Stonden The Mystery Jets garant voor avontuurlijke rockmuziek die dreef op het onvoorspelbare, dan slaat het gezelschap op z’n tweede langspeler een verrassend nieuwe weg in. De groep komt zowaar met een pure popplaat aanzetten. Al wil het omarmen van meezingbaarheid nog niet zeggen dat de Britten hun kwaliteitsstandaard naar beneden bijgesteld hebben.
"Geen zoetgevooisde Britpop", "onconventionele riedeltjes", "psychedelische uitstap". Door de recensie van Making Dens, de eersteling van Mystery Jets, grasduinen terwijl opvolger Twenty One opstaat, zorgt voor verwarrende taferelen in de Recenseerkamer. Cd’s worden uit spelers en hoesjes gerukt om na te gaan of ze écht de plaat zijn die het hoesje zegt. Want wat blijkt, lieve kinderen? Het enige onconventionele aan de nieuwe Mystery Jets is dat het een heel conventionele plaat is.
Oké, er zit nog een lichtjes psychedelische toets in en Britpop pur sang is dit geenszins, maar laten we wel wezen: Twenty One is een popplaat. En een hele fraaie zelfs! Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat het Britse duo een groter publiek aangeboord heeft in het thuisland. Potten breken lijkt er hier vooralsnog niet in te zitten. Wat mogelijk de dikke laag stof verklaart op het recensie-exemplaar.
Geheel ten onrechte is Twenty One dan ook enige tijd op ons schap blijven liggen. Nochtans had de band voor deze plaat grof geschut boven gehaald. Hippe electroheld Erol Alkan nam plaats op de producerstoel en de twee singles die van de plaat getrokken zijn, hebben zo’n hitpotentieel dat het verbijsterend is dat geen edelmetalen exemplaren van beide singles richting band vertrokken zijn.
Want hoewel "Young Love" begint met een baslijn die we zowaar lijken te kennen van Soulsister, is de deun er een van het soort dat een mens zijn dag goed maakt. Onmiddellijk meefluitbaar voor de liefhebbers en door de stille genieters vooral te verafgoden door de vocale dribbelpartijen tussen Blaine Harrison, William Rees en folkzangeres Laura Marling, die een gesmaakte gastbijdrage levert. En dan het ander prijsbeest: "Two Doors Down". Zorgde het hele album door zijn ongecompliceerdheid even voor verwarring, dan is dit een nummer dat je helemaal van je melk brengt. "Two Doors Down" is immers het soort lied waarmee lepe snoodaards weddenschappen winnen. Want je zou — vul een krachtterm naar keuze in — zweren dat je dit nummer al eens eerder gehoord hebt. En dat je het origineel zéker kent! Dingske uit de jaren tachtig! Vergeet het. Dìt is het origineel.
En na de prijsbeesten, wat met de rest van de oogst? Wel, daar heeft dit gezelschap u goed bij uw pietje. Het is te zeggen: er is geen enkele song te vinden op Twenty One die ons niet kan bekoren, maar qua meezingbaarheid hebben we het na de singles wel gehad, of het moet het silly pianoriedeltje zijn dat als "Umbrellahead" door het leven gaat. Met "Hideaway" zoekt de band dan weer een ander uiterste op door de danskaart te trekken. Een danskaart die bovendien blinkt van de foute kleuren uit de jaren tachtig, maar dat geheel ter zijde.
Is dat conventioneel? In ieder geval is dat zeer toegankelijk, en daar is niets mis mee. Zeker niet wanneer de kwaliteit constant van hoog niveau is. Mystery Jets hebben een popplaat gemaakt en dat was best een aangename verrassing!
