Het was hard neerkomen voor de jongens van Saybia: na een lange tour waarin ze zich — wat meer dan gezond — aan allerlei esbattementen hadden overgeleverd, stond de groep bijna op springen. Geen wonder dus dat het schrijven van die tweede plaat niet zo vlotjes liep als gedacht. Het is een verhaal dat zo oud is als de rock ’n roll zelf en These Are The Days is dan ook een archetypische katerplaat (denk ook Placebo met Without You I’m Nothing).
"Nothing has changed/I feel exactly the same. As before we went cruising in a high speed lane/I’m still dreaming of open sky, open road/But the grass is not greener on the other side/I know by now ’cause I walked the red carpet and died": Soren Huss valt op opener "Brilliant Sky" meteen met de deur in huis: deze plaat gaat over Saybia en die moeilijke periode na het touren toen de groep op splitten stond. Moraal van het verhaal: we kunnen er weer tegen, older, sadder and wiser.
Dat de groep een stuk weggeëvolueerd is uit de poprockrichting wordt met die single ook meteen duidelijk. Het mag bij momenten wat potiger deze keer. Ook "Bend The Rules" is daarna dus een lekker up-temponummer waarin Huss betere tijden voor de band herinnert.
These Are The Days is dan ook een plaat die nadrukkelijk gaat over hoe het was om de afgelopen twee jaar in Saybia te zitten: vrijwel elk nummer snijdt op de één of andere wijze de slechte relaties in de band aan of hoe ze er nadien bovenop zijn gekomen. Nog het meest in "We Almost Made It" dat halverwege middels een melancholische Counting Crows-accordeon eindelijk boven de middelmaat wordt uitgetild. Hier werkt het perfect, maar om een zeurderig nummer als "Haunted House" te redden is helaas meer nodig.
Met "Surrender" leveren de jongens een echte aanstekerballad af, maar wel één op niveau, die het sterke openingstrio vervolledigt. Daarna zakt het niveau met wisselend resultaat. "Guardian Angel" is best passabel, "Stranded" slaagt er niet in ons te overtuigen. De afsluitende track "Untitled" zorgt uiteindelijk voor een halfslachtig einde. Dertien minuten lang pingelt het een niet onaardig eind weg, maar "overbodig" dringt zich toch als oordeel op.
Wel leuk: de gitaar van "Soul United" die zo weggelopen lijkt uit "Shine" van Collective Soul en "Flags", weer zo’n nummer dat nadrukkelijk over de crisis in de groep gaat. Het heeft de mannen van Saybia duidelijk geen deugd gedaan zo hard met hun voeten weer op de grond te komen. Voor de gelegenheid grijpen ze nog eens terug naar de lekker galmende sound van hun debuut The Second You Sleep. Niettemin kleeft het nummer niet echt aan de ribben, hoogstens duikt het gevoel op dat het live wel eens een stuk beter zou kunnen klinken.
These Are The Days overtuigt niet helemaal. Het openingstrio doet het beste vermoeden, her en der hebben "We Almost Made It" en "It’s Ok Love" nog een klassevol moment. Na elkaar geplaatst lijden de songs echter aan gelijkvormigheid, ondanks een uitgebreid instrumentarium (banjo, accordeon,…) dat meerdere malen aan Counting Crows doet denken.
En toch willen we Saybia niet afschrijven. Net zoals je je vrienden al gemakkelijker eens een stommiteit vergeeft, begrijpen we dat de groep het clichéverhaal niet konden vermijden. Nu ze dat achter de rug hebben, kan het alleen maar bergop. Benieuwd of ze op hun volgende plaat kunnen bewijzen dat dit maar een halfslachtige fase is. Eerst en vooral kijken we echter uit naar hun passage in de Botanique op 7 november.
