Na zijn succesvolle verfilming van het lichtjes onverfilmbare
‘The Hitchhiker’s
Guide to the Galaxy’ neemt regisseur Garth Jennings wat gas
terug met opvolger ‘Son of Rambow’. Hij kroop in de persoonlijke
pen, liet zich – geheel op eigen risico – overspoelen door de jaren
tachtig en puurde er een nostalgisch kleinood uit dat even
aanstekelijk werkt als het meermaals gebruikte ‘Close to You’ van
The Cure. Nooit meer dan de som van zijn delen en minder memorabel
dan het denkt te zijn, maar dat kunnen we van de jaren tachtig ook
zeggen natuurlijk.
Zomer, 1982. Will Proudfoot (Bill Milner) is een schuchter
jongetje die door zijn strenge opvoeding – samen met zijn moeder,
zusje en oma is hij lid van een conservatieve religieuze
gemeenschap – nogal naïef door zijn droomwereldje huppelt. Wanneer
hij de rebelse Lee Carter (Will Poultner) ontmoet en een bootleg
van ‘Rambo: First Blood’ op zijn netvliezen krijgt gebrand, kookt
zijn op fantasie gedreven kopje bijna over. De twee tegenpolen
slaan de handen in elkaar om een zelfgemaakte sequel te maken op de
Stallone-klassieker. De titel? Son of Rambo…w.
Met die filmminnende premisse heeft Garth Jennings een zeldzame
jeugdfilm gemaakt. Eén die zowel de jeugdige als iets oudere
kijkers moeiteloos zal charmeren. Deels ode aan de verbeelding door
kinderogen (de zelfgebricoleerde stunts doen denken aan Gondry’s
‘Be Kind Rewind’), deels klassieke coming of age met echo’s van
‘The Goonies’ en ‘Stand By Me’. Jennings gooit er bovendien hét
genrekenmerk ‘de afwezige vader’ bij, wat ‘Son of Rambow’ een
Spielbergesk accentje meegeeft. Iets dat alleen maar wordt
versterkt met de kleurrijk tot leven gebrachte jaren
tachtig-setting. En ook al jongleert Jennings niet altijd
evenwichtig met de humoristische en meer serieuze aspecten van zijn
verhaal, toch voelt ‘Son of Rambow’ even fris aan als de
vertolkingen van de jonge helden.
Tijdens het eerste uur is ‘Son of Rambow’ alvast goed op weg om
uit te groeien tot een bijna-klassiekertje binnen het genre. De
personages – twee buitenbeentjes – klikken als overijverige
klappertanden, de evocatie van het tijdskader is leuk (het
namiddagfeestje van de zesdejaars!) zonder geforceerd te zijn en de
fantasierijke prikken maken de prent onvoorspelbaar en origineel.
Let maar eens op de surrealistische scènes waarin de escapades van
John Rambo de dromerige avonturen van Will overnemen. Wedden dat
Terry Gilliam goedkeurend zit te glimlachen? Met zijn cartooneske
filmstijl (er hangt een aangenaam Loony Tunes-aura over de
waaghalzerij) en hoge tempo barst ‘Son of Rambow’ van de energie.
Het is dan ook een beetje jammer dat de aandacht verslapt zodra een
nevenpersonage (een hippe Franse uitwisselingsstudent met een Pepé
le Pew-bles) iets te veel aandacht krijgt en zelfs de centrale
verhaallijn binnendringt. Het blijft leuk, maar Jennings krijgt het
moeilijker om de spontaniteit en het vrijblijvende sfeertje van het
eerste deel vol te houden.
De grootste verdienste van Jennings is misschien wel de manier
waarop hij op onbedwongen wijze eighties classic ‘Rambo:
First Blood’ hanteert als nostalgische kapstok en katalysator voor
de verbeeldingskracht van de twee schooljongens. Aangenaam om te
zien dat de invloed van (gewelddadige) cinema op jongeren niet per
se in een negatief daglicht moet eindigen. En nooit gedacht dat het
idee van John Rambo als rolmodel voor vaderloze tieners zo
ontwapenend en herkenbaar zou zijn.
Maar ‘Son of Rambow’ blijft bovenal een leuke jeugdfilm, waar
zelfs de thema’s van eenzaamheid en vriendschap minder klef en
sentimenteel worden aangebracht dan in Tinseltown. Het hoeft dan
ook niet te verbazen dat de ‘hartverwarmende’ climax zoveel meer
bevrediging oplevert dan eender welke fakegesuikerde resolutie van
over de grote plas. Veel heeft natuurlijk te maken met de twee
beginnelingen in de hoofdrol, die de hele film zonder problemen op
hun tengere schoudertjes dragen. Bill Milner valt nooit door de
mand als de wereldvreemde knul met het hart van goud, maar het is
Will Poultner die geweldig op dreef is met zijn vranke smoel
(skills on toast!) en vlekkeloze komische timing.
Ook al knettert de ambachtelijk opgewekte filmmagie iets minder
vurig tijdens de tweede helft, dan nog blijft ‘Son of Rambow’ een
charmante avonturenkomedie zonder leeftijdslimiet. De filmmaker
speelt op geinige wijze met zijn favoriete medium, terwijl de twee
niet-irritante kindacteurtjes de show stelen met grijnsinducerende
vertolkingen. Watch and learn Dakota. Watch and learn.
