Texas, tegenwoordig wordt de staat nog het meest geassocieerd met dumbass eerste klas George Bush Jr., maar ooit – als de wereld op een dag perfect is – zal Texas iedereen aan Will Johnson doen denken. Johnson, soloartiest, frontman van Centro-Matic en van South San Gabriel, heeft met deze laatste groep een nieuwe plaat afgeleverd. Het is — gaat u even zitten — een conceptalbum vanuit het standpunt van een kat geworden.
Ooit deed het woord ’conceptplaat’ alleen ons al angstig in een hoekje kruipen, tegenwoordig worden we al bijna blij als er weer zo’n album verschijnt. The Mars Volta, en eerder ook Queens Of The Stone Age, toonden ons dat conceptplaten niet noodzakelijk made in hell zijn. Ook Neil Young deed, meester als hij is, met Greendale een duit in het zakje en nu is het dus de beurt aan South San Gabriel.
Origineel is het in ieder geval wel. Wij kennen geen enkele andere plaat die de gevoelens van een kater vertolkt. En zeker niet op zo’n geslaagde wijze. Want beste vrienden, we gaan er geen doekjes om winden, The Carlton Chronicles is een zeer geslaagd album geworden. Om u een idee te geven: deze plaat heeft zo’n hoog zondagavondgehalte dat wij hem doorgaans pas rond maandagmiddag durven spelen. Wat dan weer tot gevolg heeft dat we pas tegen dinsdagochtend in bed liggen, want aan een enkele luisterbeurt hebben we lang niet genoeg. (Het moet geleden zijn van die keer dat onze cd-speler een maand lang weigerde open te gaan dat we zo lang naar een zelfde album geluisterd hebben.) Reden daarvoor is dat de negen nummers blijven verrassen. Niet alleen heeft producer Matt Pence elk nummer van een andere klankkleur voorzien, ook de grote variatie in instrumenten zorgt ervoor dat bij elke luisterbeurt nieuwigheden opduiken.
In tegenstelling tot zijn andere band Centro-Matic speelt Wil Johnson bij South San Gabriel de subtiele kaart. Ook dit derde album zit vol melancholie en tristesse, zo vol dat wij bij het beluisteren ervan bijna gelukkig worden. Zachte wiegeliedjes zoals "This Rookie Song" raken je tot op het bot, terwijl een nummer als "Stupid Is As Stupid Does" je vrede doet nemen met, zeg maar, de algemene gang van zaken.
Berusting is dan ook het gevoel dat van de plaat afstraalt. Na beluistering van de avonturen van Carlton – want zo heet de kater dus – is onze enige ambitie rustig voor het haardvuur gaan liggen en een lekker potje spinnen, terwijl een goede ziel ons een schoteltje melk brengt.
