Hoe zou Pink Floyd hebben geklonken mochten ze zijn opgegroeid nadat de punk en de grunge hadden huisgehouden? Het resultaat van deze denkoefening luistert naar de naam Secret Machines en smijt met Ten Silver Drops een tweede album vol gedreven progrock de groep in. En deze keer benaderde de band het opnameproces op zijn Led Zeppelins, vertelt gitarist Ben Curtis: "gewoon tussen het touren door."
Curtis: "We deden er niet te moeilijk over: we traden op, gingen de studio in, terug de baan op, namen weer wat op,… Het gevolg is dat het album een andere feel kreeg. Deze songs speelden we immers eerst live, en de energie die we daarbij terugkregen had zijn invloed op de beslissingen die we in de studio namen. We realiseerden ons meer wat we wilden vertellen, en hoe we dat directer konden brengen. Dat leer je alleen maar door meer met mensen te communiceren. Ten Silver Drops is concreter. Minder vaag."
enola: Jullie debuut Now Here Is Nowhere stond strak van de spanning. Dat is nu wat verdwenen, de sfeer is meer dromerig.
Curtis: "Het is waar we nu staan. Dit is wat nu gemaakt moest worden, waar we staan in onze levens. Op Now Here Is Nowhere wilden we grote statements maken, schreeuwen. Nu is het anders, redelijker: meer van "laat ons er over praten". We moeten niet meer roepen. Er zijn andere emoties om te onderzoeken: vandaag de dag moet je niet meer spanning bijdragen aan de wereld. Het is zo al knetter out there."
"Ons debuut was veel meer zwart-wit, Ten Silver Drops is de kleurversie. Wat ik bedoel: vroeger was alles massief, luid, waardoor het wat tweedimensionaal en plat werd. Deze keer wilden we verschillende schakeringen. Er staan massieve stukken op, maar ook dingen die nauwelijks binnen het gehoor gebeuren: iets gentle dat perspectief geeft aan de grotere stukken. Het is interessanter om zo te werken."
enola: Het gevolg van dat opnemen tussen het touren door is dat jullie eigenlijk min of meer achttien maanden lang de songs van jullie debuut zijn blijven spelen. Verveelde dat niet?
Curtis: "We’re a touring band. Onze sterkte is live spelen: dan voelen we ons op ons best. Het was soms wel moeilijk: we hadden het gevoel dat we onszelf met Now Here Is Nowhere moesten verantwoorden. We voelden heel wat vraagtekens, we moesten mensen hun vertrouwen winnen, bewijzen dat onze muziek geen accident was. Ik kijk er naar uit om nu opnieuw te gaan touren omdat we dat niet meer moeten doen: je houdt van ons of niet, maar je weet wat je moet verwachten. Die last is van onze schouders."
enola: "We zijn er nu achter dat we niet denken als de meerderheid van de Amerikanen," zeiden jullie na het verschijnen van Now Here Is Nowhere. Is ook deze plaat politiek?
Curtis: "Op een andere, meer introverte manier. Het draait om moeilijkere emotie maar we hadden het gevoel dat dit moest gebeuren. Als je ziet wat er allemaal gebeurt in de wereld… we wilden onderzoeken hoe wij reageren op bepaalde situaties, op wat omgaat in de wereld."
"Het is ook een weerspiegeling van die achttien maanden touren. Elke avond bevonden we ons op een andere plaats en we leerden dat mensen nog altijd het belangrijkste zijn. Daarom heb je ook meer personages in de songs hier en daar. Ik heb frictie nodig, mensen om me heen."
enola: Wat heeft Texas eigenlijk met die psychedelia? Met Tripping Daisy, Polyphonic Spree, Flaming Lips, jullie… komen er behoorlijk wat progrockbands met een druggy hoek af uit de staat.
Curtis: "Goeie vraag. Er is gewoon ruimte voor. Dat is één van de betere kanten aan dat stuk van de wereld. Mensen kiezen hun weg: ’ik doe mijn ding, jij het jouwe, don’t worry.’ Er is ruimte genoeg om dingen te verkennen. En het is er zo heet dat onze hersenen wat gekookt zijn." (lacht)
enola: En toch verlieten jullie Texas voor New York.
Curtis: "Je leeft er te erg in een vacuüm en het heeft ook te maken met de manier waarop er met het milieu wordt omgegaan. We wilden daar niet aan bijdragen, we wilden uit onze auto komen, niet moeten rijden en zo weinig mogelijk benzine verbruiken. Het kost ook veel tijd om door Texas te rijden en dat was niet goed voor onze muziek."
"We moesten vereenvoudigen. In New York zijn er tenminste zalen om op te treden, veel mensen, energie en interactie. Veel Europeanen realiseren zich niet dat mensen in de States gewoon niet meer in contact met elkaar komen: je wandelt je deur uit, je garage in, je auto in, rijdt naar je werk, een garage in, je pakt de lift alleen, naar je bureau waar je op je eentje zit en je gaat in omgekeerde volgorde naar huis. Er is geen menselijk contact meer."
enola: Ondertussen dienen de beroemde fans zich al aan. Niet alleen David Bowie had lof te over voor jullie, Stephen Morris van New Order vond jullie samen met The Rapture "één van de weinige nieuwe groepen met persoonlijkheid."
Curtis: "Voor mij is New Order een grotere invloed geweest dan Pink Floyd. Ja hoor, we benaderen muziek vanuit een meer rockgericht standpunt, maar het mechanische en het repetitieve zit er ook bij ons wel in. Ook wij willen net als hen dance-elementen in onze muziek incorporeren, al doen wij het wat zweveriger."
"Ook live maken we er liever één lange flow van zoals in dance, we hebben sowieso niet veel te zeggen tussenin en mensen houden daar niet van. Het is hoe we in elkaar zitten: als we begonnen zijn, willen we niet stoppen onderweg. Het is geen verlegenheid, ik voel me wel comfortabel met mensen te praten in publiek, we willen gewoon de mood niet breken. Zoals bij een film wil je je ook niet plots realiseren dat je eigenlijk naar een film aan het kijken bent, maar je wil er volledig in ondergedompeld zijn."
enola: Jullie hebben onder andere met Chemical Brothers getourd. Niet de meest voor de hand liggende keuze.
Curtis:"En toch houdt het steek: Tom & Ed van de Brothers zijn grote muziekfans die hun inspiratie uit gelijkaardige inspiratiebronnen als wij halen. Alleen maken zij er dance music mee. Dat trancy, zwaar repetitieve doen wij ook, maar dan met songs."
De fans die eigenlijk voor Chemical Brothers kwamen volgden wel. Al zijn ze in de grote steden duidelijk meer openminded. Maar op andere momenten zag je ze soms kijken van "hey, ik kwam hier om te clubben met mijn vriendin, wat staat die rockband daar te doen?". Ach, gewoonlijk was iedereen tegen het einde van onze set wel overtuigd."
