De nieuwe godenkinderen van alles wat hip en cool is brengen een nieuw album uit. N*E*R*D is de artiestennaam van Shay en het gouden producersduo Chad Hugo en Pharell Williams, beter bekend als de Neptunes. Hun tweede album neemt echter zijn tijd om de verwachtingen in te lossen.
The Neptunes waren de relevatie van de eeuw. Producers Chad Hugo en Pharell Williams zijn verantwoordelijk voor enkele van de beste popsongs die de laatste jaren uitgebracht werden. De heren maakten niet alleen Kelis mee groot, maar wisten — samen met Timbaland — ook bleekscheet en boysband-karikatuur Justin Timberlake een air van cool mee te geven. Ex-vriendinnetje Britney Spears klopte ook aan bij The Neptunes voor wat ondanks alle pogingen van het wicht tot de enige sensuele song in haar oeuvre leidde: I"m a slave 4 you". Andere grote namen zijn No Doubt en Jay-Z. Daarnaast was Pharell Williams ook te horen op nummers van onder andere Snoop Dogg.
Hun debuut In search of… sloeg in als een bom. N*E*R*D, wat staat voor "No one Ever Really Dies", wist met het eerste album verschillende invloeden te verwerken in hun songs zonder de melodie uit het oog te verliezen. De twee singles "Lapdance", een electro-hiphop kruisbestuiving en "Provider" waren uitstekende visitekaartjes voor het trio. Producers Williams en Hugo aka The Neptunes werden bij het grote publiek een begrip. Zelf beschouwen ze hun tweede album als een nieuwe stap in een proces. Waar bij In search of… de geprogrammeerde klankstructuren de bovenhand voerden, is Fly or die organischer en warmer.
Opener "Don’t worry about it" klinkt bij de eerste beluistering als inspiratieloze rock. Enkele luisterbeurten later zitten we echter goedkeurend mee te knikken. Titelsong "Fly or die" heeft een interessant ritme en een leuke piano die gekoppeld wordt aan een rockende gitaar. Naast single "She wants to move" is het vooral "Breakout" dat onmiddellijk onze aandacht wist te trekken. De rockgitaar is hier niet aanwezig, maar wel een pompende drum die recht op de lendenen mikt. "Wonderful Place" zou niet misstaan hebben op Outkasts The Love below.
Het is opvallend hoe de eerste vijf nummers rocken en een moderne kruising van rock en soul willen brengen, terwijl daarna gas terug genomen wordt voor enkele soulvolle nummers. Naast het eerder vermelde "Breakout" geldt dit zeker voor "Wonderful Place". Sixtiespop en Beatles-referenties komen dan weer om de hoek kijken bij het vrolijke "Drill sergeant": één van de vrolijkere nummers van de plaat die uitmondt in een bizarre kruisbestuiving van gitaarrock, electro, psychedelische rock en discofunk.
Ook "Trasher" weet een intrigerende kruisbestuiving tussen verschillende stijlen te versmelten tot iets origineels. Mooie samenzang die – alweer — naar The Beatles maar ook naar Lenny Kravitz ten tijde van het weergaloze Let love rule verwijst, horen we in het heldere "Maute". Of de inbreng van Lenny Kravitz en ?uestlove van The Roots hier iets mee te maken heeft, is onduidelijk, in het bijzonder sinds Lenny ons niet meer heeft weten te verbazen.
Fly or die neemt een valse start maar ontplooit zich bij volgende luisterbeurten tot een eclectisch album dat de verwachtingen weet in te lossen. N*E*R*D heeft een knap nieuw album gemaakt zonder te veel als de voorganger te willen klinken. Echte hits hebben we nog niet gehoord, maar dat is eerder omdat bijna alle nummers van de plaat van eenzelfde niveau zijn. Sterk plaatje.
