EMI, 2008
Als een getalenteerde admiraal en een monument van een maarschalk
plannen smeden, is geen Stratego-vlag meer veilig. Op ‘Never
Enough’, het nieuwe studio-album van Roland Van Campenhout, varen
de duivel-doet-al van de Belgische blues en Tom Van Laere (Admiral Freebee) te
kap’ren en na tien nummers en het behendig ontwijken van de bommen
der platitudes is het vaandel binnen. Deze baardgeworden driemaster
heeft dan al heel wat lentes afgemusiceerd op onze aardkloot, maar
eenmaal op gang klieft hij als vanouds door de schuimende golven
van de rootsmuziek en we volgen maar wat graag in z’n kielzog. De
gepensioneerde radertjes van Roland zijn immers geolied als een
kwaliteitsscharnier en met de Admiraal als compagnon de route wordt
de deur naar een klasseplaat met internationale allures
opengetrokken. Als twee beat poets/messiassen trekken Roland en Van
Laere langs desolate dorpjes en verlaten bruine kroegen, maar het
bijwijlen erg sterke songmateriaal op ‘Never Enough’ verdient een
schare volgelingen die Jezus met het schaamrood op de wangen weer
in de schoot van Maria zou jagen.
Op de hoes van ‘Never Enough’ prijkt Roland met een oerkop die
Permeke graag voor z’n schildersezel had gezien of waaraan ze in
‘Het leven zoals het is: clochards’ een volledige aflevering zouden
wijden. In zijn door de ouderdom gegroefde gelaat heeft zich echter
ervaring vastgekoekt en in het kluwen van zijn baard heeft métier
de onafhankelijkheid uitgeroepen. Bij het horen van opener ‘Hissing
O’ The Heath’ kunnen we alleen maar hopen dat de internationale
erkenning er snel komt, want dit is rokerige grootstadsblues voor
de vroege uurtjes, wanneer de tooghangers langs kleine steegjes de
eerste fase van hun kater inzetten. Als twee spoken word-artiesten
plaveien Roland en Van Laere met zacht grommende woorden de
kasseienpaden voor hun personages, terwijl een minimalistische riff
een smogalarm van dreiging en onrust evoceert. In ‘It All Has To Do
With It’ kreunt en bromt Roland ook als een grombeer in het diepst
van zijn gedachten, maar ondanks het moddervette gitaarwerk sleept
dit tochtje door het dichtbegroeide blueswoud iets te lang aan om
tussen de bomen het bos te blijven zien.
‘Midnight Star’ tapt echter uit een heel ander vaatje en neemt ons
mee op een melancholische nachtwandeling waarbij de varens van
akoestische gitaren aan het scrotum kriebelen. Probeer maar eens
geen rilling door uw lijf te laten gaan wanneer Roland als een
Vlaamse kruising tussen Nick Drake en Tom Waits zijn
littekens ontbloot die het maanlicht nooit zal kunnen helen.
Ondanks geslaagd werk met veel fijn volk als Wannes Van de Velde,
El Fish en Yunasi noemt Roland dit album de dichtste benadering van
zijn ultieme plaat en ook het titelnummer is daarvan het bewijs:
een web van banjo- en slidegitaarklanken dat Marc Ribot graag had
gesponnen verklankt de eeuwige honger van Roland, waarna ‘Male
Prostitute’ naar een plaatsje op de volgende Dylan-plaat
dingt.
Van Laere en Roland zijn dan wel niet verbonden door een
familieband, maar ze hebben ongetwijfeld hetzelfde bluesbloed door
hun aderen stromen. De gelijkgestemde zielen lijken maar een paar
noten nodig te hebben om elkaar te verstaan en mekaar naar puike
prestaties te loodsen, maar af en toe gaat hun harmonieuze
verstandhouding ook de mist van de weinig memorabele spielereien
in. Met z’n langdradige, bezopen atmosfeer vervliegt ‘Officer, Kiss
Me Please’ bijvoorbeeld sneller dan helium in een windturbine.
Gelukkig is daar nog het indrukwekkende slottrio ‘Fire In The
Morning’, ‘Never Too Soon’ en ‘Almost Home’, waarvoor mindere goden
graag een paar organen zouden afstaan. Even onverwoestbaar is de
ingetogen pianoballad ‘In My Time’ die wel lijkt opgenomen in een
aftandse hooischuur waarin Tom Waits ook al een paar ongepolijste
diamanten aan de pianotoetsen heeft toevertrouwd.
Op ‘Never Enough’ schenkt de éminence grise van de Belgische blues
zijn fijnste wijn tot nu toe en het resultaat verdient gehoord te
worden door een breed publiek. Hopelijk kan Roland door zijn
samenwerking met Tom Van Laere ook de jonge muziekminnaars
bereiken, want deze rootsmuziek met een gekarteld randje is
bijwijlen van een universele schoonheid. ‘Never Enough’ ligt
overigens tijdelijk voor een erg democratisch prijsje in de
winkelrekken. Doe er uw voordeel mee!
