aantal deuren opengaan die voordien gesloten
bleven en de druk begint inderdaad wat te stijgen. Vooral de omgang
met de pers voelt vreemd aan en we zullen aan die extra aandacht
moeten wennen. Maar we proberen die heisa zoveel mogelijk te
relativeren door een beetje onnozel te doen, ons naar onze leeftijd
gedragen dus! (lacht)
Sunn O))) en esoterie
enola: Toen ik vijftien was, bestond m’n kennis van
‘alternatieve’ muziek uit de bands van De Afrekening en daar bleef
het bij. Hoe kwamen jullie op zo’n jonge leeftijd al in contact met
postcore en sludge? Een grote broer met een goede smaak of
zo?
Nagel op de kop! M’n oudere broer luistert naar bands als Isis en
Cult Of Luna en geleidelijk aan begon ik steeds meer op te gaan in
de sfeer van die muziek. Ook de smaak van m’n moeder heeft een rol
gespeeld. Toen ik elf jaar was legde ze al geregeld esoterische
stuff en Sunn O))) op en in het begin dacht ik: ‘fuck, wat is dat
voor lawaai?’. Naarmate het ouder worden, begon ik die muziek
echter meer en meer te begrijpen en liet ik me gretig meeslepen
door die bottenbrekende drones.
enola: Maakten jullie dan van bij het begin rauwe postcore of
zijn jullie langzaam naar dit geluid geëvolueerd?
Nee, in het begin maakten we het soort punkrock zoals het door de
doorsnee tienerrockbands gespeeld wordt. Het overlijden van m’n
broer betekende een kantelpunt in m’n muzikale expressie. Ik
zonderde me af in m’n kamer met gitaar, piano en wat
opnameapparatuur bij de hand en liet me volledig leiden door m’n
emoties. Toen kwam de muziek zoals Steak ze nu brengt naar
boven.
enola: Steak wordt ondertussen al een Amen Ra-kloon genoemd
terwijl er ook veel andere invloeden in jullie materiaal
doorschemeren. Wat vind je van die kritiek?
Een Amen Ra-kloon, serieus? Die bewering vind ik totaal onjuist.
Amen Ra is ongetwijfeld veel zwaarder op de hand dan ons. Die
getergde screams en repetitieve gitaarpartijen maken hun muziek
veel duisterder dan de onze. Met Steak injecteren we ook momenten
van verlichting in onze songs. De zang klinkt af en toe clean en we
werken met melodieuze refreinen die je bij Amen Ra niet zult
terugvinden. De slowmotion-gitaren zijn een vergelijkingspunt, maar
voor de rest…
enola: Zijn jullie muzikale omnivoren of luisteren jullie
vooral naar het genre dat jullie zelf spelen?
Ik luister niet enkel naar Isis en dergelijke stuff. Ook klassieke
muziek vindt z’n weg naar m’n cd-speler en ik kan evengoed uit m’n
dak gaan op een vette trancebeat. Ik heb trouwens ook nog een ander
project met Psygasus. Dat is eerder downtempo trance met
goa-invloeden. We zitten zeker niet vastgeroest in het
postcore-hokje.
enola: Hebben jullie het gevoel dat Steak iets kan betekenen
voor de sludge-scene in België? Of is het genre volgens jullie
gedoemd om in de underground te blijven vertoeven?
Met onze overwinning in Humo’s Rock Rally hopen we toch stiekem om
een groter publiek te bereiken, maar het spelen in een donkere
undergroundpub zou ik toch nooit kunnen missen. We zullen een
evenwicht moeten zoeken tussen de kleine shows en de wat grotere
gigs op festivals en zo.
Geluk met
dame Fortuna
enola: Zijn jullie eigenlijk al lang bezig met muziek
maken?
Ik en Joris (Cassiers, drummer van Steak, red.) zijn
begonnen met jamsessies toen we ongeveer elf jaar waren. Na een
paar maanden al voegde Louis (Provost, red.) zich bij ons
en na lang zoeken kwam Jesse (Surmont, red.) erbij om
Steak te vervolledigen.
enola: Hoe zijn jullie eigenlijk bij Steak Number Eight als
bandnaam terechtgekomen?
Dat is een lang verhaal. Ik zal je de korte versie geven. Mijn
oudere broer speelde bij een andere band, Voidpoint. Het eerste
nummer van hun eerste plaat heette ‘Steak Number Eight’, het was
geschreven voor het achtste lief van de zanger van die groep. Nogal
oneerbiedig eigenlijk, maar we vonden het allemaal wel
grappig.
enola: Ook opvallend was jullie versie van ‘O Fortuna’ van
Orff. Hoe kwamen jullie daarbij terecht?
Dat was behoorlijk snel beslist. De reden is eenvoudig: ‘O Fortuna’
bevat gewoon geweldige postrock-akkoorden en dito melodieën. We
zijn eigenlijk een beetje tegen covers, maar Humo heeft ons
verplicht om er eentje te brengen en we kwamen zonder veel aarzelen
bij Orff uit. ‘O Fortuna’ heeft ons dus geluk gebracht.
(lacht)
enola: Op de Rock Rally zag ik één van jullie ouders een
pijnlijke valpartij maken op het podium om daarna te moshen
vooraan. Hoe groot is hun steun voor Steak?
Dat was niet één van onze ouders, maar de inrichter/kunstenaar van
het café van m’n vader. Onze ouders waren echter ook vol trots
aanwezig hoor. Zonder hun steun zou hetgeen ons nu overkomt, nooit
mogelijk geweest zijn. Ze zijn onze grootste sponsors voor ons
materiaal en brengen ons overal naartoe.
enola: Valt de combinatie school/muziek een beetje
mee?
Dat is een makkelijke: nee.
Kattenkwaad in het repetitiekot
enola: Wat verwachten jullie van de toekomst?
We willen ons gewoon verder amuseren, kattenkwaad uithalen en
prutsen in het repetitiekot. Vooral dat laatste! (lacht)
We beseffen echter ook dat het nu allemaal een beetje serieuzer zal
worden door de grotere shows die we zullen mogen spelen en de
kansen die we gaan krijgen. We willen die ten volle
benutten.
enola: Welke kansen mogen er zich zoal
aandienen?
We zouden uiteraard allemaal graag op Pukkelpop of Dour spelen. Wie
niet?
enola: Straks verschijnt jullie eerste release. Zullen we die
in de platenrekken kunnen vinden?
De eerste 500 exemplaren zullen we in eigen beheer verkopen en
daarna zien we wel wat er gebeurt. Er zullen zeven nummers op te
vinden zijn waaronder de drie Rock Rally-nummers.
enola: Ten slotte: wat is de ultieme ambitie van
Steak?
Opnieuw erg simpel: gewoon onszelf blijven en plezier beleven. Dat
is het allerbelangrijkste!
