Als het einde van Isis tekenend was voor een doodgewaand genre, dan is Omega Massifs Karpatia symbolisch voor de creatieve stilstand in de postmetal.
Cult Of Luna’s Eternal Kingdom (2008), Isis’ Wavering Radiant (2009) en Year Of No Lights’ Ausserwelt (2010) waren de laatste stuiptrekkingen van een genre dat min of meer apegapen lag en ligt. Toch schoten de laatste jaren net als bij postrock de postmetalbands als paddenstoelen uit de grond. In een oververzadigd milieu is het de kunst om op te vallen. Vooral Omega Massif slaagde er in met instrumentale, dramatische doom/postmetal met kop en schouders boven de rest uit te steken. Hoewel de Duitsers met Geisterstadt in 2007 een bom van een debuut uitbrachten, bleven ze een goed bewaard geheim. Het schiep meteen hoge verwachtingen voor Karpatia, misschien wel de instrumentale metalplaat waar in 2011 het meest reikhalzend naar uitgekeken werd.
Het resultaat is echter even somber als de albumhoes. Karpatia grijpt je bij momenten bij de keel, maar de o zo kenmerkende, loodzware wall of sound van zijn voorganger lijkt op het eerste gehoor verdwenen. Alles draait opnieuw rond pure zwarte passie, maar in plaats van opener “Aura” te beluisteren, kunnen we evengoed een veel meer overdonderende plaat van Cult Of Luna en Amenra in onze cd-speler steken. De dreigende riff, tribale drums en brommende bas lijken rechtstreeks uit het Zweden van Cult Of Luna overgewaaid. Van zodra het nummer openbreekt met monolieten van riffs en een voortkabbelende tragische melodie lijkt het of een instrumentale versie van Mass III door onze boxen schalt. Het klinkt allemaal strak en pikzwart, maar verre van origineel.
De meer groovy nummers (“Wölfe” en “Im Kart”) weten helemaal niet te boeien. Ondanks de donderende drums en krakende bas vallen beide nummers naar postmetalnormen heel licht uit. Het contrast met “Ursus Arctos” is groot. Omega Massif klinkt wederom dreigend en log, én houdt de spanningsboog lang genoeg aan. Een typisch melodisch riedeltje kruipt in de huid, terwijl hart en ziel worden verpakt in verscheurende doom metal. Zeker na meerdere luisterbeurten mist dit nummer zijn effect niet.
Ook “Steinernes Meer” is plomp en zwartgeblakerd en herbergt een loom doomritme. Het herhalingsoefeningetje klinkt echter veel minder angstaanjagend dan de vorige doomy nummers. Wanneer het nummer eindigt met de traagste doom die Omega Massif ooit geschreven heeft, is het kalf allang verdronken. Omega Massif trapt in dezelfde val als Pelican, tevens een band die te weinig transformatie doormaakt en wiens laatste albums veel te snel gingen vervelen. Maar het is uiteindelijk niet zo dat de huidige scene nog veel originele uitwegen biedt.
Begrijp ons niet verkeerd: Karpatia is verre van een gedrocht van een plaat geworden. Het groovy en doomy geheel zal ongetwijfeld fans van Cult Of Luna, Amenra en Pelican kunnen bekoren. Om te imponeren, komen de Duitsers zoals tal van hun collega’s enkele jaren te laat. Ook Omega Massif lijkt gedoemd om voor altijd in de postmetalcocon gevangen te zitten.
