No One Ever Really Dies. Na de tegenvallende soloplaat van frontman Pharrell Williams — In My Mind ligt inmiddels in iedere uitverkoopbak stof te vergaren —, was de tijd rijp om N*E*R*D weer nieuw leven in te blazen. Met deze groep stuurde Pharrell de popmuziek zeven jaar geleden immers een nieuwe richting uit.
Geen duo dat zo bepalend was voor het geluid van het begin van de eenentwintigste eeuw als The Neptunes, a.k.a. Pharrell Williams en Chad Hugo. In tijden dat hiphop en r&b de nieuwe pop werden, was het aan de top van de hitlijsten zoeken geblazen naar een plaat zonder één of meerdere Neptunes-producties. Zelfs Britney Spears hing op een gegeven moment aan de lijn. Voor velen een bron van voortdurende vreugde, voor anderen de oorsprong van een irritatie. Al moet gezegd worden dat de Neptunes-producties zich onderscheidden door puur vakmanschap. Met hun unieke melange van spacefunk en minimale hiphopbeats toonde het tweetal dat r&b ook op een verfijnde manier gebracht kon worden.
In 2001 brachten Williams en Hugo samen met de bevriende rapper Shay de klassieker In Search Of… uit. De plaat bracht de hipste beats van het moment samen. Jong, fris en vernieuwend; exact wat de muffe charts op dat moment nodig hadden. Op hun tweede worp wou de groep te nadrukkelijk het respect van de rockkids winnen en op Pharrells soloplaat was het duidelijk dat de man uit Virginia Beach te weinig charisma heeft om tot de Prince van zijn generatie uit te groeien. Voor Seeing Sounds riep hij zijn twee kompanen bijeen om samen terug te keren naar de roem van weleer. Tevergeefs, zo blijkt.
De plaat is het muzikale equivalent van een doosje Merci-chocolade: bepaalde happen smaken erg goed, maar tegelijk zitten er ook een heleboel smaken tussen die je laat liggen. Je wacht trouwens best niet te lang met de consumptie, want na enkele maanden is de gehele houdbaarheidsdatum onherroepelijk verstreken. Single "Everyone Nose" is wel van uitstekende makelij: gestoorde beats, subtiele tempowisselingen en een buitengewone baslijn. Ook de bas van "Time For Some Action" is er een om duimen en vingers bij af te likken. Verder behoort enkel de succesvolle symbiose van junglebeats en rockgitaren in "Spaz" tot de schaarse hoogtepunten.
Vanaf dan zakt het niveau pijlsnel naar beneden. Waar The Neptuntes vroeger menig popact een hiphopimago aanmaten, gaan ze op Seeing Sounds net andersom te werk. Hun kenmerkende hiphopgeluid verzandt hier te vaak in een poppy variant. Zo begint het makke "Sooner Or Later" als een Britpop-deuntje in de stijl van Travis of Keane, om te eindigen in een semi-psychedelische geluidsbrij. Ook het beroerde "Kill Joy" en de melige meezinger "Love Bomb" staan hoogstens in de slagschaduw van al het moois dat de groep in het verleden liet horen.
Positief gesteld is Seeing Sounds een plaat voor de iPod-generatie. Twee, drie nummers op de digitale speler, en weg met de rest. Het is duidelijk dat de gouden jaren van The Neptunes, waarin de groep de muziekwereld om de haverklap met innovatieve producties verbaasde, tot het verleden behoren. De trukendoos is zo goed als leeg en de opvolging is verzekerd: enerzijds de frisse aanpak van Madlib die hiphop terugbrengt naar waar die thuishoort, ver weg van de hitlijsten. Anderzijds voorziet Lil’ Jon de commerciële acts van crunky beats.
De rol van The Neptunes lijkt stilaan uitgespeeld. De heren berusten in de gedachte dat de muziekwereld op zijn kop zetten, zoals dat het geval was met het debuut In Search Of…, niet meer tot de mogelijkheden behoort. De nieuwe plaat heeft zijn momenten, maar mist zowel de spontaneïteit als de genialiteit van toen. Binnenkort in Lokeren zal het vooral uitkijken zijn naar klassiekers als "Lapdance" en "Provider". Want op Seeing Sounds is het muzikale vuurwerk van N*E*R*D zo goed als uitgedoofd.
N*E*R*D stelt Seeing Sounds op donderdag 7 augustus voor tijdens de Lokerse Feesten .
