Een metalband die na meer dan 17 jaar nog eens een plaat uitbrengt: ons ‘has been’-alarm stond al meteen roodgloeiend. Meestal zijn dat soort reünies meer het resultaat van acuut geldgebrek dan van creatieve inspiratie. Dat uit zich vaak in hopeloos gedateerd materiaal (of nog erger: potsierlijke pogingen om ‘hip’ te klinken), moddervette zangers die geen halve noot meer kunnen nazingen en optredens vol reumatisch rock & rollvertoon. Godzijdank bespreken we hier niet de nieuwe Guns ‘n’ Roses (ik geef een compleet willekeurig voorbeeld), maar een nieuwe Saint Vitus. En dat is toch al heel wat anders.
Geschiedenisles: In 1978 vormen vier kerels uit LA Saint Vitus, naar het nummer “”St. Vitus Dance” van Black Sabbath. De invloed van Sabbath is evident, maar Saint Vitus maakt ook naam in de Amerikaanse hardcorescène, mede door het vele toeren met Black Flag, iets wat voor die tijd toch vrij ongewoon was. Saint Vitus bereikt zijn hoogtepunt wanneer in 1986 zanger Scott ‘Wino’ Weinrich wordt ingelijfd, en de band zichzelf bestendigt als peetvaders van Stonerrock en Doom metal. Na het vertrek van Weinrich in ’91 maakt Saint Vitus nog twee albums, maar in ’96 houdt de band op te bestaan. Na een paar reünieconcerten in 2003, staat Saint Vitus in 2009 (mét Weinrich) plots op het Roadburnfestival in Tilburg. Er volgen nog optredens, maar dan zonder drummer Armando Acosta, die in 2010 overlijdt, en nu dus een nieuw album.
Dat album heet Lillie:F-65, naar de favoriete downer van gitarist Dave Chandler. En dat is eraan te horen: Chandler’s gitaar zoemt als een gedeprimeerde bijenzwerm, het tempo ligt laag, en de teksten zijn ook al niet heel opbeurend. Opener “Let Them Fall” draait rond een trage groove, die heel rudimentair door gitaar en bas wordt ondersteund, maar daardoor zeker niet zijn effect mist. Wat meteen opvalt is dat Wino enorm goed bij stem is, en met zijn grofkorrelig stemgeluid de vrij eenvoudige teksten knap inkleurt. “The Bleeding Ground” heeft een knappe Sabbathriff en een lekkere drive in huis, maar wanneer op het einde het nummer totaal onverwacht verandert in een dampende pot stoner, begint het feest pas écht.
“Vertigo” is een kort instrumentaal intermezzo, dat niet stoort, maar ook ietwat overbodig op de plaat staat en het tempo er nogal uit haalt. Maar met “Blessed Night” trapt Saint Vitus de motor weer in gang met het beproefde recept en teksten vol heraldiek en zwaardzwaaierij (“Cross my palm with silver light / my steed is strong my sword is sharp”). “The Waste Of Time” haalt het tempo stevig naar beneden, en is een vintage doomnummer met een brommende gitaar, abstracte solo en morbide sfeer. “Dependence” laat meer van hetzelfde horen: na een semi-akoestische intro trekt een gedeprimeerde riff het nummer als een begrafenisstoet op gang, terwijl Weinrich de geneugten van drugs- en alcoholverslaving bezingt. Afsluiter “Withdrawal” is niet meer dan een verlengstuk van de outro van “Dependence”: een ietwat teleurstellend slot van een anders uitstekende plaat.
Met “Lillie: F-65” maakt Saint Vitus een meer dan geslaagde comeback. Toegegeven, het is allemaal allesbehalve origineel, maar dat is nu wel het minste dat we konden verwachten van deze stoner- en doomveteranen. Terechte kritiek is misschien dat met een looptijd van net over het half uur, waarvan een achttal minuten instrumentale vulling, de plaat aan de korte kant is, maar daarvoor is de repeatknop van je cd-speler een ideale remedie (en een vinylplaat kan je ook gewoon blijven omdraaien). Verder is “Lillie: F-65” niets meer, maar zeker niets minder dan een hele fijne old school metalplaat; ideale achtergrondmuziek om de pistons van je Harley op te poetsen.
Zij die Saint Vitus live aan het werk willen zien, moeten zich naar Frankrijk (Hellfest op 16 juni) of Nederland (013, Tilburg op 19 juli) reppen. Is dat niet mogelijk: het digipack van het album bevat ook een dvd met een registratie van een concert in Hamburg uit 2010.
